دنیایی که آخرش به یه کفن ساده و یه قبر کوچیک و دست خالی ختم بشه ، شایسته ست که انسان از اول به اون دل نبنده
آخرتی که اولش از اینجا شروع میشه که تازه این مرحله اولشه،اینو باید جدی گرفت
و میگفتن:که من گریه برای مرگ خودم، برای تاریکی و تنگی قبر گریه میکنم
این ترسی ک اولیای الهی با اون همه پاکی و صفا داشتن، ترس مقدسی بود ک هممون باید اون ترس رو داشته باشیم