"بعضی‌ها برای «زندگیِ چرا گاهی و بی‌تفاوت به همدیگر» چه کلاسی قائلند! بعضی‌ها به مسجد می‌روند ولی به سیاه و سفید مسجد و مردم مسجد کاری ندارند. فقط می‌رود نمازش را می‌خواند و برمی‌گردد؛ نه به کسی کاری دارد، و نه با کسی ارتباط می‌گیرد. درحالی که ما باید با هم کار کنیم! رشد ما در این است"

"ما کجا باید رشد کنیم؟! ما کجا آدم شویم؟ در کجا شاخص‌های آدمیّت را درک کنیم؟ حیف نیست از اوج معنویت باز بمانیم؟! خُب مسأله این است که «تکی نمی‌شود در اوج معنویت قرار گرفت و حتماً باید یک جمعی باشد» ولی این جمع کجاست؟ من در میان کدام جمع رشد کنم؟ بسیج، مسجد، حوزه و هیئت، حضور تشکیلاتی در جمع‌های مدعیان ولایتمداری حضرت است که بهترین فرصت رشد ماست."

"مسیر رشد ما باید به آنجا برسد که بتوانیم در روابط اجتماعی، امتحانات‌مان را پس بدهیم. ولی ما فوق‌العاده زرنگیم و برای اینکه گیرِ امتحانات اجتماعی سخت نیفتیم، با هم کار تشکیلاتی نمی‌کنیم، و ارتباط‌مان را در حد یک «سلام و علیک» نگه می‌داریم! هر کسی تنهایی در کارش موفق است! کار موفق جمعی بلد نیستیم."

"کدام تقوا ما را به ظهور نزدیک می‌کند؟ فقط نماز اول وقت و کارهای خوب فردی؟ اگر میلیون‌ها نفر از اینگونه افراد خوب در کنار هم زندگی کنند، تا وقتی در زندگی دسته‌جمعیِ خوب ناتوان باشند، تقوایشان رشد نیافته است و برای تعجیل در ظهور، فایدۀ چندانی ندارند! اوج تقوا و اصل تقوا آن است که در جریان یک زندگی جمعی و کار تشکیلاتی خود را نشان بدهد."

"مگر مردم چقدر تقصیر دارند؟! الف) مانع اصلی ظهور، «مستکبران» نیستند، خدا آنها را به حساب نمی‌آورد: إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً.  ب) مانع اصلی ظهور، عدم آمادگی بشریت و حتی عموم مردم ما هم نیست! مردم اگر معنویت‌شان ضعیف است، چقدر تقصیر دارند؟! یا زورگویان نمی‌گذارند و یا از مؤمنینی که مدعی و پیشتاز این راه هستند، چیزی به مردم نرسیده.  ج) مسئلۀ اصلی، برطرف شدن ضعف‌های ما مدعیان ولایت‌مداری است."

"متأسفانه این‌قدر رشدنایافته هستیم که ... تا چهار نفر در یک تشکل دینی، مثلاً در یک هیأت، کنار هم کار می‌کنند، یک‌دفعه‌ای شعبه می‌زنند و دو تا هیأت دیگر درست می‌شود؛ چون نمی‌توانند با هم کار کنند! البته تکثر هیأت‌ها خوب است، ولی عدم تحمل همدیگر خوب نیست، چون موجب می‌شود عناصر تشکیلاتی برای امام زمان(ع) تربیت نشوند! در حالی که هیأت باید در درجۀ اول، خود اداره‌کنندگان هیأت‌ها را رشد بدهد. ولی متأسفانه این‌قدر رشدنایافته هستیم که در اثر کوچکترین اختلافی از هم جدا می‌شویم و برای هم فداکاری نمی‌کنیم"

"کجا آدم شویم؟ ما کجا باید رشد کنیم؟! ما کجا آدم شویم؟ در کجا شاخص‌های آدمیّت را درک کنیم؟ حیف نیست از اوج معنویت باز بمانیم؟! خُب مسأله این است که «تکی نمی‌شود در اوج معنویت قرار گرفت و حتماً باید یک جمعی باشد» ولی این جمع کجاست؟ من در میان کدام جمع رشد کنم؟ بسیج، مسجد، حوزه و هیئت، حضور تشکیلاتی در جمع‌های مدعیان ولایتمداری حضرت است که بهترین فرصت رشد ماست."

"تلختر از حنظل امام باقر(ع) می‌فرماید: من در برابر کارهایى از غلام و خانوده‌‏ام صبر می‌کنم که از حنظل تلختر است؛ زیرا انسان به واسطۀ صبرش به مقام روزه‌دارِ شب زنده ‏دار و مرتبۀ شهیدى که در رکاب محمد(ص) شمشیر زده باشد، دست می‌‏یابد! (ثواب‌الاعمال/198) حالا برخی افراد نازپرورده، وارد عرصه شده‌اند و اسم خود را مؤمن هم می‌گذارند، ولی حاضر نیستند اذیت هیچ مؤمنی را تحمل کنند! لذا خودشان را خلاص می‌کنند و اصلاً با همدیگر کار نمی‌کنند."

"امام زمان(عج) در توقیع شریف خود تصریح فرمودند که اگر شیعیان ما جمع شوند و به عهدی که ما به گردن آنها داریم وفا کنند، به سرعت سعادت مشاهدۀ ما نصیب‌شان می‌شود. (احتجاج/499/2) یعنی اینکه هرکس «تکی» به حضرت ابراز ولایتمداری کند، مانع ظهور را برطرف نمی‌کند! طبق این روایت، ولایت‌پذیری حضرت باید «عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ» باشد"

"مسیر رشد ما اینجاست! تشکیلاتی مثل «بسیج» یا اداره‌کنندگان یک هیئت و اساساً هر نوع تشکّل مؤمنین در کنار همدیگر، همگی بنا بوده ما را در جهت «اجتماع من القلوب» رشد بدهد. گیر کار ما اینجاست! این‌را باید درست کنیم. گیر ما دشمنان نیستند، گیر ما در ضعف بسیجی‌ بودن ماست. ما در خانه و مدرسه باید طوری تربیت شویم که بتوانیم در کار گروهی و تشکیلاتی موفق باشیم. اما «کار تشکیلاتی» تقریباً از رویۀ عموم بچه‌مذهبی‌ها به‌دور است. مسیر رشد ما اینجاست."

ترس بنداز و حکومت کن‌! از «برجام» تا «دوقطبی حجاب» چطور از عنصر ترس برای رسیدن به منافع یه عده خاص استفاده میشه قبلا مردمو میترسوندن الان مسئولین رو! احتمالا تا حالا از این زاویه به موضوع نگاه نکرده باشین ✨