— رهگذران خیابونِ 𝟥𝟦 اُمِ لندن هم شب هارو میپرستیدن ، گویی قدم زدن بر زیرِ آسمون مشکی پوشِ شب که حال ماه همانند چشم هایش به آدم ها مینگریست ، دنیای کوچک خیابان را به نفس کشیدن وا میداشت. قدم زدن کنار آن ها تفاوت هایشان را کم و بیش آشکار میساخت ، همانند همان پیر مردی که نونِ کروسان گرم میان دست هایش روح کلاسیکش را به نمایش میگذاشت؛ مردمِ اینجا میونه شون با کلمات خوبه ، هرشب لابلای صحبت هاشون با کلماتِ آبی رنگِ رویاهایشان بازی میکنند و همانند افسانه ای فراموش گشته برای همدیگر بازگو میکنند ، آنها هیچ گاه اینجارا فراموش نخواهند کرد . . . .

بادی که موهارو به رقص وادار میکنه ... زیادی دلنشینه

I cant get you out of my head

ولی‌ تو‌ که‌ انتظار‌ نداری‌ تمام‌ بلاهایی‌ که‌ سرم‌ آوردیو فراموش‌ کنم؟ داری؟

‏﮼ما شدیم‌ کارمایِ‌ هم.

یجوری یه سری آدم رومخمن که هرکار میکنم با این قضیه کنار بیام، بازم نمیشه.

اون غمی که به قلبت تپیدن میده اون رو چطور میشه حذفش کرد و زنده موند؟

خیلی یهویی میگم، چطور میتونید همزمان با دو سه نفر باشید یسری ها ؟ قلبه ، لامصب کلاب نیست که انقدر شلوغه.