ولی من نباید از سردرد بمیرم

𝖸𝗈𝗎 𝖼𝖺𝗇 𝗁𝖺𝗏𝖾 𝗆𝗒 𝗁𝖾𝖺𝗋𝗍, 𝖺𝗇𝗒𝗉𝗅𝖺𝖼𝖾 𝖺𝗇𝗒𝗍𝗂𝗆𝖾

— رهگذران خیابونِ 𝟥𝟦 اُمِ لندن هم شب هارو میپرستیدن ، گویی قدم زدن بر زیرِ آسمون مشکی پوشِ شب که حال ماه همانند چشم هایش به آدم ها مینگریست ، دنیای کوچک خیابان را به نفس کشیدن وا میداشت. قدم زدن کنار آن ها تفاوت هایشان را کم و بیش آشکار میساخت ، همانند همان پیر مردی که نونِ کروسان گرم میان دست هایش روح کلاسیکش را به نمایش میگذاشت؛ مردمِ اینجا میونه شون با کلمات خوبه ، هرشب لابلای صحبت هاشون با کلماتِ آبی رنگِ رویاهایشان بازی میکنند و همانند افسانه ای فراموش گشته برای همدیگر بازگو میکنند ، آنها هیچ گاه اینجارا فراموش نخواهند کرد . . . .

بادی که موهارو به رقص وادار میکنه ... زیادی دلنشینه

I cant get you out of my head

ولی‌ تو‌ که‌ انتظار‌ نداری‌ تمام‌ بلاهایی‌ که‌ سرم‌ آوردیو فراموش‌ کنم؟ داری؟

‏﮼ما شدیم‌ کارمایِ‌ هم.

یجوری یه سری آدم رومخمن که هرکار میکنم با این قضیه کنار بیام، بازم نمیشه.