امام على عليه السلام: زياد انديشيدن و فهميدن، سودمندتر از زياد تكرار كردن و خواندن است فَضلُ فِكرٍ و تَفَهُّمٍ، أنجَعُ مِن فَضلِ تَكرارٍ و دِراسَةٍ غررالحكم حدیث 6564 🔰 @p_eteghadi 🔰

⁉️مگر اعمال هرکس برای خودش نیست؟ پس این فاتحه‌ای که ما می‌خونیم به چه دردی میخوره برای اموات؟ بستگان یکی خوب باشن براش فاتحه میخونن و اگه نباشن نمیخونن. خود مرده که کاری نمیکنه، پس چرا بهش ثواب میرسه‌؟ 👇👇👇👇

🔰پاسخ: بی‌تردید فایده‌ی هر کار خوب و حسنه‌ای، اول و بیش از همه، به فاعل (کننده) آن کار می‌رسد. فقط مسئله شخص مُرده نیست، وقتی به نیازمندی کمک می‌کنید، وقتی به دادخواهی مظلومی پاسخ می‌دهید، وقتی گرسنه‌ای را سیر یا تشنه‌ای را (حتی اگر حیوان باشد) سیراب می‌کنید، وقتی به کسی مطلب مفیدی را می‌آموزید، وقتی دیگران را دعا می‌کنید و ...، فایده‌ی اول و بیشترش به خودتان می‌رسد و چه بسا طرف مقابل اصلاً کاری نکرده باشد، هر چند که زنده است. 🍃این معنا در دعا بیشتر تجلی دارد و مفهوم می‌شود. دیگری اصلاً خبر ندارد که شما او را دعا می‌کنید و کاری هم در این باره انجام نمی‌دهد، اما شما که دعا می‌کنید، ابتدا خودتان فایده می‌برید و سپس به لطف خداوند منّان، دعایتان در حق وی نیز مستجاب شده و او نیز فایده می‌برد. از این رو فرموده‌اند که هفتاد برابر به خودتان می‌رسد – یا وقتی صدقه می‌دهید، ابتدا بلا از خود شما دور می‌شود و سپس صدقه گیرنده نیز به فایده‌ای می‌رسد – وقتی تعلیم می‌دهید، ابتدا علم خودتان افزون می‌گردد و نقش خودتان در جامعه انسانی، بارزتر می‌شود و سپس متعلم بهره‌ای می‌برد؛ چنان که فرمودند: زکات علم سبب تثبیت و افزایش علم می‌شود، و ... . ☘️تلاوت سوره حمد، سایر سور قرآن کریم، زیارت، دعا ... و خیرات‌های مادی، مثل اطعام دیگران نیز همین‌طور است. شخص خیرات کننده است، که با این خیرات‌ها، فهم خودش از حقایق عالم هستی، حضور و ارتباط و دلسوزی و امیدهایش را به ظهور می‌رساند و صفات کمالیه چون جود، کرم، لطف، مهربانی و ... را در خود تجلی می‌بخشد. قرآن را زنده‌ها می‌خوانند، خوراک را نیز زنده‌ها تناول می‌کنند، بعد آن شخص ثوابش را خیر می‌کند و خداوند متعال نیز به خاطر کار حسنه‌ی او، این خیر را قبول کرده و به میت برکتی از آن می‌رساند. این تعاون بین انسان‌ها و انسانیت است، خواه زنده باشند یا مُرده. این دلسوزی و خیرخواهی برای دیگران و دور شدن از تکبر و خودنگری است. و مهم‌تر از همه تجلی اعتقاد به ادامه حیات پس از مرگ است. پس زنده، همان طور که در وقت حیات میت، دلسوز و مهربان و خیر به او پس از وفاتش نیز چنین است. 🔹افراد مؤمن نیز اگر ورثه‌ی خوبی نداشته باشند، خدا که دارند. برای آنها باقیات الصالحات‌شان را لحاظ می‌کند، یعنی حلاوت آثار آن چه از عمل صالح انجام داده‌اند را تا قیامت به آنان می‌چشاند و در حساب‌شان منظور می‌دارد – بسیاری از مؤمنین برای بی‌وارث‌ها و بد وارث‌ها خیرات مادی و معنوی دارند و هم چنین اولیاء الله و ملائک برایشان دعا می‌کنند. 🔰 @p_eteghadi 🔰

سوال: چرا کشورهای اسلامی همواره در مقایسه با کشورهای غیر مسلمان دچار رکود و عقب ماندگی هستند؟ پاسخ: در ارتباط با پاسخ این پرسش، باید به جوانب و حواشی گوناگونی توجه کرد، از جمله: 1. این‌گونه نیست که جوامع اسلامی در هیچ دوره‌ای از تمدن برتر برخوردار نبوده باشند، بلکه به اعتراف محققان در دوره‌ای که اروپا و غرب دچار رکود و عقب‌ماندگی بود، اسلام طی سالیان متمادی دارای تمدن درخشانی بوده است. در خصوص تاریخ تمدن اسلام و دستاوردهایی که مسلمانان در طول قرون متمادی کسب نموده‌اند، کتاب‌های متعددی از سوی مستشرقان و نیز مسلمانان نگاشته شده است که اصل ادعای مذکور را اثبات و آنچه در این سؤال مطرح شده را مخدوش می سازد.[1] 2. نکته مهمی که باید مورد توجه قرار گیرد، ملاک و معیار سنجش پیشرفت و عقب ماندگی در ملل مختلف است. آنچه امروزه به عنوان معیار پیشرفت یک کشور قرار می‌گیرد، اموری؛ نظیر میزان توسعه در بهره‌برداری از منابع طبیعی و تولیدات ملّی، میزان احداث سدّها و راه‌های ساخته شده، تعداد افراد تحت پوشش بیمه، تعداد افراد شاغل و… است؛ در حالی‌که مصالح و مفاسد واقعی جوامع منحصر در این موارد نبوده و اینها صرفاً سطح رفاه اقتصادی جوامع را مدّ نظر قرار می‌دهد. به عبارت دیگر، ملاک متمدّن بودن در نظر بسیاری از جوامع، به صورت ناصحیح عنوان و تعقیب گردیده است؛ چنان‌که در زمینه‌هایی؛ مانند حقوق بشر، اعطای جایز صلح نوبل و … نیز معیارهای صحیحی وجود ندارد؛ از این‌رو ممکن است کشوری پیشرفته‌ترین ملت شناخته شود و در عین حال، بیشترین افراد مجرم و جنایت‌کار را در خود بپرورد و از آن مهم‌تر، در رویکردی غیر انسانی، بیشترین آسیب اقتصادی یا اجتماعی را بر ملل دیگر جهان، وارد سازد. البته آنچه گفته شد، توجیه‌گر عقب‌افتادگی بسیاری از جوامع اسلامی در دوره کنونی نیست، بلکه منظور این است که سنجه‌های ناصواب و سنجش‌های ناصحیح، می‌تواند مانع از یافتن برخی واقعیت‌ها باشد. به همین جهت، با صرف اغراق و بزرگ‌نمایی در برخی آمار‌ها نمی‌توان صحت و سقم یک آیین یا مکتب را محل تردید قرار داد، بلکه در این زمینه لازم است سایر شرایط و موانع در راه تحقق آرمان‌های یک مکتب نیز لحاظ شود. اگر امروزه مسلمانان به دور از فرهنگ و تمدن اسلامی، دچار ضعف‌ها و کاستی‌هایی گشته‌اند، دارای عوامل و ریشه‌های بیرونی و درونی فراوانی است که تبیین آن به مجالی مناسب نیاز دارد. مؤید این برداشت نیز روی آوردن هزاران نفر از شهروندان کشورهای غیر مسلمان با اقتصاد برتر به دین مبین اسلام است. شاید بتوان عامل اصلی در گرایش روز افزون مردم کشورهای متمدن به اسلام را درک درست واقعیت‌های جوامع غربی و نیز سنجش عقلانی مکاتب و آئین‌ها -به دور از غرض‌ورزی- دانست که سبب می‌شود حقیقت دستاورد جوامع غربی را با آرمان‌های مکاتب مطرح جهان بسنجند و راه صحیح را اختیار نمایند. 3. نکته پایانی آن‌که اگر پیشرفت و عقب‌ماندگی را بخواهیم تنها با معیارهای مادی ارزیابی کنیم، امروزه نیز بسیاری از کشورهای اسلامی، در رتبه‌های بالاتری از بسیاری کشورهای غیر مسلمان قرار دارند. به عنوان نمونه، در سال 2016، تولید ناخالص ملی کشور امارات عربی متحده با اکثریت ساکنان مسلمان حدود دو برابر کشور غیر اسلامی ویتنام بوده که وسعت و جمعیتش ده برابر کشور اول است! اقتصاد کشور پهناور و پرجمعیت اتیوپی با اکثریت ساکنان مسیحی، یک هفتم اقتصاد کشور مسلمان ایران است! البته ما این برتری‌ها را به عنوان دلیلی بر برتری اسلام مطرح نمی‌کنیم، چون بر اساس آموزه‌های اسلامی، اوّلاً: هر فرد و گروه – چه مسلمان و چه غیر مسلمان – با تلاش و تفکر خود می‌توانند به برتری اقتصادی دست یابند. و ثانیاً: تنها آن دسته از برتری‌های اقتصادی مورد پذیرش است که از راه حلال به دست آید. این نمونه‌ها هم تنها برای آن مطرح شد که مشخص شود که مسلمان بودن را نمی‌توان عاملی برای انحطاط اقتصادی مطرح کرد، بلکه سخن آن است که پیشرفت اقتصادی ناشی از عوامل فراوانی است که جوامع مختلف – با هر دین و مکتبی – با رعایت آنها می‌توانند بدان دست یابند. علاوه بر آن‌که تلاش برای تبدیل شدن به یک اقتصاد برتر با هر قیمت – حتی با نابودی و استثمار دیگر جوامع – از لحاظ اسلام مورد پذیرش نیست. [1]. برای نمونه ر. ک: لوبون، گوستاو، تمدن اسلام و عرب، ترجمه، فخرداعی گیلانی، تهران، چاپخانه علمی، چاپ سوم، 1318ش. سوال “چرا کشورهای اسلامی همواره در مقایسه با کشورهای غیر مسلمان دچار رکود و عقب ماندگی هستند؟” از طرف اسلام کوئست پاسخ داده شد. 🔰 @p_eteghadi 🔰

⁉️ چرا خداوند انسانی را جوان از دنیا می برد و شخصی دیگر را با سختی و مشقت های زیادی زنده نگه می دارد؟ 👇👇👇👇

✅پاسخ 1⃣ نکته اول: اینکه بگوییم خدا می برد صحیح نیست چون کسی که جوان از دنیا می رود علل و اسباب خودش را دارد و اجل مرگش اجل معلق است نه اجل حتمی و ممکن بود چندین سال دیگر زنده بماند. حالا شاید علتش مریضی باشد یا چیز دیگر اما اینکه بگوییم خدا برده به لحاظ تشریعی صحیح نیست چون خداوند متعال دوست دارد که بنده گانش به آن سِنی که لازم است برسند. لذا در تشریع خداوند نمی خواهد که هیچ یک از بندگانش در سن کودکی یا جوانی از دنیا بروند بلکه علل و اسباب آن گاهی #معنوی است و گاهی #مادی است. معنوی مثل اینکه اگر زنده باشد به نفع خودش نیست و گناه زیادی می کند یا آسیبی برای پدر و مادر دارد که خوب نیست و علل مادی نیز مانند حوادث و مریضی ها می تواند باشد. 2⃣ نکته دوم: اینکه اگر جوانی از دنیا رفته باشد و صلاح او باشد خودش نیز راضی خواهد بود چرا که گاهی با زنده ماندن و چند سال زندگی کردن ممکن است منحرف شود و یا کار هایی از این قبیل انجام دهد که در صلاحش نیست، پس بهتر همان که برود. آن پیری هم که مانده است ممکن است که احساس شود این به چه دلیل زنده مانده است در حالی که فواید زیادی دارد که ما خبر نداریم. مثلا اگر از لحاظ معنوی نگاه کنیم می بینیم که این شخص به شدت به خاطر اعمالی که دارد مورد عنایت خداوند است. و شاید سببی باشد که به این واسطه خیلی ها بهشتی بشوند به طور مثال کسانی که در خدمت این افراد هستند یا به واسطه احترامی که به اینها انجام می دهند. پس خیلی وقت ها ما از پشت پرده غیب خبر نداریم. 3⃣ نکته سوم: اینکه ما باید دستورات شرع را عمل کنیم چه زنده باشند و یا بمیرند هم نسبت به جوان که او باید مراعات کند و جانش را حفظ کند و هم نسبت به پیر که او باید تکلیف خود را انجام دهد و ما هم بر حسب وظیفه جایی که نیاز است کمک کنیم. و یا اینکه اگر از دنیا رفته اند وظیفه ای که نسبت به آنان بعد از مرگشان داریم عمل کنیم. 🔰 @p_eteghadi 🔰

#عمار_کیست؟ 🔰 عمار بن یاسر معروف به عمار یاسر صحابی پیامبر(ص)، از نخستین مسلمانان و از یاران نزدیک و نخستین شیعیان امام علی(ع) بود. وی فرزند یاسر و سمیه اولین شهدای اسلام بود. عمار در هجرت به مدینه همراه پیامبر بود و در ساخت مسجد قبا همکاری داشت و در همه جنگ‌های پیامبر نیز شرکت داشت. 🔸 عمار یاسر از طرفداران خلافت علی(ع) بود و در جریان سقیفه مخالف خلیفه اول و پس از کشته شدن خلیفه دوم و ماجرای تشکیل شورای تعیین خلیفه، در گفتگویی با عبدالرحمن بن عوف به او توصیه کرد علی(ع) را انتخاب کند تا مردم دچار تفرقه نشوند. 🔹 بعد از کشته شدن عثمان، عمار از جمله افرادی بود که مردم را به بیعت با امام علی(ع) دعوت می‌کردند. 💢 وی در حکومت امیرالمؤمنین(ع) در جنگ‌های جمل و صفین شرکت داشت. در جمل، فرمانده سمت چپ لشکر امام(ع) بود. و در روز سوم جنگ صفین نیز فرمانده لشکر امام(ع) بود. وی در همین جنگ به دست لشکریان معاویه شهید شد. ✅ شهرت عمار در اسلام به بصیرت افزائی او در راه ولایت و امامت بر می گردد او در همه لحظات حتی در میدان های جنگ و فتنه با رجز خوانی ها و سخنرانی های خود مردم غفلت زده را آگاه و بسوی حق و ولایت امیرالمومنین علیه السلام دعوت می کرد. 💠 لذا پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در وصف عمار فرمودند: «عمار با حق است و حق با عمار، عمار گرد حق می‌چرخد هرجا که باشد، و قاتل عمار در آتش است».(الغدیر، ج9، ص25) #ولی_فقیه #عمار_انقلاب #مرد_میدان 🔰 @p_eteghadi 🔰

✅پرسش #شراب_خوار_تا_چهل_روز_نماز_ندارد؟!! اینکه می گویند «شراب خوار تا چهل روز نماز ندارد» یعنی چه؟ حکم حرام بودن شراب در برخی آیات قرآن کریم و فرمایشات معصومین(ع) وارد شده و در حرمت آن هیچ تردیدی نیست.[1] از جمله آثار مخرب شراب، تأثیر آن بر سایر اعمال و آداب دینی است از جمله در حدیثی می خوانیم:« لَا تُقْبَلُ صَلَاةُ شَارِبِ الْخَمْرِ أَرْبَعِینَ یَوْماً إِلَّا أَنْ یَتُوبَ»[2]؛«شخصی که شراب بنوشد تا 40 شبانه روز نمازهایش قبول واقع نمی شود مگر از این گناه کبیره توبه کند». و منظور کسانی که می گویند شراب خوار نماز ندارد نیز همین است. یعنی تا چهل روز نماز چنین فردی مورد قبول خداوند قرار نمی گیرد و به کار بردن چنین تعبیری به این معنا نیست که نماز بر او واجب نبوده و یا این که نماز از گردن او ساقط می شود و این حرف بهانه ای برای ترک نماز گردد، بلکه اگر کسی مرتکب خطای شراب خواری شد باید بعد از حالت مستی نمازش را به جا آورد چرا که نماز چنین فردی صحیح بوده و در هر صورت باید نماز خود را بخواند تا حداقل گرفتار عذاب ترک نماز نشود. اما این که چرا تا چهل روز نماز شراب خوار مورد قبول خداوند قرار نمی گیرد؟ هر چند ممکن است در ظاهر این امر عجیب به نظر برسد ولی با بررسی حکمت و اسرار نماز معلوم می شود بین جسم و روح نمازگزار ارتباط تنگاتنگی هست چرا که نماز وسیله ارتقاء روحی و معنوی، عامل تقرب به ذات اقدس اله و... است. و از آن جا که اولین و مهم ترین اثر تخریبی شراب متوجه روح و جان آدمی است و نیز چون حقیقت انسان را روح او تشکیل می دهد لذا تأثیر سوء شراب، فاحش تر و عظیم تر از آن است که به نظر برسد. از همین رو وقتی گفته می شود نماز چنین فردی پذیرفته نیست، به این علت است که روح او قابلیت درک و استعداد دریافت فیوضات روحانی و معنوی را از دست می دهد. به طوری که از بعضی روایات به دست می آید، شراب امّ الفساد و مادر تمام گناهان و لغزش ها است. امام صادق(ع) می فرماید:«کسی که یک جرعه شراب بیاشامد، خدا و پیغمبران و مؤمنین او را لعنت می کنند، اگر به مقداری بخورد که مست شود، روح ایمان از او دور می شود و به جایش روح کثیف شیطانی جایگزین می گردد، پس نماز را ترک می کند و ملائکه او را سرزنش می کنند و خدای تعالی او را خطاب می کند:«ای بنده من کافر شدی، بدا به حال تو». پس امام فرمود:«بدا به حالش، بدا به حالش، به خدا سوگند یک سرزنش الهی از هزار سال عذاب سخت تر است»[3]. آری شراب روح ایمان را متزلزل می سازد و روح ناآرام و بی قرار و بدون اتکاء، هرگز فیض الهی و ارتباط معنوی را درک نخواهد کرد. هر عبادتی، به خصوص نماز نیاز به اقبال و توجه روح دارد اگر روح نمازگزار استعداد و قابلیت خود را از دست بدهد مانند ظرفی خواهد بود که واژگون در زیر بارش باران قرار بگیرد، مسلما هر قدر هم باران بیاید به داخل ظرف وارونه، داخل نخواهد شد. در این خصوص از امام رضا علیه السلام نیز چنین روایت شده که:«شخصی به نام حسین بن خالد می گوید محضر مبارک حضرت رضا(ع) عرض کردم برای ما از پیامبر(ص) روایت شده که فرموده اند: کسی که شراب بیاشامد تا چهل روز نمازش مقبول نیست، آیا این روایت صحیح است؟ حضرت فرمودند: راویان این حدیث راست گفته وحدیث را صحیح نقل کرده اند. عرض کردم: چرا نمازش تا چهل روز مقبول نیست نه کم تر از آن و نه بیش تر حضرت فرمودند: برای این که حق تعالی خلقت انسان را مقدر و معین فرموده با این بیان: وقتی نطفه انسان در رحم مادر قرار می گیرد 40 روز به حال نطفه بعد تبدیل به علقه می شود. تا 40 روز سپس مضغه می شود و 40 روز به این حالت است (و همین طور جلو می رود تا خلقت کامل شود) بنابراین وقتی شخصی شراب می خورد آن شراب 40 روز در بدن او می ماند و تا این زمان که بقایا و ذرات شراب درجوف او باقی است نماز نباید مقبول درگاه الهی واقع شود.[4] در پایان باید این مطلب را یاد آوری نمود همان گونه که در روایات تصریح شده باب توبه و رحمت الهی به سوی گناه کاران باز است لذا اگر فردی از گناه شرب خمر توبه نماید نمازش مورد قبول درگاه الهی قرار خواهد گرفت و توبه وی نیز باید به گونه ای باشد که عزم جدی بر ترک این گناه نماید به طوری که دیگر بازگشتی به گناه گذشته نکند و در آینده نیز هرگز به آن گناه فاحش مرتکب نشود. پی نوشت : [1] - مائدة (5)، آیه 90 و 91 - بقره (2)، آیه 219 [2] - مستدرک الوسائل، ج 17، ص 57 [3] - الکافی، ج 6، ص 399 [4] -علل الشرائع، ج2، ص 345 کتاب پرسش ها و پاسخ های نماز، سید حسن موسوی (مرکز تخصصی نماز) #استادمحمدی 🔰 @p_eteghadi 🔰

پرسش و پاسخ اعتقادی 🔹حجه الاسلام #محمدی جلسه 158 - راز اختلاف بین انسان هایی که دین و اذهاب مختلفی دارند چیست؟ 🔰 @p_eteghadi 🔰

❗️جنگ فضای مجازی از بمب هسته ای هم خطرناک تر است❗️ ‼️مابرای حفظ انقلاب چیکار میکنیم؟‼️ 🔰 @p_eteghadi 🔰