من خودمم نمی‌دونم تو تناسخ‌های بعدی قراره چی بشم، ولی شاید همون حسرتی باشم که به دل میمونه، شکوفه‌ای که قبل شکفتن از سرما میمیره، رودی که هیچوقت به دریا نمی‌رسه، ... شایدم باز یکی بشم که دوستت داره ولی نمیتونه داشته باشدت.

حس میکنم نباید تو یه آهنگِ کم‌تر از ده‌مگ، بیشتر از صد مگ خاطره باشه.

وقتی تونستم تَمایز ظریفی که مثل هالهٔ طلایی آدمایِ با درک رو از موجودات بی درک جدا می‌کرد ببینم، به این یقین پیدا کردم که هیچ عِدالتی توی این کُره خاکی وجود نداره. همونجا که دیدم یه موجود بی درک شب ها راحت سرشو روی بالشت می‌ذاره درست بعد از اینکه زندگی یکی رو خراب کرده دلیل کافی ای بود تا از این زندگی روی برگردونم. یه بار یکی ازم پرسید، چرا اِنقدر آدم ها بی درک شدن؟ و من در جواب باید بهش می گفتم که عزیزم، آدم ها بی درک نمی‌شن، آدم ها بی درک زاده می‌شن، همونطور که آدم های با درک، به طور معجزه آسایی با درک نمی‌شن، بلکه این شکلی متولد می‌شن. وقتی اون موجودات پست توی راحتی دست و پا می‌زنن و از اینکه هیچ چیز رو نمی‌فهمن و نمیتونن درک کنن خرسند و خوشحالن، آدم هایی توی خلوت خودشون و تنهایی که مثل خوره افتاده به جونشون درد تمام هستی رو به دوش می‌کشن، چون بیشتر از ظَرفیت صِرفا یک انسان بودنشون می‌فهمن، می‌دونن و اون احساسات رو با پوست و گوشتشون لمس می‌کنن، انگار که از اولش هم تمام اون عَواطف تو اِنسان بودنشون جمع شده.

دارم به این فکر میکنم اگه «...» وجود نداشتن، نصف مکالماتم رو نمیتونستم جلو ببرم.

خَستِگی دوسْت داشتَنی.

نیازمندِ این آپشن تو هر اَپی بیشتر نیمه‌ی شب وقتی دلتنگی و میخوای پیام بدی قبل از سِند یه اخطار بده شما اکنون دلتنگ هستید بعد از کارِ خود شدیداً پشیمون میشید.

خیلی قشنگه که موزیکای بی‌کلام با ساز و بدون حرف زدن حسای مختلفی به آدم‌ منتقل میکنن.

به‌قدری حرف‌های نگفته دارم، که کم‌کم دارن گلوم‌ رو با چنگ‌هاشون میدرن و من میتونم خونریزیش رو احساس کنم و توی دریای خونش غرق بشم.