مردی برای عبادت به مسجد رفت. نيّتش آن بود كه شب را به راز و نياز با پروردگار بگذراند. شب هنگام كه به نماز مشغول بود صدائی به گوشش رسيد. تصور كرد شخصی به مسجد وارد شده است. با خود گفت: لابد شخصی كه در اين موقع شب به مسجد آمده است زاهدی است و مرا همچون خود زاهد تمام عياری بشمار خواهد آورد. بايد احتياط كنم و شرط عبادت و خضوع را به جا آورم: همه شب تا به روزش بود طاعت نياسود از عبادت هيچ ساعت دعا و زاری بسيار كرد او گهی توبه گه استغفار كرد او به جای آورد آداب و سنن را نكو بنمود الحق خويشتن را وقتی صبح شد و هوا روشن گرديد، مرد چشمش به سگی افتاد كه درگوشه مسجد خوابيده بود. از خجالت سر به زير انداخت و با خود گفت: همه شب بهر سگی در كار بودی شبی به حق را چنين بيدار بودی ز بی شرمی شدی غرق ريا تو نداری شرم آخر از خدا تو بسی سگ از تو بهتر ای مُرائی* ببين تا سگ كجا و تو كجايی؟ چو پرده برفتد از پيش آخر چه گويی با خدای خويش آخر؟ *مُرائي: رياكار ( #الهی_نامه – #عطار_نيشابوری)