🔹الهی بمستان جام شهود بعقل آفرینان بزم وجود 🔸بساغر کشان شراب ازل بمی خوارگان می لم یزل 🔹بآنانکه بی باده مست آمدند ننوشیده می می پرست آمدند 🔸بسوز دل سوزناکان عشق بآلودگیهای پاکان عشق 🔹بحسنی که شد از ازل آشکار بعشقی که شد حسن را پرده دار 🔸که از خویشتن سوی خویشم بخوان عجب دور ماندم به پیشم بخوان 🔹دلم مجمر آتش طور کن گلم ساغر آب انگور کن 🔸خم می دگر باره سرجوش زد صلائی برند قدح نوش زد 🔹صراحی بنوشید چندان شراب که افتاد و قی کرد مست و خراب 🔸کف می مه و درد او هاله شد قدح را لب از باده تبخاله شد 🔹جهان نرد دان تخته او سپهر بود کعبتین وی این ماه و مهر 🔸که هر روز چون بازی تخته نرد بکام یکی گردد این کرد کرد 🔹بیا تا بمیناش سنگ افکنیم خمش را بمینای می بشکنیم 🔸دل و دیده بر دور ساغر نهیم ز دوران این چرخ دون وارهیم 🔹چه سر پنجه خصم برتافتی بمردی بدشمن ظفر یافتی 🔸پس آنگه بکام دل دوستان بزن جام در ساحت بوستان 🔹چو خوردی یکی جرعه بر خاک ریز دگر جرعه برخم افلاک ریز 🔸که چون خاک را باشد از می نصیب نشاید که بی بهره ماند حبیب میرزا حبیب خراسانی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

📓داستانک/ حکایت سبد گردو 🍁حکایت می کنند که روزی مردی ثروتمند سبدی بزرگ را پر از گردو کرد، آن را پشت اسب گذاشت و وارد بازار دهکده شد، سپس سبد را روی زمین گذاشت و به مردم گفت: «این سبد گردو را هدیه می دهم به مردم این دهکده، فقط در صف بایستید و هر کدام یک گردو بردارید. به اندازه تعداد اهالی، گردو در این سبد است و به همه می‌رسد.» 🍀مرد ثروتمند این را گفت و رفت. مردم دهکده پشت سر هم صف ایستادند و یکی‌یکی از داخل سبد گردو برداشتند. پسربچه باهوشی هم در صف ایستاد. اما وقتی نوبتش رسید در کنار سبد ایستاد و نوبتش را به نفر بعدی داد. به این ترتیب هر کسی یک گردو برمی‌داشت و پی کار خود می‌رفت. مردی که خیلی احساس زرنگی می‌کرد با خود گفت: «نوبت من که رسید دو تا گردو برمی‌دارم و فرار می‌کنم. در نتیجه به این پسر باهوش چیزی نمی‌رسد.» 🍂او چنین کرد و دو گردو برداشت و در لابه‌لای جمعیت گم شد. سرانجام وقتی همه گردوهایشان را گرفتند و رفتند، پسرک با لبخند سبد را از روی زمین برداشت و بر دوش خود گذاشت و گفت: «من از همان اول گردو نمی‌خواستم. این سبد ارزشی بسیار بیشتر از همه گردوها دارد.»این را گفت و با خوشحالی راهی منزل خود شد. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃شاعرانه/ دوباره عاشق بی چتر در خیابان است دوباره زمزمه شعر و باز باران است به آن ترنم مستانه شهر مهمان است هوای تازه و باران که بسته پنجره را؟ شَمال صبح پر از بوی ترد ریحان است ببین به شاخه دو گنجشک عشق می بازند چه ناز دامن گل ها به باد رقصان است صدای پای کسی کوچه را به رقص آرد دوباره عاشق بی چتر در خیابان است مسافر است عقیق یمن دو چشمانش ولی دچار به فیروزه خراسان است بیا و پنجره بگشا به سوی آبی ها بیا چراغ بگیر آرزویم انسان است سید حکیم بینش 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃شاعرانه/ با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی؟ دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون روی سوی خانهٔ خَمّار دارد پیر ما در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوش است عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی؟ آه آتشناک و سوز سینهٔ شبگیر ما تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما حافظ 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

در سیرت پادشاهان گلستان سعدی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🔰معرفی کوتاهی از پدر شعر فارسی 📚 ابوعبدالله جعفربن محمدبن حکیم‌بن عبدالرحمن‌بن آدم رودکی زاده اواسط قرن سوم هجری قمری از شاعران ایرانی دورهٔ سامانی در سدهٔ چهارم هجری قمری است. او استاد شاعران آغاز قرن چهار هجری قمری ایران است. 🔹️ رودکی به روایتی از کودکی نابینا بوده‌است و به‌روایتی بعدها کور شد.او در روستایی به‌نام بَنُج رودک در ناحیه رودک در نزدیکی نخشب و سمرقند به دنیا آمد. ✍️🏼 رودکی را نخستین شاعر بزرگ پارسی‌گوی و پدر شعر پارسی می‌دانند. او زاده نیمه دوم سده سوم هجری بود. رودکی در دربار امیر نصر سامانی بسیار محبوب شد و ثروت بسیاری به دست آورد. می‌گویند رودکی در حدود یک صدهزار بیت شعر سروده است و درموسیقی، ترجمه و آواز نیز دستی داشته‌است. 🔸️ رودکی در هنگام مرگ کور بود. عده‌ای او را نابینای مادرزاد می‌دانند و گروهی معتقدند که بعدها نابینا شده‌است. بهر حال رودکی در سه سال پایانی عمر مورد بی مهری امرا قرار گرفته بود. او در اواخر عمر به زادگاهش بنجرود بازگشت و در همانجا به سال ۳۲۹ هجری قمری (۹۴۱ میلادی) درگذشت. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

شاعرانه 🍃 / شعری زیبا از قطعات پدر شعر فارسی گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور بزنم نعره ولیکن ز تو بینم هنرا اثر میر نخواهم که بماند به جهان میر خواهم که بماند به جهان در اثرا هر که را رفت، همی باید رفته شمری هر که را مرد، همی باید مرده شمرا ▪️ «رودکی» 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃قند پارسی/ حکایتی از  قابوسنامه دو درویش در راهی با هم می‌رفتند. یکی بی‌پول بود و دیگری پنج دینار داشت. درویش بی‌پول، بی‌باک می‌رفت و به هر جایی که می‌رسیدند -چه ایمن بود و چه ناامن- به آسودگی می‌خوابید و به چیزی نمی‌اندیشید. اما دیگری مدام در بیم و هراس بود که مبادا پنج دینار را از کف بدهد. بر چاهی رسیدند که جای دزدان و راهزنان بود. اولی بی‌پروا دست و روی خود را شست و زیر سایه‌ی درختی آرمید. در همین حین متوجه شد که دوستش با خود چه کنم چه کنم می‌کند! برخاست و از او پرسید: این چندین چه کنم برای چیست؟ گفت: ای جوانمرد! با من پنج دینار است و اینجا ناامن است و من جرات خفتن ندارم. مرد گفت: این پنج دینار را به من دِه تا چاره‌ی تو کنم. پس پنج دینار را از وی گرفت و در چاه انداخت و گفت: رَستی از چه کنم چه کنم! ایمن بنشین، ایمن بخسب، و ایمن برو که آدم فقیر، دژی‌ست که نمی‌توان فتحش کرد. قابوسنامه عنصر المعالی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🌹سید احمد حسینی متخلص به هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوران زندیه و افشاریه است. وی درنیمهٔ اول قرن دوازدهم هجری در شهر اصفهان متولد شد. اصلیت وی از اردوباد آذربایجان بوده است. وی در زادگاهش به کسب علوم متداول خاصه طب و حکمت پرداخت و با آذر بیگدلی و صباحی بیدگلی و رفیق اصفهانی معاصر و معاشر بود که همگی آنان از شاگردان میر سید علی مشتاق اصفهانی بوده‌اند. هاتف سرانجام در قم درگذشت و در همانجا به خاک سپرده شد. بعضی از تذکره‌ها فوتش را در کاشان و مدفنش را در قم می‌دانند. دیوان او مرکب از قصاید و غزلیات و مقطعات و رباعیات است. ترجیع بند معروف وی که دارای پنج بند و در موضوع وحدت وجود است هاتف رابه حریم استادان بزرگ نزدیک می‌کند. 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🌺گفتم نگرم روی تو گفتا به قیامت گفتم روم از کوی تو گفتا به سلامت 🌱گفتم چه خوش از کار جهان گفت غم عشق گفتم چه بود حاصل آن گفت ندامت 🌸هر جا که یکی قامت موزون نگرد دل چون سایه به پایش فکند رحل اقامت 🌿در خلد اگر پهلوی طوبیم نشانند دل می‌کشدم باز به آن جلوهٔ قامت 🌼عمرم همه در هجر تو بگذشت که روزی در بر کنم از وصل تو تشریف کرامت ☘دامن ز کفم می‌کشی و می‌روی امروز دست من و دامان تو فردای قیامت 🌷امروز بسی پیش تو خوارند و پس از مرگ بر خاک شهیدان تو خار است علامت 🍀ناصح که رخش دیده کف خویش بریده است هاتف به چه رو می‌کندم باز ملامت 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃ریشه ضرب‌المثل «شاهنامه آخرش خوش است» در گذشته هرکس شاهنامه می خواند، وقتی به ستایش محمود غزنوی می رسید به گمان خود همت سلطان را در تنظیم شاهنامه تحسین می کرد اما افراد آگاه به او می گفتند تا وقتی که به پایان شاهنامه نرسیدی، درباره رفتار محمود غزنوی قضاوت نکن، زیرا که «شاهنامه آخرش خوش است.» یعنی در آخر شاهنامه است که حق‌ناشناسی محمود به خواننده تفهیم می شود. این جمله بعد ها به ضرب المثل تبدیل شد و عاقلان به هرکس که دست به کار نابخردانه ای بزند و اصرار بر ادامه آن داشته باشد می گویند: «شاهنامه آخرش خوش است.» «ریشه های تاریخی امثال و حکم» 🍃ایستگاه پارسی @parsidost

🍃قند پارسی/ حکایتی از مثنوی معنوی 🐫🐀 موش کوچک مهار شتری را در دست گرفته به جلو می کشید و به خود می بالید که این منم که شتر را می کشم. شتر با چالاکی در پی او می رفت. در این اثنا شتر به اندیشه ی غرور آمیز موش پی برد. پیش خود گفت : «فعلا سرخوشی کن تا به موقعش تو را به خودت بشناسم و رسوا گردی.» همین طور که می رفتند به جوی بزرگی رسیدند. موش که توان گذر از آن رودخانه را نداشت بر جای ایستاد و تکان نخورد. شتر رو به موش کرد و گفت : «برای چه ایستاده ای ؟! مردانه گام بردار و به جلو برو. آخر تو پیشاهنگ و جلودار منی.» موش گفت : «این آب خیلی عمیق است. من می ترسم غرق شوم.» شتر گفت : «ببینم چقدر عمق دارد.» و سپس با سرعت پایش را در آب نهاد و گفت : این که تا زانوی من است. چرا تو می ترسی و ایستاده ای ؟!» موش پاسخ داد : «زانوی من کجا و زانوی تو کجا، این رودخانه برای تو مورچه و برای من اژدها است. اگر آب تا زانوی توست صد گز از سر من می گذرد.» گفت گستاخی نکن بار دگر تا نسوزد جسم و جانت زین شرر موش گفت : «توبه کردم، مرا از این آب عبور بده.» شتر جواب داد : «بیا روی کوهانم بنشین، من صدها هزار چون تو را می توانم از این جا بگذرانم.» چون پَیَمبَر نیستی، پس رَو به راه تا رسی از چاه روزی سوی جاه غرور به خود راه نده، ابتدا پیروی کن، شاگردی کن، مرید باش، گوش کن تا زبانت باز شود آن گاه زبان گشا و آن هم نخست به صورت پرسش و فروتنانه و در همه حال معنی و باطن موضوع و مطلب را بنگر تا به معرفت حقیقی برسی. داستان های مثنوی معنوی 🍃ایستگاه پارسی @parsidost