#قسمت312 وزنــه بــه پاهــای عمه بســتند، دردش چند برابر شــد. التمــاس می کرد که وزنه ها را برداریــم. مــن وزنه هــا را کــم می کــردم تــا فشــار به کمرش کمتر شــود. همین که پرســتارها می آمدند. وزنه ها را می گذاشــتم سرجایشــان. تا بالاخره تیم پزشــکی حســین را صــدا زدنــد و گفتنــد: «بایــد عملــش کنیــم امّا اگر بیهوشــی کامل بهش بدیم، برنمی گرده و چاره ای جز بیهوشی موضعی نیست.» حسین طبق معمول با پیشنهاد متخصصین، اعتراضی نداشت. ایران گفت: «پروانه تو خسته ای، برو خونه، حسین آقا هم که باید بره دارو و پلاتین بخره، من می مونم پیش عمه.» و با اینکه خودش حال و وضع خوبی نداشــت، پیش عمه ماند. همان روز پدرم از همدان آمد. پیرهن ســیاه به تن داشــت باوجود خندۀ نابهنگام، نتوانســتم عصبانیتــم را پنهــان کنــم. گفتــم: «آقــا چــرا لباس عزا پوشــیدی؟!» رفت و قبل از اینکه همه ببینندش، لباسش را عوض کرد. همه پشت اتاق عمل به انتظار نشستیم حتّی ایران که چند ماه پیش خودش آن عمل طولانی و سنگین را پشت سر گذاشته بود و چشممان به تابلویی بود کــه وضعیــت مریض هــا را در اتــاق عمــل، لحظه به لحظــه گــزارش می کــرد. پس از چند ساعت روی تابلو نوشت: «گوهرتاجِ شاه کوهی، پایان عمل جراحی.» امیــدوار شــدیم و دقایقــی دیگــر نوشــت: «درحــال ریــکاوری» امّــا هرچــه نگاه کردیــم. خبــری از بــه هــوش آمــدن عمه ندیدیم. همچنان نگران نشســته بودیم که دکتر خاتمی رئیس بیمارســتان، حســین را گوشــۀ راهرو دید و گفت: «آقای همدانی بریم اتاق من یه چای با هم بخوریم.» حسین رو کرد و به من و ایران، گفت: «مامان رفت.» فردا برای مراسم تدفین و فاتحه به همدان رفتیم. حسین قبری را که کنار قطعۀ شــهدا برای خودش خریده بود. به عمه داد. وقتی از ســر خاک برمی گشــتیم گفت: «از دار دنیا همین یه قبر رو داشتم، قسمت نبود که همسایۀ شهدا بشم.» 🥀خاطرات همسر شهید سردار حسین همدانی🥀 @parastohae_ashegh313