💠 حسد 🔸 امام هادی علیه السلام: حسد خوبی ها را نابود می سازد. 📚بحار الانوار/ج69/ص199 @ranggarang

💡 چهار تقاضای عجیب ابلیس از خداوند💡 💠  استاد حسینی قمی از اساتید @ranggarang

💐 امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام: 🔹خوشا به حال کسیکه تلاش برای اصلاح عیبهایش او را از پرداختن به عیبهای مردم باز دارد. 📚میزان الحکمه، ج ۱۳، ص ۲۱۷ @ranggarang

♥️امام کاظم علیه السلام: به خدا قسم خیر #دنیا و #آخرت را به مومنی ندهند مگر به سبب #حسن_ظن و امیدواری او به #خدا و خوش اخلاقی اش و خودداری از #غیبت مومنان. 📖بحارالانوار،ج۶،ص۲۸،ح۲۹ @ranggarang

#تلنگر 🔹سمباده را که به فلز می کشی صیقل می خورد، صاف می شود، می شود مثل آینه؛ 🔸اما سمباده خودش فرسوده می شود؛ بی فایده و بی استفاده می شود، می شود زباله! 🔸یادت باشد حسود مثال سمباده را دارد؛ او مایه صیقل خوردن تو می شود؛ 👈تو را براق و برجسته می کند؛ صفایی پیدا می کنی که مپرس! 🔸ولی بیچاره حسود خود کساد و بی رونق می شود 🔶 برای اینکه حسود نباشی ویا اگر خدای ناکرده هستی و بخواهی آن را از خود دور کنی یک نسخه کوتاه که بر گرفته از کلام اهل بیت "ع"است می گویم و آن را بکار بند! 🔸ببین! نسبت به هر کس حسادت داری با او همانگونه رفتار کن که انگار هیچ حسادت نداری، به همین راحتی! 🔹اگر حسادت نداشتی از او تعریف می کردی؟ حالا هم هر چه می توانی تعریف کن! 🔹تبریک می گفتی؟ حالا هم بگو! 🔹هدیه می دادی؟ هدیه بده! 🔸باور کن طولی نمی کشد که حسد از خانه دلت رخت بر می بندد. 👇👇👇 💞تنها مسیر آرامش.... @ranggarang

حکایتی زیبا 🕊 قصابی که به معنای واقعی مرد بود و ملقب شد به جوانمرد قصاب 💐 عبدالحسین کیانی 32 سال پیش در این دنیا نفس میکشید و از نظر انسانی و اخلاقی فرد ممتازی بود و خود را مطیع دستگاه سید الشهدا علیه السلام دانسته و واقعا زیبا امتحان خود را پس داد همیشه با وضو می رفت مغازه. هر گاه از او می پرسند: « عبدالحسین! چه خبر از ‏وضع ‏بازار؟ کسب و کار چطوره؟» او فقط میگفت ‎الحمدلله … ما ‏از خدا راضی هستیم، او از ما راضی باشد… »‌‎ همیشه بیشتر از وزنه ای که توی کفه ترازو بود گوشت میگذاشت ، و می داد دست ‏مشتری. همیشه ‏کفه گوشت به کفه آن طرفی می چربید‎ .‌‏ هیچ کس کفه های ترازوی ‏ عبدالحسین را مساوی ندیده ‏بود. همیشه سمت گوشت سنگین تر بود هیچ وقت کسی نمیدید عبدالحسین پولی را که از مشتری هایش می گیرد، ‏بشمارد. پول را که ‏می گیرد، بدون اینکه حتی نگاهش کند، می انداخت توی دخل. این ‏عادت همیشگی اش بود.‌‎ اگر مشتری مبلغ ناچیزی گوشت میخواست عبدالحسین دریغ نمی کرد. می گفت: «برای هر ‏مقدار پول، سنگ ترازویی هست» و البته همه می دانند که او همیشه بیشتر از ‏حق مشتری ‏گوشت می گذاشت توی ترازو. اصلاً گاهی اوقات که مشتری را می شناسد، ‏نمی گذارد مشتری ‏مبلغی را که گوشت می خواهد به زبان بیاورد‎. ‎مقداری گوشت ‏می پیچد توی کاغذ و می داد ‏دستش.‌‎ مشتری هایش را می شناخت. آنهایی که وضع مادی خوبی نداشتند یا حدس می زند که ‏نیازمند باشند ‏یا اینکه عائله سنگینی دارند را دو برابر پولشان گوشت می داد‎. ‎اصلاً ‏گوشت را نمی گذاشت ‏توی ترازو که طرف متوجه بشود داستان چیست. ‌‎ گاهی اوقات برای اینکه بقیه مشتری ها متوجه نشوند، وانمود می کند که پول گرفته ‏است. گاهی ‏هم پول را می گیرد و کنار گوشت، توی روزنامه، دوباره برمیگرداند به ‏مشتری. گاهی هم پول ‏را می گرفت و دستش را می برد سمت دخل و دوباره همان پول ‏را می دهد دست مشتری و می گوید:«بفرما. مابقی پولت را بگیر». می خواست عزت نفس ‏مشتری های نیازمندش را نشکند. عبدالحسین سال های سال اینگونه رفتار کرد.‌‎ فردی یکی دوبار از رو به روی مغازه رد می شود که عبدالحسین صدایش می زند و ‏می گوید: «تو ‏گوشت می خوای اما پول نداری و خدا به دلت انداخته که این مغازه نسیه ‏هم گوشت می ده‎… ‎مرد ‏انگار که کسی حرف دلش را زده باشد، گره های پیشانی اش ‏باز می شود و می گوید: «خدا خیرت ‏بدهد ‎یک ماهه گوشت نخوردیم‎. ‎میشه نیم کیلو ‏گوشت بدی و این انگشتر عقیق رو هم بزاری گرو ‏بمونه تا پولشو بدم؟» ‏عبدالحسین بدون اینکه او را بشناسد، تکه ی بزرگی گوشت می پیچد ‏توی کاغذ و ‏انگشتر را هم می گذارد توی دست مرد‎. «‎اینو بزار دستت، برا نماز ثواب داره‎. ‎هر ‏وقت ‏داشتی، پولشو بده»‌‎ مرد لبخند زنان گوشت را می گیرد و می رود. عبدالحسین زیر لب می گوید: ‌‏«خدایا! امیدوارم ‏که هیچ وقت برا دادن پول گوشت نیاد، اینطوری گفتم فکر نکنه ‏بهش صدقه دادم و خجالت ‏بکشد»‌‎.‌‌‎ او فردی وارسته بود و خوب بلد بود در عاشقی قمار کند پیرزنی می آید درب مغازه و صدا می زند: « عبدالحسین! مادر! این گوشت رو از ‏فلانی ‏خریدم، گوشت خوبی بهم داده؟» عبدالحسین گوشت را ورانداز می کند‎. ‎یک تکه گوشت از ‏لاشه آویزان در مغازه جدا می کند و می گذارد روی گوشت پیرزن و ‏می گوید:« آره مادر! حالا ‏دیگه گوشت خوبی شد». عادت همیشگی عبدالحسین ‏همین است. هم دل مشتری را نمی ‌‏ شکند و هم دروغ نمی گوید. تازه این بماند که ‏عصبانی شود و بگوید چرا از من خرید نکردی؟‎ معمولاً با گفتن نام قصاب، تصویر یک آدم خشن در ذهن ها نقش می بندد. اما عبدالحسین ‏تنها جایی خشمگین می شد که برای خدا بود همسر رئیس شهربانی آمده بود داخل مغازه اش و می گوید: «از این گوشت به من ‏بده». ‏عبدالحسین می گوید:«برو بیرون! مثل بقیه، سرنوبت‎… ‎می گوید: «من زن ‏رئیس شهربانی ام» ‏و عبدالحسین که به معنای واقعی بجز خدا از هیچ کس ‏نمی ترسد، پاسخ می دهد:«زن رئیس ‏شهربانی باش. تو هم مثل بقیه.»‌‎ چند لحظه بعد دو مأمور شهربانی برای بردن عبدالحسین می آیند درب مغازه. او با ‏مأمورها ‏نمی رود ومی گوید: برید. کارم تموم شد، خودم میام.» کارش تمام می شود و ‏می رود پیش رئیس ‏شهربانی و می گوید: تو پشت میزت نشستی، برا قانون. منم تو ‏مغازم برا قانون‎. ‎اگه قرار به بی ‏قانونیه، من از تو بهتر بلدم.» این را می گوید و از ‏شهربانی می زند بیرون ایشان چهل و سه بهار را گذراند و در نهایت ۱۲ گلوله او را به وادی موعود رهسپار کرد و به دیار معشوق شتافت و شهید شد روحش شاد 🌺 @ranggarang

رمان واقعی«تجسم شیطان۲» #قسمت_پایانی🎬: عباس چشمهایش را از هم گشود، پشتش به شدت میسوخت،انگار کل کمرش خراشیده شده باشد. می خواست آخی کند که متوجه شد دهانش بسته است و عجیب اینکه دست و پاهایش هم بسته بودند، اطراف را نگاهی انداخت، چقدر اینجا به نظرش آشنا بود، باغی بزرگ با درختانی خشک که انگار بوی مرگ می داد، کسی در اطرافش نبود، رد کشیده شدن چیزی روی خاک مانند جاده ای روی زمین جلب توجه می کرد و این جاده باریک خاکی به او ختم میشد، عباس کمی به ذهنش فشار آورد، شراره...بسته ای برای بابا...بعد هم باز شدن در ماشین و دیگر هیچ.. درسته شراره اونو بیهوش کرده بود و به اینجا آورده بود. عباس با دقتی بیشتر اطرافش را نگاه کرد، درست حدس زده بود، اینجا آشنا بود، همان باغی که پدرش روح الله سالها در اینجا کار کرده بود و بعد هم فتانه صاحبش شده بود و الان هم با این درختان خشکیده فرقی با بیغوله نداشت، اما چرا اینجا؟! عباس در همین افکار بود که شراره از پشت ساختمان با چهار پایه ای در دستش پیدا شد. عباس که از شراره می ترسید، ترجیح داد خودش را به بیهوشی بزند،شراره جلو آمد و بی توجه به عباس غرق کارش شد، عباس از زیر چشم طوری که شراره متوجه نشود حرکات او را می پایید و کاملا متوجه بود که شراره مشغول آماده کردن یک دار است، همانطور که در بعضی فیلم ها دیده بود. قلب عباس مانند گنجشککی ترسان، سخت خود را به قفس تنش می کوبید، این درد برای عباس زیادی بزرگ بود، او هیچ گناهی نکرده بود که مستحق این مرگ باشد. شراره روی چهارپایه ایستاده بود، حلقهٔ ریسمان را به دیوار محکم کرد و مطمئن شد که توانایی کشیدن هیکل عباس، که نوجوانی چهارشانه و تپل بود را دارد. همه چیز درست و آماده بود، شراره از روی چهارپایه پایین آمد، نگاهی به عباس که هنوز انگار در بیهوشی بود کرد، همانطور که با نوک کفشش ضربه ای به پای عباس میزد گفت: پاشو تن لش...دیگه باید الانا اثر اون ماده بیهوشی از بین می رفت، پاشو وقت زیادی برای خواب داری.. عباس از ترسش هیچ حرکتی نمی کرد و دیگر جرأت نگاه های دزدکی هم نداشت اما حس کرد حلقه بسته شده دور پاهایش شل شد و پاهایش از هم باز شد، انگار وقت عملی کردن نقشه بود،لحظاتی بعد مشتی آب به صورت عباس ریخته شد و عباس ناخوداگاه چشمانش را باز کرد.. شراره قهقه ای زد و همانطور که با اسلحه دستش سر عباس را نشانه گرفته بود، با دست دیگرش طناب دار را نشان داد و گفت: پاشو نکبت...پاشو برو روی چهارپایه وایستا، اون حلقه را بنداز گردنت، می خوام صحنهٔ مرگ عموجانت سعید را دوباره تکرار کنم و اینبار هم اولین کسی که بالای سر تو برسه و این صحنه را ببینه پدرت ررروح الله باشه.. کل تن عباس زیر عرق شد و با لکنت گفت: م...من بلد نیستم.. شراره که انگار مواد صنعتی زیاد زده بود به طرف چهارپایه رفت و همانطور که پشت سر هم می خندید از چهارپایه بالا رفت و در یک لحظه حلقه ریسمان را گردنش انداخت و گفت: اینجوری فهمیدی؟! در همین حین درد شدیدی زیر شکمش پیچید و انگار قسمتی از تنش کنده شد و داخل لباسش افتاد که شراره خوب میفهمید حتما دسته ای از همان کرم های نفرت انگیز هستند که مدتهاست به جانش افتاده اند و در همین لحظات صدایی زیر گوشش وزوز کرد: خودت را بکش تا راحت شی...از این درد راحت شی...از دست کرم های متعفن راحت شی، از دست فاطمه و روح الله راحت شی، دیگه نبینیشون...دیگه خوشبختی اونا و بچه هاشون را نبینی و شراره انگار با این صدا جنون آنی به او دست داد، شروع کرد خود را به تکان تکان دادن و فریاد زد ، آره راست میگی و ناگهان چهارپایه از زیر پایش ول شد و شراره همانطور که دست و پا میزد، آخرین نفسش را کشید و اسلحه که واقعی نبود از دستش ول شد و چشمانش رو به آسمان خیره ماند، آسمانی که جای او و امثال او نبود، او باید به قعر زمین و عمق جهنم رهسپار میشد تا تقاص تمام کارهای شیطانی اش را بدهد، شراره با همان مرگی مرد که شوهرش سعید مرد و باعث مرگ سعید کسی جز شراره و موکلین شیطانی اش نبود و اینک او به دست خود و به وسوسه موکلش ابلیس به درک واصل شد زندگی شراره باید سرمشقی شود برای تمامی کسانی که از درگاه خدا روی گرداندند و راه را اشتباهی رفتند و به جای توکل به خداوند و مدد از انوار الهی، دست به دامان ابلیس میشوند، هم برای خود و هم برای اطرافیان زندگی سختی می سازند و عاقبت به دست همان ابلیسی که به استخدام درآوردند، نابود میشوند و همه بدانند به گفتهٔ قران«أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ ۖ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ» همانا شیطان دشمنی آشکارا برای شماست و دشمن دشمن است چه او با او هم عهد شوی و چه بر علیه او بجنگی... خدایا ما و فرزندانمان را از شر تمام شیطان های جنی و انسی نجات بخش.. «پایان» 📝به قلم:ط_حسینی @ranggarang

آیا تاکنون خفاش ماهی لب قرمز دیده‌اید؟ ‌‌ نام علمی این ماهی Ogcocephalus darwini است که یک ماهی با شکلی غیر معمول است که در جزایر_گالاپاگوس یافت می‌شود. این ماهی‌ها شناگران ضعیفی‌اند. از باله‌های سینه‌ای، لگنی و مقعدی بسیار سازگار خود برای راه رفتن در کف اقیانوس استفاده می‌کنند. ‌ 💫امام علی (ع): "ای کسی (خدا ) که در دریاها آثار شگفت انگیز او نهان است!" 📘 نفحات القرآن ج2 ص275 امام سجاد (ع) دعای جوشن کبیر ⚠️حواسمان باشد 14 قرن پیش بدون ابزار لازم به عجایب آفرینش در دریاها اشاره شده . #اللّهم_صلّ_علی_محمّدوآل_محمّدوعجّل_فرجهم 💎فضایل مولایمان را به همه بگوییم @ranggarang

تصویر بزرگی از شتر که حدود ۴۵۰۰ تا ۳۰۰۰ سال پیش در عربستان حکاکی شده. @ranggarang

ادب باستانی ایرانیان ! هرودوت مورخ یونانی چنین مینویسد که ایرانیان به فرزندان خود از پنج سالگی تا بیست سالگی تنها سه چیز می آموختند: سواری و تیر اندازی و راستگویی . ایرانیان دروغگویی را بدترین عیب ها می دانند و حتی از قرض خواستن خوداری می کنند، زیرا مقروض ممکن است مجبور به دروغ گفتن شود... ایرانیان از آب دهان افکندن و قضای حاجت در معابر و در حضور دیگران خودداری می کردند و حتی در آب روان دست و رو نمی شستند و آب را به کثافت نمی آلودند . ایرانیان از قدیم جوانان را از کودکی به ورزش و دویدن و تحمل سرما و گرما و به کار بردن اسلحه ی گونان و سواری و ارابه رانی عادت می دادند و بزرگترین صفات ایشان رشادت و مردانگی و شجاعت بود... ایرانیان اطفال را در دادگاه حاضر می کردند تا دادرسی را به چشم ببینند و به اصول عدالت و دادگستری آشنا شوند، ایرانیان همسایگان خود محترم می داشتند. به کسانی که در راه حفظ مملکت خدماتی کرده بودند پاداش بزرگ می دادند. از گرفتن رشوه و دزدی و تصرف مال غیر خودداری می کردند. از شکم پرستی و پرخوارگی پرهیز داشتند هنگام راه رفتن چیزی نمی خوردند ! @ranggarang