⭕️ سوال ⁉️ آیین گل مالی، برخی از مردم در عزای اباعبدالله الحسین علیه السلام، آیا کار درستی است؟ 🔰 پاسخ 🔸 آیین گل‌مالی، سنت عزاداری محلی است که افراد به نشان داغ‌دیدگی و مصیبت، سر و صورت خود را گلی می‌کنند. این رسم، اگر چه که به طور خاص در متون دین مورد سفارش قرار نگرفته، اما تا زمانی که مخالفتی با احکام شرعی ندارد منع و حرمتی متوجه آن نیست. علاوه بر اینکه عمومیت آیات و روایاتی که تاکید بر حفظ شعائر دینی دارد نیز شامل آن می‌شود. 🔹 خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «ذَلِكَ وَمَنْ يُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ؛[حج/۳۲] این است (سخن حق) و هر کس شعائر (دین) خدا را بزرگ و محترم دارد این از صفت دلهای باتقواست.» 🔸 عزاداری بر سالار شهیدان از بزرگترین مصادیق حفظ و بزرگداشت شعائر الهی است. چرا که اهل‌بیت علیهم‌السلام نه تنها خود بر ذکر مصیبت امام حسین علیه‌السلام اهتمام داشتند، بلکه شیعیان را نیز به این مهم توصیه می‌کردند. امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «از مال خودم فلان مقدار وقف نوحه خوانان کن که به مدت ده سال در منا در ایام حج بر من نوحه خوانی و سوگواری کنند.» 🔹 لازم به تذکر است که مراسم عزاداری عملی است که نسبت به عرف و رسومات هر منطقه شکل و صورت متفاوتی به خود می گیرد و لزوما قرار نیست در تمامی مناطق جغرافیایی به صورتی همسان صورت بگیرد. 🔰 @p_eteghadi 🔰

⁉️ چرا اربعین اهمیت دارد؟! ✅ اهمیت اربعین در آن است که در این روز، با تدبیر الهی خاندان پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌وآله، یاد نهضت حسینی برای همیشه جاودانه شد و این کار پایه‌گذاری گردید. اگر بازماندگان شهدا و صاحبان اصلی، در حوادث گوناگون به حفظ یاد و آثار شهادت کمر نبندند، نسل‌های بعد، از دستاورد شهادت استفاده زیادی نخواهند برد. 💠 درسی که اربعین به ما می‌دهد، این است که باید یاد حقیقت و خاطره شهادت را در مقابل طوفان تبلیغات دشمن زنده نگه داشت. ✍️ بیانات حضرت امام خامنه‌ای؛ 1368/6/29. 📎 #اربعین 📎 #شکوه_حسینی 📎 #عزیزم_حسین 🔰 @p_eteghadi 🔰

"💢حدیث از امام حسین (ع) بر علیه ایرانیان💢 ما از تبار قریش هستیم , هواخواهان ما عرب و دشمنان ما ایرانیان هستند. روشن است که هر عربی از هر ایرانی بهتر و بالاتر و هر ایرانی از بدترین دشمنان ما بدتر است. ایرانیها را باید دستگیر کرد و به مدینه آورد, زنانشان را به کنیزی اعراب به فروش رسانید و مردانشان را به غلامی و بردگی اعراب گماشت.... از بیانات امام حسین(ع) امام سوم شیعیان. «سفینه البحار و مدینه الاحکام و الاثار ترجمه ی شیخ عباس قمی صفحه ۱۶۴»" ✅جواب 1. ﺗﺮﺟﻤﻪ، اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ دارد از جمله ﻗﺴﻤﺖ "ﺑﯿﺎن" ﺑﻪ ﺑﻌﺪ در ﻣﺘﻦ ﻋﺮﺑﯽ، ﮐﻼم اﻣﺎم (ع) ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﻮﺿﯿﺢ رواﯾﺖ اﺳﺖ ! 2. رواﯾﺖ از اﻣﺎم ﺻﺎدق (ع) اﺳﺖ نه اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ (ع)! 3. از ﺟﻤﻠﻪ : «ﺳﻮء رأی اﻟﺜﺎﻧﯽ» ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، رﻓﺘﺎر ﺧﻠﯿﻔﻪ دوم ﺑﺎ اﺳﯿﺮان ﻓﺎرس ﻧﻘﻞ ﺷﺪه ﮐﻪ اشتباها ﻣﺘﺮﺟﻢ اﯾﻦ ﺑﺨﺶ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺪﯾﺚ ﻧﻘﻞ ﮐﺮده و بخش اﻋﺘﺮاض اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﻋﻠﯽ (ع) ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻠﯿﻔﻪ دوم را هم ﺣﺬف نموده اﺳﺖ ! 4. ایشان ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺧﻠﯿﻔﻪ دوم ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮده ﮐﺮﯾﻤﺎن ﻫﺮ ﻗﻮﻣﯽ را اﺣﺘﺮام ﮐﻨﯿﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻋﺠﻢ ﺣﮑﯿﻤﺎن و ﮐﺮﯾﻤﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آﻏﻮﺷﺸﺎن را ﺑﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻪ روی ﻣﺎ ﮔﺸﻮده و اﺳﻼم را ﻗﺒﻮل ﮐﺮده‌اﻧﺪ و ﻣﻦ ﺣﻖ ﺧﻮدم و ﺑﻨﯽ ﻫﺎﺷﻢ را از آﻧﺎن ﺑﺨﺸﯿﺪم . 5. ﻫﯿﭻ ﻟﻐﺖ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل "ﻋﺠﻢ" را ﺑﻪ "اﯾﺮاﻧﯽ" ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ . ﻋﺒﺎرت «روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻋﺮﺑﯽ از ﻫﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ و ﻫﺮ اﯾﺮاﻧﯽ از دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮاﺳﺖ ...» ﺟﺰء ﺣﺪﯾﺚ ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه کتاب نسبت ﺑﻪ ﺣﺪﯾﺚ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. 6. ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﺣﺪﯾﺚ: اﻣﺎم ﺻﺎدق (ع) می فرمایند: «ﻣﺎ ﻗﺮﯾﺶ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺷﯿﻌﯿﺎن ﻣﺎ ﻋﺮب ﻫﺴﺘﻨﺪ و دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺎ ﻋﺠﻢ». * ﯾﻌﻨﯽ : ﺷﯿﻌﯿﺎن ﻣﺎ ﻣﻤﺪوح و ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﯾﺸﻨﺪ ﭼﻪ ﻋﺮب و ﭼﻪ ﻏﯿﺮ ﻋﺮب و دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺎ ﻣﺬﻣﻮﻣﻨﺪ ﭼﻪ ﻏﯿﺮ ﻋﺮب و ﭼﻪ ﻋﺮب . 7. رواﯾﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ در ﻣﺪح اﯾﺮاﻧﯿﺎن آﻣﺪه و ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ رواﯾﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪای اﯾﻦ ﻣﺘﻦ آﻣﺪه اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ آن را ﺣﺬف ﮐﺮده اﻧﺪ. اﻣﺎم ﺻﺎدق ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ : «اﮔﺮ ﻗﺮآن ﺑﺮ ﻋﺠﻢ و ﻏﯿﺮ ﻋﺮب ﻧﺎزل ﻣﯽ‌ﺷﺪ، ﻋﺮب ﺑﻪ آن اﯾﻤﺎن ﻧﻤﯽ‌آورد،‌ و ﻗﺮآن ﺑﺮ ﻋﺮب ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﻋﺠﻢ ﺑﻪ آن اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ و اﯾﻦ ﻓﻀﯿﻠﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻋﺠﻢ». 8. ﺑﺮ ﻓﺮض ﮐﻪ ﻋﺠﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺎم از اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ دارای ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻗﻮﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺮآﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﻧﺎزل ﺷﺪه اﺳﺖ اﯾﻤﺎن آوردﻧﺪ . 9. نه تنها در ﻫﯿﭻ رواﯾﺘﯽ ﻧﮑﻮﻫﺶ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه است، بلکه ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﺎ ﻗﺮآن و روح ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ (ص) ﮐﻪ ﻣﯽ‌ﻓﺮﻣﻮد : «ﻫﯿﭻ ﻋﺮﺑﯽ را ﺑﺮ ﻋﺠﻢ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﯽ‌ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﺮاﻣﯽ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻘﻮاﺗﺮﯾﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ» ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ. 10. واژه ﻋﺠﻢ در ﻟﻐﺖ ﺑﺎر ﻣﻨﻔﯽ دارد و ﻣﺮاد از آن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﯿﺎن ﻣﺮاد ﺧﻮد ﮔﻨﮓ اﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻋﺮب ﺑﺎﺷﺪ. 11. ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ در ﺻﺪد اﯾﺠﺎد ﺷﮑﺎف و ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ . 12. در ﺳﻄﺮ آﺧﺮ ﻧﺎم ﮐﺘﺎب دﻗﯿﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه و ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺪﯾﻨﺔ اﻟﺤﮑﻢ واﻵﺛﺎر، ﻣﺪﯾﻨﺔ اﻷﺣﮑﺎم واﻵﺛﺎر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﻣﺠﻠﺪ آن ﻫﻢ آدرس دﻫﯽ ﻧﺸﺪه، ﮐﻪ ﺟﻠﺪ دوم اﺳﺖ . 🔰 @p_eteghadi 🔰

در بین اصحاب امام حسین ع ایرانی نیز وجود داشت؟ ✅در میان یاران سیدالشهداء ع از هر تیره و رنگ و سن و قبیله و جنسیت بوده است 🔴در مورد بودن ایرانی بین شهدای کربلا: برخی موخین ذکر کرده اند: پدر یکی از شهداء کربلا از فرزندان ملوک عجم بود؛ به نام نصر که بعد از علی ع و امام حسن ع در خدمت امام حسین ع بود و با حضرت از مدینه به مکه و از آنجا به کربلا آمد و به فیض شهادت رسید... ایشان از شهدای حمله اول بودند. 📙قصه کربلا ص288 قاسم بن حبیب را فارسی شجاع و دلیر معرفی کرده اند.او در لشکر عمرسعد بود که در کربلا به حضرت ملحق شد و درحمله اول به شهادت رسید در زیارت ناحیه مقدسه و رجبیه نامشان ذکر شده است. السلام علی قاسم بن حبیب الازدی 📕فرسان الهیجاء ج2ص26 نویسنده آلمانی کورت فریشلر در کتاب خود نویسد: سی نفر ایرانی از کوفه آمدند و شبانه به اصحاب امام حسین ع ملحق شدند و شهید گشتند... (که اسناد و مدارک این مطلب در کتاب زیر ذکر شده است) 📚شاهکار آفرینش ص134 با توجه به مطالبی که ذکر شده وجود شخص یا اشخاص ایرانی الاصل در بین شهدا کربلا منتفی نمی باشد 🔰 @p_eteghadi 🔰

⭕️ #کلیپ_اعتقادی 🎥 اگه سید الشهدا تو بهشته چرا هر سال عزاداری؟! 🎙 استاد شهید مطهری ره 🔰 @p_eteghadi 🔰

🎥 #ببینید 🌹 مژدگانا که گربه عابد شد! 🎙 مقام معظم رهبری 📎 #کودتا 📎 #امام_خامنه‌ای 🔰 @p_eteghadi 🔰

💠 #حدیث_روز 🔸امام باقر علیه السلام: خَلَقَ الخَلقَ و عَلِمَ ما تَقومُ بهِ أبدانُهُم و ما يُصلِحُها ، فَأحَلَّهُ لَهُم و أباحَهُ ، و عَلِمَ ما يَضُرُّهم فَنَهاهُم عَنهُ. 🔹خداوند مردمان را آفريد و دانست كه چه چيز مايه قوام و صحّت بدن آنهاست. پس [استفاده از] آنها را برايشان حلال و مباح كرد و دانست كه چه چيز به آنان زيان مى‌رساند، از آنها بازشان داشت. 📚 بحار الأنوار: ج ٦٢ ص ٨٢ ح ١ 🔰 @p_eteghadi 🔰

📕پرنیان (پرتیراژترین کتاب در زمینه عفاف و #حجاب) نویسنده: محمد رضاخانی کتابی با پاسخ های زیبا برای کسانی که حاضرند درباره حجاب بخوانند. این اثر پرتیراژترین کتاب در زمینه حجاب است و در محورهای متعددی هم‌چون تاریخچه، قرآن و روایات، احکام مدگرایی و غریزه، گفتار بزرگان شبهات، جهانی شدن حجاب و قوانین پوشش در دانشگاه‌های مختلف دنیا بحث می‌کند و به تبیین فرهنگ حجاب و عفاف می‌پردازد. گزیدۀ متن وقتی حجاب را انتخاب کردم خیلی برای من سخت بود. اسماعیلم را ذبح کردم. در آمریکا وقتی اولین بار باحجاب شدم همسرم از من دلیل کارم را پرسید. خیلی جدی به او گفتم: «این رابطه بین من و خداست، به شما هیچ ربطی ندارد، نه می‌خواهم مرا تحسین کنی، نه می‌خواهم به من بگویی دوست داری یا ندارد... اولین روزی که حجاب را انتخاب کردم دعا کردم که خدایا اگر یک روزی خواستی این حجاب دومرتبه از سر من برداشته شود آن روز را آخرین روز عمر من قرار بده. #معرفی_کتاب 🔰 @p_eteghadi 🔰

💢اسارت 💢 اسارت اسرای روز عاشورا چند مدت طول کشید؟ در رابطه با مدت اسارت، هر چند زمان آغاز اسارت که در واقع از عصر روز عاشورا بوده است مشخص است، ولی از آنجایی که تاریخ دقیق آزاد شدن آنها که یزید ملعون بعد از سخنرانی های کوبنده امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) از دگرگونی اوضاع شام هراسان شده و به اهل بیت(ع) اجازه داد تا به مدینه برگردند،مشخص نیست، لذا نمی توان بطور دقیق مدت اسارت را بیان کرد. در ضمن مدت اقامت اهل‌بیت(ع) در دمشق، مورد اتّفاق مورّخان نیست. برخی از آنان با تعبیر مجمل: «چند روز اقامت داشتند» از مدّت اقامت اسرای كربلا، سخن گفتهاند(۱) ، امّا برخی دیگر، به مدّت اقامت یا عزاداری اهل‌بیت در دمشق تصریح كردهاند. در این میان اكثر مورّخان مدت برپاداشتن عزاداری توسّط اهل‌بیت و زنان خاندان معاویه در این شهر را سه روز دانسته‌اند.(۲) عمادالدّین طبری مدّت حضور اهل‌بیت و عزاداری آنان در دمشق را هفت روز(۳)، سید ابن‌طاووس بنا به روایتی یك ماه(۴)، و قاضی نعمان مغربی، چهل و پنج روز نوشته‌اند.(۵) در جمع بندی این چند گزارش می‌توان گفت: صرف نظر از قول متفرد قاضی نعمان كه قائل به اقامت یك ماه و نیم اسرا در شام است و همچنین دیدگاه ابن‌طاووس كه قول به یك ماه ماندن اهل‌بیت در شام را با تعبیر «قیل» بیان كرده است، وجه جمع بین عزاداری سه روزه زنان خاندان معاویه و سوگواری هفت روزه اهل‌بیت این است كه؛ چون زنان خاندان معاویه عزاداری اهل‌بیت را مشاهده كردند و پی به حقّانیت آنان بردند، از روز پنجم با آنان هم سو شده و آنان نیز مشغول عزاداری شدند. بنابراین میتوان نتیجه گرفت؛ با توجّه به مدّت حضور چند روزة اهل‌بیت در ساختمان مخروبه (خرابه شام) و هم‌چنین مدّت حضور آنان در یكی از خانه‌های قصر، در مجموع، اهل‌بیت از آغاز ورود به شام حداكثر بیش از ده روز در شام اقامت نداشتند. به ویژه با توجّه به این امر كه اقامت بیشتر آنان، به هیچ رو به سود یزید نبوده و سبب بروز نارضایتی افكار عمومی و انتقاد بیشتر، از دستگاه حاكم میشد، از اینرو یزید با شتاب، درصدد استمالت و دلجویی از اهل‌بیت برآمد و آنان را رهسپار مدینه كرد. علاوه بر این با توجه به نقل صحیحی که اسیران اهل بیت در روز بیستم ماه صفر سال ۶۱ هجری مطابق با اولین اربعین شهادت امام حسین(ع) به کربلا رسیده باشند باید بیش از چند روز در دمشق نمانده باشند که شهید قاضی طباطبایی در کتاب گرانسنگ «تحقیق در اولین اربعین سیدالشهدا‌(ع)» این قول را تقویت کرده است، بنابراین میتوان گفت مدت اسارت اهل بیت حدود یک ماه بوده است. ۱ .شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۱۲۲؛ إعلام الوری بأعلام الهدی، ج۱، ص۲۴۹). ۲ . محمد بن‌سعد، ترجمة الحسین و مقتله، فصلنامه «تراثنا»، سال سوم، شماره۱۰، ص۱۹۲؛ طبری، تاریخ الامم و الملوك، ج۵، ص۴۶۲. ۳. عمادالدّین طبری، كامل بهائی، ج۲، ص۳۰۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۹۶. ۴. سید ابن‌طاووس، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج۳، ص۱۰۱. ۵. شرح الاخبار فی فضائل الائمة الاطهار، ج۳، ص ۲۶۹. 🔰 @p_eteghadi 🔰

🔰ثواب زیادی برای گریه بر امام حسین بیان شده، خیلی دوست دارم هنگام شنیدن مصیبت و به هنگام عزاداری گریه کنم، اما نمی توانم. انسان ها از جهات گوناگون با همدیگر متفاوت‌ا ند، از جمله در استعدادها، عواطف و روحیات . بیش‌تر این تفاوت‌ها ناشی از شرایط و زمینه ها و امکانات متفاوتی است که افراد در آن پرورش یافته اند. درباره گریه نیز باید به تفاوت های فردی توجه داشت. همه مثل هم نیستند. بعضی هم راحت گریه می کنند و هم راحت می خندند اما برخی نمی‌توانند به آسانی بخندند و به سختی گریه می کنند. این مطلب تا حدودی به سلامت روحی و روانی افراد و از طرفی به رشد عواطف انسان بستگی دارد. در عین حال می توان با تقویت جنبه های فکری و عاطفی بر امام حسین (ع) گریست. چند عامل در این زمینه مهم است،‌ از جمله: 1- آشنایی با فلسفه گریه: چه بسا فردی توجیه مناسبی برای گریه ندارد از این رو از گریه خودداری می کند. بسیاری گمان میکنند که گریه فقط حکایت از تألم و احساس ناراحتی درون ما دارد. عده‏ای دیگر منتقدانه میگویند گریه جز خمودی چیز دیگری به ارمغان نمیآورد و حال آن که دنیای امروز، دنیای تحرک و نشاط است و انسان جدید طالب شادی است اما اگر به فلسفه گریه بر امام حسین(ع) و دیگر ائمه مظلوم پی ببرند، این مسئله حل می‌شود. میتوان گفت حکمت گریه بر اباعبدالله(ع) دو امر مهم و اساسی است که هر یک به نوبه خود اثر خاصی بر جای میگذارد: یکم. بُعد اخلاقی؛ گریه ارزشی در فرهنگ شیعی اوّلاً، گریه‏ای است که موجب تعالی و رشد روح است؛ ثانیاً سرچشمه آن معرفت است. گریه بر امام حسین(ع)، به جهت یاد کردن غم و اندوه از دست دادن عاشق حقیقی خدا است که تجلیگاه اوصاف الهی بود و مؤمنان، بوی گل را از گلاب او استشمام میکردند. چون که گل رفت و گلستان شد خراب‏ بوی گل را از که بوییم، از گلاب‏ گاه گریه به دلیل عقب‏ماندگی روحی و نداشته‏های خود، در مقابل مناقب و فضایل آن بزرگوار و یاران باوفایش است. گریه بر این است که حبیب‏بن مظاهر که بود و چه داشت و من چه در کف دارم؟ اشک ریختن بر علیاکبر، ناله بر خود است که آن جوان رشید چه فضایلی را دارا بود و من تا چه اندازه آن خصلت‏ها را دارم؟ 👇👇👇

یکم. بُعد اخلاقی؛ گریه ارزشی در فرهنگ شیعی اوّلاً، گریه‏ای است که موجب تعالی و رشد روح است؛ ثانیاً سرچشمه آن معرفت است. گریه بر امام حسین(ع)، به جهت یاد کردن غم و اندوه از دست دادن عاشق حقیقی خدا است که تجلیگاه اوصاف الهی بود و مؤمنان، بوی گل را از گلاب او استشمام میکردند. چون که گل رفت و گلستان شد خراب‏ بوی گل را از که بوییم، از گلاب‏ گاه گریه به دلیل عقب‏ماندگی روحی و نداشته‏های خود، در مقابل مناقب و فضایل آن بزرگوار و یاران باوفایش است. گریه بر این است که حبیب‏بن مظاهر که بود و چه داشت و من چه در کف دارم؟ اشک ریختن بر علیاکبر، ناله بر خود است که آن جوان رشید چه فضایلی را دارا بود و من تا چه اندازه آن خصلت‏ها را دارم؟ اگر گریه ما از این منشأ دور است، باید بکوشیم اشک و آه خود را به این سمت سوق دهیم تا بر اثر آن، روحمان تعالی یابد. در حقیقت این گریه، نشان دادن دردی است که انسان را به حرکت و جوشش وامیدارد تا خود را به آن درجه از کمالات برساند و چنین اشکی انسان‏ساز است. دوم. بعد اجتماعی؛ اگر گریه بر اباعبدالله(ع)، از سر معرفت باشد و منشأ آن بُعد اخلاقی این حرکت باشد، قطعاً این حزن و اندوه، پس از آن که موجب تحوّل درونی انسان گردید، زمینه را برای تحولات اجتماعی فراهم میسازد. وقتی گریه بر امام حسین(ع)، گریه‏ای در جهت تعالی روح شد و موجب گردید که آدمی در فضایل اخلاقی و فردی خود، تأمل و تجدیدنظر کند، قطعاً این تحوّل درونی، زمینه را برای ساختن اجتماعی در راستای اهداف متعالی اسلام فراهم خواهد ساخت. زمانی که انسان متوجّه شد که حضرت ابا عبدالله(ع) برای چه، چرا و چگونه دست به قیام زد و آن اثر جاودانه را بر قلم خون، بر صفحه تاریخ نگاشت و با این معرفت بر اثر گریه درونش متحول گردید، این تغییر به عرصه جامعه نیز کشیده میشود و آدمی میکوشد جلوی فساد وانحراف دین را گرفته، آزادی، جوانمردی و دینداری را نه تنها بر روح خود، بلکه در جامعه نیز حکم‏فرما سازد. گریه بر اباعبدالله(ع)، زمینه را برای حفظ آرمان‏های حضرت و پیاده کردن آن فراهم میسازد، به همین دلیل یکی از حکمت‏های گریه بر امام حسین(ع)، ساختن جامعه براساس الگوی ارائه شده از سوی او است. اشک ریختن در عزای حسین(ع) نشانه پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشّهدا است. اشک، دل را سیراب میکند، عطش روح را برطرف میسازد، و نتیجه محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل میشود. نیز نشانه همدلی و هماهنگی روحی با ائمه اطهار(ع) است. قلبی که مهر حسین(ع) داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او میگرید. 👇👇👇

پس گریه بر حسین علیه السلام اشک ریختن بر مرده نبوده، از روى خوارى ودرماندگى و اندوه نیز نمى‏باشد بلکه راهی است که نداى حق طلبان را به گوش جهانیان رسانیده، زنگ خطر را براى باطل به صدا درمى‏آورد، صاعقه‏هایى است که بر سرکشان و ستمگران در هر زمان و در هر مکان فرو مى‏ریزد، نیز شاهد صادق و گواه زنده‏اى است از اخلاص در راه حق و دشمنى با بیداد و ستم، چنان که بزرگداشتى است براى فداکارى و حق ودلیرى وانجام وظیفه ونهراسیدن از مرگ، همچنین خودداری از قبول ظلم و شکیبایى درمحنت و سختی‌ها. گریه و عزاداری بر حضرت سیدالشهدا(ع) آثارسازنده و تربیتی متعددی دارد، از جمله: أ) پیوند عمیق عاطفی بین امت و الگوهای راستین، به منظور توجه و پیروی عملی از آنان، ب) برپایی مجالس دینی در سطح وسیع و آشنا شدن توده‏ها با معارف دینی، پ) پالایش روح و تزکیه نفس، ت) اعلام وفاداری نسبت به مظلوم و مخالفت با ظالم، ث) الهام بخش روح انقلابی و ستم ستیزی، ج) زنده داشتن یاد و تاریخ پرشکوه نهضت حسینی، ح) توجه به هدف قیام امام حسین که احیای ارزش‏های دینی و جلوگیری از انحراف بود. 2- دلبستگی به امام حسین (ع): گریه بر امام حسین(ع)، گریه سوگ و غم‏گساری است. اگردر پی عزاداری و گریه هستیم، باید غم حسین(ع) را در دل داشته باشیم و داغ حضرتش را در سینه جای دهیم. «داغ‏دیدگی و غم» به فقدان ناشی از مرگ شخص گفته میشود که نسبت به او، دلبستگی عاطفی وجود دارد. بنابراین باید دلبسته بود تا با از دست دادن، به غمش مبتلا گردید و از فقدان او، غمگین شد و گریه و سوگ به پا داشت. قلبی که دلبسته امام حسین(ع) نیست، از نبودن امام متلاطم نمیشود و آرام و قرار او به هم نمیخورد. اگرکسی میخواهد در سینه‌اش غم امام حسین(ع) خانه کند تا از شهادت او غمگین گردد، باید دلبسته حضرت باشد. دلبسته امام حسین(ع)، از غم فراق و اندوه شهادت او غمگین میگردد. آن‏گاه که غم آمد و علت شد، گریه و عزاداری بیچون و چرا ظاهر میشود. عزیز و دلبند از دست دادن همان و ماتم‏زده گشتن و گریه سر دادن همان. راه تحصیل دلبستگی «شناخت» است. آشنایی با یک پدیده، پی بردن به نقش آن در زندگی - به ویژه نقش عملی و تأثیر آن در تحصیل اهداف زندگی و آشنایی با جایگاه آن در زندگی - جملگی مسیرهای شناخت و در پی آن رسیدن به دلبستگی است. از نظر علمی، زندگی کردن با یک پدیده، افزون برآشنایی و راه‏های شناختی، موجب دلبستگی میشود. 👇👇👇

اگر در پی گریه و سوگواری برای امام حسین(ع) هستیم، باید شناخت خود را از ایشان افزایش دهیم. شناخت اباعبداللّه(ع)، اهداف او، مکتب، مرام و عقیده ایشان، نقش او در حیات فردی، اجتماعی و دینی و جایگاه امام در زندگی و زیستن با این شناخت، جملگی موجب دلبستگی با سالار شهیدان میشود. البته مقصود آن است که شناخت ما از حضرت حسین(ع) و اهداف، مرام و مکتب او، نباید محدود به یک شناخت ذهنی و تصور صرف گردد؛ بلکه باید بر اساس شناخت زندگی کرد تا دلبستگی حاصل شود؛ وگرنه از خیلی افراد آگاهی و شناخت داریم، ولی هرگز از فقدان آنها غمگین نمیشویم. پس افزون بر شناخت، باید بر اساس همان، با آن فرد زندگی کنیم و یا او در زندگی ما جایگاهی بیابد. گویا با شخص او مدت‏ها زیر یک سقف زندگی کرده‏ایم تا دلبستگی ایجاد گردد. 3-به دست آوردن رقت قلب: گریه ترجمان دل است.کسى که عزادار است و مرگ عزیزى قلبش را مى‏سوازند، باید گریه کند. وقتى که دلش یاد از او مى‏کند و زبانش سخن از او مى‏گوید چشمش نیز با او همدردى مى‌کند. مگر چشم از زبان صادقانه‏تر سخن نمى‏گوید؟! از من مپرس کاتش دل درچه غایت است از آب دیده پرس که او ترجمان ماست‏ اشک چشم نشانه رقت قلب است. کسى که از صحنه دلخراش منقلب نمى‏شود تا اشک تأثر بریزد و نیز از حقیقت و جلوه زیبائى لذت نمى‏برد تا اشک شوق جارى گرداند، از قلب سلیم و روح متعادل برخوردار نیست. اشک چشم و حال و هوای خوش، نیز دعا و عبادات، وجود یک علت بسیار مهمی را می طلبد و آن رقت قلب است، یعنی دل انسان باید رقیق گردد و سنگدلی تبدیل به نازکدلی شود. حضرت علی (ع ) می فرماید: «ما جفت الدموع الا بقسوة القلوب؛ اشک ها خشکیده نشد مگر به خاطر سنگدلی».(3) پس ابتدا باید اسباب قساوت قلب را شناخت که عبارتند از: أ) گناه بزرگترین سبب قساوت قلب است. امام علی (ع) می‌فرماید: «ما قست القلوب الا لکثرة الذنوب؛ دل ها جز با گناه سخت نمی شود».(4) ب) آرزوها و خواهش‏های دنیوی و خواسته‏های نفسانی. خدا به حضرت موسی (ع ) می فرماید: «لا تطول فی الدنیا املک فیقسو قلبک و القاسی القلب منی بعید»؛ آرزویت را در دنیا طولانی مکن تا قلبت با قساوت گردد. کسی که قساوت قلب دارد، از من دور است».(5) پ) پرخوری. پیامبر فرمود: «نمیرانید دل‏ها را به زیاد خوردن و آشامیدن؛ زیرا مانند زراعتی که بیش از حد آبش دهند، دل می‌میرد».(6) مولی علی (ع ) می فرماید: «من کثر طعامه سقم بدنه و قسی قلبه؛ هر کس طعامش زیاد شود بدنش بیمار و قلبش با قساوت می شود». ت) پرگویی یا سخنی که حرام نباشد و چه بسا مباح بوده، اما زیادی آن مکروه و موجب قساوت قلب است. 👇👇👇

ث) پرخوابی. امام صادق (ع) فرمود: «خواب زیاد دین و دنیای شخص را از بین میبرد».(7) ج) ثروتمندی زیاد. امیرالمؤمنین(ع) فرمود: «مال زیاد و حب به آن، دین شخص را فاسد میکند».(8) کسی که تلاش او جمع مال و حفظ و زیاد کردن آن شد دیگر در مقام تحصیل ایمان و عمل صالح و زیاد کردن توشه سفر آخرت نخواهد بود، نیز حقوق خدا را از ثروت خود ادا نمیکند، پس دین خود را خراب کرده است. ح) غفلت. امام باقر (ع) به جابر جعفی فرمود: «پرهیز کن از غفلت که در غفلت قساوت قلب است». خ) گناه پشت گناه. د) معاشرت زیاد با زنان. ذ) نشستن با مردگان و آنها به تعبیر پیامبر گرامی(ص) هر بنده خوش گذران سرکش و هر شخصی است که برای حیات پس از مرگش کار نمیکند. ر) گوش دادن به لهو و لعب. ز) راحت‏طلبی. (9 در مرحله بعد برای درمان قساوت، بر هر انسان عاقلی لازم است گاهی دل خود را وارسی کند؛ اگر در آن بیماری و انحراف از فطرت را دید باید فوراً در مقام معالجه آن برآید و اسباب قساوت را از خود دور کند.. باید از گناه خودداری نماید و نسبت به دنیا زهد ورزد و از اسباب غفلت پرهیزکند.امام علی (ع ) می فرماید: «ان الزاهدین فی الدنیا تبکی قلوبهم و ان ضحکوا؛ زهد ورزان در دنیا قلب هایشان می گرید، گر چه به ظاهر بخندند».(10) گریه قلب همان رقت قلب است و با زهد حاصل می شود. زهد یعنی دل را درگرو مال و آمال نگذاشتن. 4- آشنایی با عمق فاجعه دلخراش کربلا: «عبد الله بن فضیل هاشمى» از امام صادق(ع) سؤال مى‏کند: چرا عاشورا روز غم واندوه وعزادارى گردید اما روز وفات پیامبر اکرم وامیرمؤمنان و فاطمه زهرا و امام مجتبى(ع) چنین نشد؟ امام صادق(ع) فرمود: «ان یوم الحسین أعظم مصیبة من جمیع سایر الایام... فکان ذهابه کذهاب جمیعهم ...؛ روز حسین ـ عاشورا ـ از لحاظ مصیبت از تمام روزها عظیم‏تر است... زیرا حسین (علیه السلام) تنها باقى مانده اصحاب پنج گانه کساء است که رفتن او، مثل رفتن همه آنهاست».(11) روز عاشورا مصائبى بر خاندان رسالت وارد شد که در خاطره هیچ آفریده‏اى خطور نمی‌کند و قلم را تاب نوشتن نمی‌باشد! چه جالب گفته است: فاجعة إن اردتُ أکتبُها مجملة ذکرهُ لمدکر جرت دموعى فحال حائُلها ما بین لحظ الجفون و الزبر؛ مصیبتى بزرگ که اگر بخواهم آن را گذرا براى یاد آورى بنویسم اشک روانم بین چشم من وبرگ‌های کتب حایل می‌آید. و قال قلبى بقیا علىّ فلا و الله ما قد طبعتُ مِن حجر بکت لها الأرضُ و السماء دماً بینهما فى مدامع حمر؛ دلم گفت: به من رحمى کن، به خدا سوگند! از سنگ آفریده نشده‏ام، بر آن فاجعه زمین و آسمان و آنچه بین آن دواست، اشک خون گریست.(12) 5- نوع غذای انسان و چگونگی برخورد و ارتباط او با دیگران: حتی نوع آب و هوا و محلی که مراسم در آنجا برگزار می‌گردد، در رقت و انفعال انسان و یا عدم آن مؤثر است. مسجدی که ساختمانی قدیمی دارد و سال‌ها عزاداران با معرفت و با اخلاص در آنجا در عزای امامان(ع) اشک ریخته‌اند، در تحریک عاطفه و انفعال انسان نقش مؤثر دارند. اگر اشک نریختن همیشگی باشد، حاکی از بیماری دل است که محتاج درمان است. 6- توجه به پاداش گریه بر امام حسین(ع): یکی از عواملی که در گریستن موثر است نظر به روایاتی است که در آن ها پاداش گریه ذکر شده است مانند: 👇👇👇

1. امام معصوم(ع) فرمود: «هر چشمی در روز قیامت به جهت سختیها، گریان است؛ مگر چشمی که بر امام حسین(ع) گریسته باشد، خندان و بشاش است».(13) 2. امام رضا(ع) میفرماید: «گریه بر امام حسین(ع) گناهان بزرگ را محو میکند».(14) 3. امام صادق(ع) میفرماید: «کسی که به یاد امام حسین(ع) به مقدار بال مگسی، اشک از چشمانش جاری شود، ثوابش بر خداوند است و خداوند به کمتر از بهشت برای او راضی نمیشود».(15) 4. از امام معصوم(ع) نقل شده است: «هر که بگرید یا بگریاند یا حالت اندوه و گریه داشته باشد، بر مصیبت امام حسین(ع)، بهشت برای او واجب میشود».(16) 7- تاسّی به پیشوایان معصوم (ع): اولیای الهی ازانبیا تا اوصیا همه بر حسین گریسته اند.الگوگیری از آن بزرگواران، انسان را برای گریه برسیدالشهدا تشویق می‌کند.در این جا به مواردی اشاره میشود: گریه پیامبر(ص) طبق روایت امام صادق، روزى فاطمه زهرا(س) به محضر رسول خدا(ص) وارد شد و حضرت را گریان دید. از علت گریه‏اش پرسید، رسول خدا فرمود: جبرئیل به من خبر داد که حسین را گروهى از امت من به قتل مى‏رسانند! فاطمه نیز از شنیدن این خبر به شدت گریست، ولى وقتى ازمقام بلند فرزندش به خاطر شهادت آگاه گردید، آرامش و تسکین یافت(18). گریه امام علی(ع) «ابن عباس» مى‏گوید به هنگام رفتن به «صفین» همراه امیر مؤمنان بودم. چون در کنار شط فرات به «نینوا» وارد شد، امام با صداى بلند گریست و فرمود: این محل را مى‏شناسى؟ گفتم: نمى‏شناسم، فرمود: اگر اینجا را مانند من مى‏شناختى، هرگز از اینجا رد نمى‏شدى مگر این که مثل من گریه سر مى‏دادى. ابن عباس گفت: حضرت گریه مفصلى کرد، به طورى که اشک از روى محاسن او جارى شد! ما هم همصدا با على(ع) گریه سردادیم بعد امام افزود: در این سرزمین که کرب و بلا نامیده مى‏شود، هفده نفر از فرزندان من و فاطمه به شهادت مى رسند و مدفون مى‏گردند(19). گریه امام سجاد(ع) امام سجاد که در کربلا شاهد مصائب دلخراش امام حسین و یاران با وفایش بود، پس از واقعه عاشورا تا زمانى که در قید حیات بود، این رخداد سوزناک را فراموش نکرد و همیشه گریه و سوگوارى نمود. او هر وقت مى‏خواست آب بنوشد، تا چشمش به آب مى‏افتاد، اشک از چشمانش سرازیر مى‏شد. وقتى علت این کار را ‏پرسیدند ‏فرمود: چگونه گریه نکنم درحالى که یزیدیان آب را براى درندگان آزاد گذاشتند ولى آن را به روى پدرم بستند و او را با لب تشنه کشتند؟! هر وقت کشته شدن فرزندان فاطمه(س) را به یاد مى‏آورم، گریه گلویم را مى‏گیرد.(20 امام سجاد در عزاى پدر مظلوم خویش به حدى گریست که اورا یکى از گریه‌کنندگان پنج گانه تاریخ لقب دادند. وقتى راز آن همه گریه را از حضرت ‏پرسیدند، مصائب جانگداز کربلا را بازگو ‏کرد و‏فرمود: «مرا ملامت نکنید. یعقوب، پس از آن که یک فرزند خود را از دست داد آنقدر گریست تا از غصه چشمهایش سفید شد، در حالى که یقین به مرگ فرزندش نداشت در حالى که من به چشم خود دیدم که در نیم روز چهارده نفر از اهل بیت مرا سر بریدند. انتظار دارید داغ آنها از دلم بیرون برود؟! (21) از فراق روى یک یوسف اگر یعقوب سوخت هجر هفتاد و دو یوسف کرده خونین دل مرا گریه امام باقر(ع) امام باقر(ع) براى امام حسین(ع) اشک مى‏ریخت و به هرکس در خانه او بود دستور مى‏داد گریه کند. در منزل آن حضرت مجلس عزا و سوگوارى براى امام حسین(ع) تشکیل مى‏گردید و حاضران مصیبت آن حضرت را به هم تسلیت می‌گفتند.(22) 👇👇👇

گریه امام صادق(ع) «عبد الله بن سنان» مى‏گوید: در روز عاشورا به حضور امام صادق شرفیاب شدم. حضرت را رنگ پریده و بسیار غمگین و گریان یافتم، علت را پرسیدم، فرمود : امروز عاشوراست و در چنین روزى جد ما امام حسین(ع) شهید شده است (23) . امام صادق(ع) به «ابو هارون مکفوف» دستور داد مرثیه بخواند آنگاه که وى مرثیه خود را آغاز نمود متوجه شد امام (علیه السلام) سخت گریه مى‏کند و زنانى که پشت پرده بودند همینکه صداى گریه امام صادق (علیه السلام) را شنیدند آنها نیز صداى خود را به گریه و شیون بلند کردند؛ بعد امام فرمود: «من انشد فى الحسین شعرا فبکى وابکى عشرا کتب له الجنه» (24). «هر کس در مصیبت حسین (علیه السلام) شعر بگوید و گریه کند وده نفر را بگریاند بهشت بر او نوشته مى‏شود».. گریه امام کاظم (ع) امام رضا مى‏فرماید: روش پدرم امام موسى بن جعفر این بود که هرگاه ماه محرم مى‏رسید پیوسته غمگین بود تا دهه عاشورا سپرى شود روز عاشورا روز گریه و ماتم او بود و مى‏فرمود: «هو الیوم الذى قتل فیه الحسین».(25) گریه امام رضا(ع) امام رضا فرمود: محرم ماهى است که اهل جاهلیت در آن ماه جنگ و خونریزى را حرام مى‏دانستند، ولى دشمنان در آن ماه خون ما را ریختند. حرمت ما را شکستند. زنان و فرزندان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه‏هاى ما آتش زدند. اموال ما را غارت نمودند و حرمت رسول خدا را در حق ما رعایت نکردند. گریه امام زمان (ع) امام زمان (عج) نیز همواره بر سید الشهدا اشک مى‏ریزد و مى‏گوید: «اى جد بزرگوار! روزگار مرا به تأخیر انداخت و نتوانستم به یارى تو بشتابم وبا دشمنانت پیکار کنم. هر صبح و شام بر مصائب تو گریه مى‏کنم. اگر اشک چشمم تمام شود، به جاى آن خون مى‏گریم».(28) همه کس و همه چیز حتی خورشید و آسمان و زمین و فرشتگان روز عاشورا بر آن حضرت گریه مى‏کنند .(29) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- پی نوشت ها: 1. مرتضی مطهری، شهید (ضمیمه قیام و انقلاب مهدی) ص 124. 2. جواد محدثی، فرهنگ عاشورا (به نقل از صحیفه نور، ج 8، ص 70) ص 384. 3. وسائل الشیعه ، ج 11، ص 337. 4. وسائل الشیعه ، ج 11 ، ص 337. 5 . اصول کافی ،ج 3 ،ص 329. 6. مستدرک الوسائل ، ج 12، ص 94. 7. محمدی ری شهری،میزان الحکمه ، ج 4، ص 3405. 8. همان، ج 4، ص 2983. 9. شهید آیت الله دستغیب، قلب سلیم، ص 318 - 340، (با اقتباس). 10. نهج البلاغه، خطبه 113. 11. وسائل الشیعه، ج 10، ص 394، 392 ؛ علل الشرایع، ص 86. 12. مفاتیح الجنان، اعمال روز عاشورا. 13. الخصائص الحسینیه، ص 140. 14. مسند امام رضا(ع)، ج 2، ص 27 . 15. بحارالانوار، ج 44، ص 291. 16. الخصائص الحسینیه، ص 142. 17. بحارالانوار، ج 44، ص 285. 18. کامل الزیارات، ص 57. 19. بحار الانوار، ج 44، ص 253 ـ 252. 20. مناقب، ج3، ص 303؛ بحار الانوار: ج 46، ص 109. 21. امالى صدوق، مجلسى، 29، ص 121. 22. وسائل الشیعة، ج 10، ص 398. 23. بحار الانوار، ج 98، ص 309. 24. کامل الزیارات، ص 104. 25.امالى صدوق، مجلس 27؛ بحار الانوار، ج 44، ص284. 26. بحار الانوار، ج 44 ، ص 284. 27. وسائل الشیعه، ج 10 ، ص 393 ،ح 5. 28. المزار الکبیر، ص 165 ـ 17 ؛ بحار الانوار، ج 98، ص 320. 29. کامل الزیارات، ص 83، 81، 90 و 1 ؛ بحار الانوار، ج 14، ص 181؛ مجمع البیان، ج 9 ص 65. 🔰 @p_eteghadi 🔰

✍️ یادداشت 📌 انتقام خون سیدالشهدا 🔸 مصیبت امام حسین علیه السلام، نه تنها مصیبتی بزرگ در اسلام، بلکه به تصریح زیارت عاشورا مصیبتی بزرگ در آسمان‌ها و زمین است: «مُصِیبَهٍ مَا أَعْظَمَهَا وَ أَعْظَمَ رَزِیَّتَهَا فِی الْإِسْلَامِ وَ فِی جَمِیعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض‌؛ چه مصیبت بزرگی است آن مصیبت، و چه عظیم است آن عزا در اسلام، و در همه آسمان‌ها و زمین.» 🔹 وسعت انتقام خون سیدالشهدا نه تنها شامل قاتلان حضرت می‌باشد؛ بلکه دامان اشخاصی که همفکر ایشان هستند را فرا می‌گیرد. 🔸 ابن صالح هروى می‌گوید: محضر امام على بن موسى الرضا عليه‌السّلام عرض كردم: اى فرزند رسول خدا درباره روايتى كه از امام صادق علیه‌السّلام نقل شده است که فرمود: هرگاه حضرت قائم عجّل‌اللَّه‌فرجه خروج كند، فرزندان قاتلان حضرت امام حسين علیه‌السّلام را به خاطر كردار پدرانشان مى ‏كشد، چه مى‌‏فرماييد؟ 🔹 امام رضا علیه‌السلام فرمودند: واقع همين است. عرض كردم: پس فرموده حقّ تعالى در قرآن «وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏؛ هيچ كس بار گناه ديگرى را به دوش نگيرد» معنايش چيست؟ 🔸 امام رضا علیه‌السلام فرمودند: خداوند در تمام اقوالش صادق است؛ ولى فرزندان قاتلان حضرت امام حسين علیه السّلام به افعال و كردار پدرانشان راضى هستند و به آن‌ها افتخار مى‏‌كنند و به مقتضاى قاعده «كسى كه به چيزى راضى باشد همچون شخصى است كه آن چيز را انجام داده است» فرزندان قاتلان همچون قاتلان سيّدالشهداء مى‌‏باشند. 🔰 @p_eteghadi 🔰

💥☄💥☄💥☄💥☄💥 ☄ ⭕️قرآن در مورد خشم و فرو بردن آن چه فرموده است؟ 🔹 #خشم و غضب از خطرناكترين حالات انسان است كه اگر جلو آن رها شود، گاه به شكل يك نوع #جنون و ديوانگى و از دست دادن هر نوع كنترل بر اعصاب خودنمايى ميكند، و بسيارى از #تصميمهاى_خطرناك و جناياتى كه انسان يك عمر بايد كفاره و جريمه آن را بپردازد، در چنين حالتى انجام میشود. #خشم و #غضب همانند آتشى سوزان است كه گاه يك جرقّه آن، تدريجاً مبدل به دريايى از آتش میشود، و خانه ها و شهرهايى را در كام خود فرو مى برد. اگر تاريخ را ورق بزنيم و مشكلات عظيمى را كه در جوامع انسانى بر اثر آتش سوزان غضب و خشم به وجود آمده بررسى كنيم، مشاهده میکنیم كه سرچشمه بسيارى از ضايعات، ناملايمات و حوادث دردناك، همين #خشم و غضب میباشد و خساراتى كه دامن افراد و خانواده ها و اجتماعات را گرفته از بيشترين خسارات است. قرآن کریم با اشاره به اوصاف گروهى از مؤمنان پاكدل و مشمول عنايات حق، بعد از ذكر ايمان و توكل بر خدا، میفرمايد: «آنها كسانى هستند كه از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب می‌ورزند، و هنگامى كه خشمگين شوند [خشم خود را فرو مى برند و] عفو میکنند ». [ترجمه آيه۳۷ سوره شوری] به تعبير ديگر آنها هنگامى كه #آتش_غضب در درونشان شعله ور میشود، خود را كنترل ميكنند و دست به انواع گناه و جنايت آلوده نمیسازند. 🔹ذكر اين صفت بعد از مسأله اجتناب از گناهان بزرگ و اعمال زشت، شايد به اين جهت است كه سرچشمه بسيارى از گناهان، حالت #غضب است كه #زمام_نفس را از دست عقل بيرون برده و آزادانه به هر سو مى تازد. جالب اينكه نمیفرمايد: آنها غضب نمیكنند، چرا كه #خشم و غضب به هنگام بروز ناملايمات سخت، برای هر انسانى طبيعى است، مهم آن است كه آنها بر غضب خويش مسلّطند و هرگز زير سلطه غضب قرار نمیگيرند، بخصوص اينكه وجود غضب در انسان هميشه جنبه منفى و ويرانگرى ندارد، گاه میشود كه بسيار سازنده است كه پرداختن به آن مجال دیگری می طلبد. همچنین در آيه ۱۳۴ سوره آل عمران، بعد از آنكه به #پرهيزكاران، وعده بهشت جاويدان را میدهد، آن هم بهشتی كه به اندازه آسمانها و زمين وسعت دارد، در بيان اوصاف آنها نخست مسأله انفاق را مطرح کرده و میفرماید: «اَلَّذينَ يُنْفِقُونَ فى السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ؛ اين #پرهيزكاران كسانى هستند كه در وسعت و پريشانى انفاق میكنند»، سپس مى افزايد: «وَ الْكاظِمينَ الْغَيظِ؛ و #خشم_خود را فرو مى برند» و در نتيجه «وَالْعافِيْنَ عَنِ النّاسِ؛ از #خطاهاى_مردم میگذرند»، و در مجموع آنها #افرادى_نيكوكارند، «وَ اللّهُ يُحِبُّ الْمحسِنينَ؛ چرا كه خداوند #نيكوكاران را دوست دارد». 🔹جالب اينكه در آيه بعد از آن وعده آمرزش و مغفرت به آنها داده شده، كه اگر لغزشى براى آنها پيدا شود، و گناهى از آنها سر زند و به ياد خدا بيفتند و استغفار كنند، خداوند آنها را مشمول عفو خود قرار میدهد. اشاره به اينكه همانگونه كه آنها ديگران را عفو ميكنند و از خطاهايشان میگذرند، خداوند هم آنها را عفو ميكند و از خطاهايشان ميگذرد. به هرحال از «كظم غيظ»، یعنی #فرو_بردن_خشم، در اين آيه بعنوان يكى از #صفات_برجسته_پرهيزكاران یاد شده است. و در آیه دیگر، سخن از خشم و غضب يكى از پيامبران الهى، يعنى «يونس» (ع) نسبت به امت خويش است. حضرت يونس (ع) از هدايت قوم خود نااميد و بر آنها خشمگين شد، اما خشمى كه در ظاهر مقدس بود، ولى در واقع از عجله و دستپاچگى نشأت میگرفت و به همين دليل خداوند به خاطر اين «ترك اولى» او را در تنگناى شديدى قرار داد و او از اين «ترك اولى» توبه كرد، میفرمايد: «و ذاالنُّون [يونس] را [به يادآور] در آن هنگام خشمگين [از ميان قوم خود] رفت، و چنين مى پنداشت كه ما بر او تنگ نخواهيم گرفت [اما هنگامى كه در كام نهنگ فرو رفت] در آن ظلمت هاى متراكم صدا زد خداوندا جز تو معبودى نيست، منزّهى تو، من از ستمكاران بودم». [ترجمه آيه ۸۷ سوره انبياء] 🔹سرانجام و بعد از تحمل سختیهاى فراوان، خداوند توبه او را پذيرفت و بى آنكه در شكم نهنگ هضم شود، او را بيرون فرستاد، با تنى بسيار رنجور، ضعيف و ناتوان. جايى كه چنين خشمى را [كه زياد هم بى دليل نبود] خداوند بر پيامبرانش نمى بخشد، چگونه شعله هاى خشمى را كه از كينه توزى، انتقام، حسد و خوى هاى زشت ديگر زبانه مى كشد خواهد بخشيد؟ بديهى است منظور از خشم در اينجا خشم بر قوم گنهكار است، و منظور از جمله «فَظَنَّ اَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَيْهِ» در خود آیه، اين است كه او گمان میكرد، هجرتش از ميان آن قوم گنهكار كار بدى نيست كه در خور سرزنش و كيفر باشد، و منظور از اعتراف يونس (ع) به ظلم و ستم، همان ظلم و ستم بر خويشتن است كه گرفتار مجازات «ترك اولى» شد. 📕اخلاق در قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر،‏ چ اول‏، ج۳، ص۳۷۷ منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت) 🔰 @p_eteghadi 🔰

❌ #شبهه ⁉️ داستان کربلا دروغی بیش نیست تا کاسبی کنند؟! 🎙 استاد محمدی شاهرودی 🔰 @p_eteghadi 🔰

⭕️ سوال ❓آیا کسی که در جوانی فوت کنه گناه کمتری داره تا کسی که در پیری فوت میکنه ؟؟؟واگه کسی در پیری فوت کنه باید در برزخ بیشتر جواب بده؟؟و اگر اینجور باشه پس عدالت چی میشه ✅ پاسخ: بِسم اللّه الرَّحمنِ الرّحیم اگر انسان اهل گناه باشد خب در جوانی هم گناه می کند هرچند بیشتر زنده باشد، گناه بیشتری خواهد کرد. اگر هم اهل گناه نباشد، هر چه بیشتر زنده باشد عمر کند باز هم گناه نمی کند. اگر امر دایر باشد بین این که انسان زود در جوانی بمیرد و نه گناه کند و نه طاعت یا این که نه عمر بیشتری داشته باشد و طاعت کند دوّمی بهتر است. عمر بیشتری داشته باشد و طاعت کند بهتر از این است که زود بمیرد[و طاعتی نداشته باشد] حضرت علی علیه السلام می فرمایند دوست نداشتم که در بچگی می مُردم و صاف می رفتم بهشت، بزرگ نمی شدم که پروردگارم را بشناسم و طاعتش را انجام بدهم! بنابراین اگر انسان اهل گناه نباشد عمرش طولانی باشد بهتر است. بله اهل گناه باشد بهتر است، هر چه زودتر بمیرد که گناه کمتری داشته باشد. [در رابطه با میزان گناهش] آن هم در برزخ باید آن مقدار کمبود جبران بشود حالا چه طولانی باشد [چه کوتاه؛ مثل این می مانَد که] یک صد تومانی بدهکار است[حالا] چه یک تومان یک تومان پس بدهد چه یکجا پس بدهد، [در هرصورت] باید بدهکاری را بدهد. 🎙 استاد محمدی شاهرودی 📎 #شکوه_حسینی 📎 #امام_حسین علیه السلام 🔰 @p_eteghadi 🔰

⭕️🎥 سوال ❓این امام زاده هایی که در کشور ما دفن هستند شهید شدند و یا به مرگ طبیعی مرده اند؟ 🎙 استاد محمدی شاهرودی 📎 #شبهات 📎 #محرم 📎 #امام_حسین علیه السلام 📎 #اربعین 🔰 @p_eteghadi 🔰

⭕️ سوال ❓چه کار کنیم که مثل استاد محمدی نسبت به مباحث دینی در همه جوانب مسلط باشیم مثلا اگر سیر مطالعاتی دارد راهنمایی بفرمایند؟ 🎙 استاد محمدی شاهرودی 🔰 @p_eteghadi 🔰

#حدیث #احسان_والدین #امام_صادق عليه السلام: ✍️ الإمام الصادق عليه السلام ـ فی قَولِهِ تعالى: «وَبِالْوَ لِدَيْنِ إِحْسَنًا»-: الإحسانُ أن تُحسِنَ صُحبَتَهُما، وألاّ تُكَلِّفَهُما أن يَسألاكَ شَيئا مِمّا يَحتاجانِ إلَيهِ وإن كانا مُستَغنِيَينِ 💠 امام صادق عليه السلام درباره اين سخن خداوند متعال كه فرموده: «و نيكى كردن به پدر و مادر»: نيكى كردن، اين است كه با آنان خوب همراهى كنى و اين كه آنان را به زحمت نيندازى كه چيزى از نيازهايشان را از تو بخواهند، هر چند توانگر باشند 📚 الكافی،جلد ۲، صفحه ۱۵۷ 🔰 @p_eteghadi 🔰