اگه همینجوری پیش بره آخر مرداد پیانومو ساعت ۹ می‌زارم دم در که نون خشکی ببره خودمم یا ترک تحصیل میکنم و بیخیال دانشگاه میشم یا بیخانمان.☺️🎀🙏

واقعا بس

دیگه حالم از این دوتا منوئت کوفتی بهم میخوره

چرا همش دارم شر و ور میزنم؟

ینی انقد پخمم که یه انوانسیون نمیتونم بزنم؟

واقعا بعد کلاس برگه ی این دوتا رو آتیش میزنم خاکسترشم میدم دست باد.

بوی گرد و غبار توی رگه های آفتاب یه اتاق نیمه تاریک ، بوی مهدکودک و کاغذ رنگی ، بوی زندگی؛ گذر زمان. تو هر لحظه نفس میکشی ... به نظرت تا کی ادامه داره؟ به نظرت کی اخریشه؟ چقدر فرصت داری؟ قلبت میتپه.. چه حسی از زندگی و زنده بودن قشنگ تره؟ گوش کن. به صداش؛ صدای اب ، صدای باد ، صدای برداشتن قدم هات ، نفس هات.. حس کن و لمس کن ، با تک تک سلول هات بافت آب ، خاک ، دست هات ، حسشون کن؛ در اوج سادگی و بی ارزشی، چه کمیاب و ارزشمند ، لحظه هایی که وجود داری..

برای احساسات آدم‌ها، ارزش قائل بشید. نه به منظورِ غرق شدن و گرفتار شدن؛ بلکه احترام گذاشتن به اون احساس‌ها. بشنوید و نوازش کنید، بشنوید و جواب بدید، بشنوید و سکوت کنید؛ فقط به سخره نگیرید. کاری نکنید که دیگری از ابراز احساس و عاطفه‌ش دچار ترس بشه. احساسِ خطر کنه. به شرم یا بدتر از اون، پشیمونی برسه. احساسات آدم‌ها، ماهیت اونهاست و هیچ‌کس درجایگاهی نیست که ماهیت شخص دیگه‌ای رو زیر سوال ببره. یک انسان با احساسات حبس شده، تفاوتی با یک مُرده نداره‌. به هر قیمتی، قاتلِ وجودِ آدم‌ها نباشید.

کوچیک‌ترین و مضحک‌ترینِ ترس‌ها، اضطراب‌ها، خوشی‌ها، هیجان‌ها و... بی‌شک گرانمایه و مقدسن؛ متوجهید؟ مقدس!