🌹 ﷽ 🌹 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_سوم #قسمت_۲۵۱ 🌹🍃🌹🍃🌹🍃 ...... ابراهیم عقده این مدت را با نفس بلندی خالی کرد و گفت:" نمونه اش همین امشب! به جای این‌که پیش بچه هاش باشه، رفته خونه قوم و خویش نوریه!" و بعد پوزخندی زد و به تمسخر از محمد پرسید:" من نمی دونم مگه عرب ها رسم دارن شب چله بگیرن؟" که محمد خندید و با شیطنت همیشگی اش جواب داد:" نه! ولی رسم دارن بابا رو بکشن طرف خودشون!" و بعد مثل این‌که چیزی به خاطرش رسیده باشد، ابرو در هم کشید و گفت:" همه اینا به کنار! نمی دونید بابا چجوری به سمت وهابیت کشیده شده! یه حرفایی می زنه، یه کارایی می کنه که آدم شاخ در می آره!" که بلاخره مجید سرش را بالا آورد و همان طور که مستقیم به محمد نگاه می کرد، منتظر ماند تا ببیند چه می گوید که محمد هم خیره نگاهش کرد و مثل این که بخواهد به مجید هشداری داده باشد، ادامه داد:" ما از چند سال پیش تو انبار دو تا کارگر شیعه داشتیم. این همه سال با هم کار کرده بودیم و هیچ مشکلی هم با هم نداشتیم. ولی همون شبی که بابا این دختره رو گرفت، فردا هر دو شون رو اخراج کرد! چون می گفت به بابای نوریه قول داده با هیچ شیعه ای ارتباط نداشته باشه!" و شاید دلش نیامد به همین اندازه کفایت کند که با حالتی خیرخواهانه رو به مجید کرد:" آقا مجید! شما هم اینجا یه جورایی رو انبار باروت خوابیدی! یه روز اگه این دختره بفهمه شما شیعه ای، بابا روزگارتون رو سیاه می کنه! از من می شنوی، از این خونه برید!" لحن خوابیده در میان ترس و تردید محمد، بند دلم را پاره کرد و درد عجیبی در سرم پیچید که همه ما از اخلاق تلخ و تند پدر و خشونت های نامعقولش با خبر بودیم و حالا که عشق آتشین نوریه هم به جانش افتاده بود و می توانستم تصور کنم که برای خوش آمد معشوقه مغرورش، حاضر است دست به هر کاری بزند که مجید رنگ نگرانی را در نگاهم احساس کرد و با سپر صبر و آرامشی که روی اعتقاد عاشقانه و غیرتمندانه اش کشیده بود، لبخندی نشانم داد و در برابر دلواپسی محمد با متانتی مردانه پاسخ داد:" إن شاءالله که چیزی نمیشه!" و من با دلبستگی عمیقی که به خانه و خاطرات مادرم داشتم، رو به محمد گله کردم:" کجا بریم؟ تو که می دونی من چقدر این خونه رو دوست دارم!" و نخواستم بغض پیچیده در صدایم نمایان شود که ساکت سر به زیر انداختم و کسی هم نتوانست در برابرم چیزی بگوید که سکوت سرد مجلس را صدای نازک و پُر ناز ساجده شکست:" عمه! تلویزیون رو برام روشن می کنی کارتون ببینم؟" و شاید کسی جز دل پاک و معصوم او نمی توانست در این فضای سنگین از عقاید شیطانی نوریه و غمگین از تقلید جاهلانه پدر، چیزی بگوید که من هم در برابر نگاه شیرینش لبخندی زدم و به دنبال کنترل، دور اتاق چشم چرخاندم که مجید با مهربانی صدایش کرد:" ساجده جان! بیا اینجا، کنترل پیش منه!" ✍🌹🍃🌹🍃🌹🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

🌹 ﷽ 🌹 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_سوم #قسمت_۲۵۲ 🌹🍃🌹🍃🌹🍃 ........ ساجده با قدم های کوتاهش به سمت مجید دوید تا تلویزیون را برایش روشن کند که عبدالله بلاخره از لاک سکوتش بیرون آمد و با افسوسی که در صدایش موج می زد، زمزمه کرد:" همین مونده بود که بابا به خاطر یه زن آخرتش هم به باد بده!" و ابراهیم فکرش فقط پیش تجارتش بود که با نگاه عاقل اندر سفیهش عبدالله را نشانه رفت و با حالتی مدعیانه اعتراض کرد:" آخرتش به ما چه ربطی داره؟!!! سرمایه این دنیامون رو به باد نده، اون دنیا پیش کش!" که با بلند شدن صدای تلویزیون ساکت شد و همه نگاه ها به سمت صفحه تلویزیون چرخید که انگار هر کسی می خواست فکرش را به چیزی جز ماجرای پدر مشغول کند. مجید همانطور که ساجده روی پایش نشسته بود، دست کوچکش را گرفت و سؤال کرد:" مگه الان جایی کارتون داره؟" و ساجده با شیرین زبانی دخترانهاش جواب داد:" شبکه پویا الان کارتون داره عمو!" مجید به آرامی خندید و با گفتن "چَشم عمو جون!" کانال تلویزیون را تغییر داد و نمی دانست شماره شبکه پویا چند است که ناگزیر شده بود از اول همه کانال ها را امتحان کند. هر کسی بر مبنای تنظیم تلویزیون خانه خودش نظری می داد و هیچ کدام شبکه پویا نبود و من همان طور که نگاهش می کردم به خیال روزی که فرزند نازنین خودمان را در آغوش بگیرد، دلم ضعف می رفت که به برنامه ای رسید و با اینکه شبکه پویا نبود، دیگر کانال را عوض نکرد. مستندی در مورد پیاده روی شیعیان به سمت کربلا در مراسم اربعین که امشب هم درست دو شب به اربعین مانده بود. چشم مجید آنچنان محو قدم های زائران در جاده خاکی و مسیر پُر گرد و غبار رسیدن به کربلا شده بود که فراموش کرد برای چه کاری کنترل به دست گرفته و من مات جوشش عشق شیعیانه اش در این جمع اهل سنت، مانده بودم و دیدم عبدالله هم خیره نگاهش می کند و کس دیگری هم به احترامش چیزی نمی گفت. ساجده مثل این که جذب پرچم های سبز و سرخ کنار جاده شده باشد، پلکی هم نمی زد و دست آخر، ابراهیم که وارث طعمی از تلخی های پدر بود، مشتی آجیل از کاسه مقابلش برداشت و زیر لب به تمسخر طعنه زد:" اینا دیگه چقدر بیکارن؟!!! این همه راه رو پیاده میرن که مثلاً چی بشه؟!!!" و مجید که کنایه ابراهیم را شنیده بود، بی آن که به روی خودش بیاورد، کانال را تغییر داد و دیدم که انگشتش با چه حسرتی دکمه کنترل را فشار داد که دلش هنوز آنجا میان آن همه شیعه عاشق امام حسین (ع) مانده بود و باز دلم به حسرت نشست که هنوز تنور عشقش به تشیع چه گرم است و کار من برای هدایتش به مذهب اهل تسنن چه سخت! ✍🌹🍃🌹🍃🌹🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

🌹 ﷽ 🌹 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_سوم #قسمت_۲۵۳ 🌹🍃🌹🍃🌹🍃 ....... ☆ ☆ ☆ هوای گرفته و پر گرد و غبار این روزهای رفته از دی ماه سال ۱۳۹۲، چهره حیاط را حسابی کدر کرده و دلم می خواست آبی به سر و رویش بزنم، ولی از کمر دردم می ترسیدم که بلاخره دل به دریا زدم و قدم به حیاط گذاشتم. سنگفرش حیاط از خاک پوشیده شده و شاخه های نخل ها با هر تکانی که در دل باد می خوردند، گرد و خاک نشسته در لابه لای برگ هایشان را به هوا می فرستادند. نوریه و پدر که کاری به این کارها نداشتند و از زمان آغاز بارداری ام، هر بار خود مجید حیاط را می شست. خجالت می کشیدم که با این کار سختی که در پالایشگاه داشت، شب هم که به خانه باز می گشت، در انجام کارهای خانه کمکم می کرد و هفته ای یکبار، صبح قبل از رفتن به محل کارش، حیاط را هم می شست و دوست داشتم قدری کمکش کنم که جارو دستی بافته شده از شاخه های نخل را از گوشه حیاط برداشتم، تمام سطح حیاط زیبای خانه مان را جارو زدم و به نوازش پاک و زلال آب، تن خاک گرفته اش را شستم و بوی آب و خاک، چه عطر دل انگیزی به پا کرده بود! هر چند به همین مقدار کار، باز درد آشنای این مدت در کمرم چنگ انداخته و دوباره نفسم به تنگ آمده بود، ولی حال و هوای با صفای نخلستان کوچک خانه، که یادگار حضور مادرم در همین حیاط دلباز و زیبا بود، حالم را به قدری خوش کرده بود که ارزش این ناخوشی گذرا را داشت. شلنگ را جمع کردم و پای حوض دور لوله شیر آب پیچیدم، جاروی دستی را کنار حیاط پای دیوار گذاشتم و خودم به تماشای بهشت کوچکی که حالا با این شست و شوی ساده، طراوتی دیگر پیدا کرده بود، روی تخت کنار حیاط نشستم. آفتاب کم رمق بعد از ظهر زمستان بندر، که دیگر جانی برای آتش بازی های مشهورش نداشت، فرصت خوبی مهیا کرده بود تا مدتی طولانی در آرامش مطبوعش، آرام بگیرم. همان طور که تخته پشتم را صاف نگه داشته بودم تا نفسم جا بیاید و درد کمرم قرار بگیرد، با نگاهم به تفرج شاخه های با شکوه نخل ها رفته بودم، ولی این خلوت خوش عطر هم چندان طولانی نشد که در ساختمان با صدای کشداری باز شد و نوریه قدم به حیاط گذاشت. با قدم های کوتاهش به سمت تخت آمد و مثل همیشه لب از لب باز نکرد تا من مقابل پایش برخاسته و سلام کنم. جواب سلامم را داد و با غروری که از صورتش محو نمی شد، گفت:" خوب شد حیاط رو شستی! اونقدر خاک گرفته بود که نمی تونستم پام رو از اتاق بیرون بذارم." از این همه بی اخلاقی اش، گرچه عادت کرده بودم، ولی باز هم دلم گرفت و تنها لبخند کمرنگی نشانش دادم، ولی نیش و کنایه هایش تمامی نداشت که مستقیم نگاهم کرد و پرسید:" تو چرا هیچ وقت نمیای پایین؟ من الان دو ماهه که اینجام، ولی تو یه سر هم نیومدی خونه من. از من خوشت نمیاد؟" ✍🌹🍃🌹🍃🌹🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me

⁰⁰:⁰⁰ کربلا:کربلا

~💌🌱 . ┊آزرده گشتـــ خاطرتـ🍃 از کرده هاے من🤚🏻 ┊مولا ببـــخش🕊 نوکرتان دَردسر شدہ...•💔• . ☕️| #صبح‌بخیر_آقا 🦋| #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج . ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

-تَرسَم‌بِمیرَم‌رویِ‌ماهَت‌را‌نَبینَم💔ツ

-اےآرزوےگم‌شده مهمانِ‌کیستی…! . #اللهم_عجل_لولیک_الفرج|🍀| #صلوات_به_نیت_تعجیل_درفرج|🙏🏻| . ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

تقصیرماست‌غیبت‌ طــــــــولانی‌شُـــما #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #جمعه_های_مهدوی #غروبه_جمعه ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

من‌سرم‌گرم‌گناه‌است ســــــــــــــرم‌دادبزن #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #جمعه_های_مهدوی ♡  (\(\      („• ֊ •„)  ♡ ┏━∪∪━━━━━━┓  @porofail_me

احساسی‌پر‌تلاطم🌱 بمیرید‌بمیرید‌وَز‌این‌نفس‌ببرید🥀 کہ‌این‌نفس‌چون‌بند‌اسٺ وشما‌همچو‌اسیرید🥀 کپشناش‌احساستو‌بر‌می‌انگیزد❝✎ دلت‌را‌فقط‌باقلمش‌می‌برد👀🌱 ✿شعࢪ هاۍ عاشقانه ✿متن نوشته هاۍ 🌙❆''https://eitaa.com/joinchat/3891003446Cfd9ac4d922 کلیڪ‌رنجہ‌فرمایید🌻

🌹 ﷽ 🌹 #رمان_جان_شیعه_اهل_سنت #عاشقانه_ای_برای_مسلمانان #فصل_سوم #قسمت_۲۵۴ 🌹🍃🌹🍃🌹🍃 ...... از اعتراض بی مقدمه اش جا خوردم و پیش از آنکه فرصت کنم جوابش را بدهم، با همان حالت موزیانه اش ادامه داد:" نکنه شوهرت از من خوشش نمیاد؟ آخه هر وقت تو حیاط هم من رو می بینه، خیلی سنگین برخورد می کنه." از توصیفی که از رفتار مجید می کرد، ترسیدم و خواستم به گونه ای توجیهش کنم که باز هم امان نداد و با لحنی لبریز شک و تردید پرسید:" عبدالرحمن می گفت از اهل سنت تهرانه، آره؟" و من نمی خواستم دروغ پدر را تأیید کنم و می ترسیدم نوریه شک کند که دستپاچه جواب دادم:" آره، تهرانیه، اینجا تو پالایشگاه کار می کنه..." و برای این که فکرش را از مجید منحرف کنم، با لبخندی ساختگی ادامه دادم:" حالا امشب مزاحمتون می شیم!" در برابر جمله خالی از احساسم، او هم لبخند سردی تحویلم داد و بدون آن که لحظه ای کنارم بنشیند، به سمت باغچه حاشیه حیاط رفت و من که نمی توانستم لحظه ای حضورش را تحمل کنم، به سمت ساختمان برگشتم که صدایم زد:" الهه! عبدالرحمن عادت داره شبها زود بخوابه. اگه خواستی بیای، زود بیا که مزاحمش نشی!" از عصبانیت گونه هایم آتش گرفت که با دو ماه زندگی در این خانه، خودش را بیش از من مالک همه چیز پدرم می دانست و باز هم چیزی نگفتم و وارد ساختمان شدم. حالا از بغض رفتار نوریه، سردرد هم به حالم اضافه شده و با سینه ای که از حجم غم پُر شده و دیگر جایی برای نفس کشیدن نداشت، پله ها را یکی یکی طی می کردم تا به خانه خودمان رسیدم. خودم طاقت دیدن نوریه را در خانه مادرم نداشتم و حالا می بایست مجید را هم راضی می کردم که ور این میهمانی پُر رنج و عذاب همراهی ام کند که اگر این وضعیت ادامه پیدا می کرد، آتش غیظ و غضب نوریه دامن زندگیمان را می گرفت. نماز مغربم را خوانده و به انتظار آمدن مجید، لوبیا پلو را دم کرده بودم که اشتیاقم به سر رسید و باز نگاه گرم و صدای دلنشین همسر عزیزم در خانه پیچید. پاکت پسته و کیسه لیمو شیرین در یک دست و یک عدد نارگیل هوس انگیز در دست دیگرش بود و کنار کیسه لیمو شیرین، پاکت کوچک ذغال اخته هم به رویم چشمک می زد که ویار امروزم بود و از صبح سفارشش را داده بودم. لحظه های بودن در کنار وجود مهربانش، به قدری شیرین و دل انگیز بود که می توانستم ناخوشی های جسمی و دلخوری های روحی ام را از یاد برده و تنها از حضور دلنشینش لذت ببرم. کاپشن نازکش را در آورد و به سمت چوب لباسی رفت که تازه متوجه شدم شب شهادت امام رضا (ع) فرا رسیده و مجید پیراهن مشکی به تن دارد. به یاد نوریه افتادم و مراسم سختی که ناگزیرم کرده بود برای امشب تدارک ببینم و در قدم اول بایستی از مجید می خواستم لباس عزایش را دربیاورد و چطور می توانستم چنین چیزی بخواهم که چشمانش هنوز از عزا در نیامده و نگاهش همچنان رنگ ماتم داشت. ✍🌹🍃🌹🍃🌹🍃 🍃ادامہ دارد.... ✍🏻 #نوشته_فاطمه_ولی_نژاد |🦋|•••→ @porofail_me