اگر از من بپرسی، میگویم در تقابل «دل» و «عقل»، دل آن کودک بازیگوشی است که آرام و قرار ندارد؛ و عقل، مادر دل است.
نه، دل همیشه هم بد نمیگوید. دل همیشه لطافتهایی را میبیند و حس میکند، که عقل از آن دور است. اما دل، گریزپاست. هرگز نباید آن را به حال خود رها کرد، همانطور که نمیتوان چشم از کودک نوپا برداشت.
عقل هم همیشه بد نمیگوید. اگر دست و پای کودک را، دل را، نبندد، ولی مراقب باشد که او چه میکند... خوب میتواند حمایتش کند.
دل میگوید آن چیز قشنگ است. عقل انکار نمیکند. دل میگوید میخواهم برای من باشد؛ عقل باید دل را بزند زیر بغلش و آن را مشغول موضوع دیگری کند.
اگر کودک نوپا را رها کنی، به هوای اینکه گلدان قشنگ است، جالب است، گلدان را روی خود میاندازد. بعد هم گلدان میخورد زمین، هزار تکه میشود، کودک میترسد و دستش زخمی میشود.
اگر بگذاری دلات به هر سو که میخواهد برود، ناگهان در چنین شبی، تکهتکههای گلدان را مییابی، و دلی که هراسان میگرید، گوشهاش هم زخمی شده... مباد ای عقل، که سرزنش کنی دل کوچک را. او را ببوس. در آغوش بکش. مطمئن باش حالا میداند که دیگر نباید به گلدان دست بزند. هر بار که زخم را ببیند به خاطر میآورد. بعد از آن هم، تو مدام یادآوری کن...
@pelak13
