بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم هرچیزی می‌تونم باشم؛ خیاط ، مترجم، گل‌فروش، نقاش ،خوشحال،امیدوار :))

امشب دعای مجیر رو جوری بخون که روحت حال بیاد :)))))) قانون سوم.

پروفایل‌های قشنگ بذارید؛ برای وقتایی که آدم‌ها حوصله‌شون سر رفته :)

از بهار تقویم می ماند از من استخوان هایی که تو را بسیار دوست داشتند :'))) #پناه‌هشتم

قشنگترین حسی که میتونی به یه آدم بدی حس کافی بودنه، اینکه لازم نیست واسه دوست داشته شدن خودشو عوض کنه.

تاحالا شده ارتباطتون با فردی قطع بشه ولی نتونید ازش دل بکنید؟ هی دوست داشته باشید پیام بدید بهش یا یه جوری اون ارتباط رو دوباره برقرار کنید، با وجود اینکه میدونید کار درستی نیست؟ یالوم تو کتاب روان درمانیِ اگزیستانسیال میگه: دلیلِ این اتفاق ، ترس های وجودیِ ما مخصوصا ترس از مرگِ!!!! چرا که قطع شدنِ ی ارتباط یه جور حس و تجربه نزدیک به مرگ یا خوده مرگه برامون ؛ و ما دوست داریم برخلافِ خودِ مرگ که اجتناب ناپذیره؛ از مردن‌مون برای اون فرد جلوگیری کنیم و خاطرمون رو برای فرد زنده کنیم تا از حس مرگ فرار کنیم‌.. :))

امیدوارم بعد از خوندنِ این مطلب ؛ از شروعِ رابطه های سمّیِ اجتماعی یا احساسی که با شجاعت تمومش کردی و الان با ی ترسِ مزخرف میخوای کم بیاری ؛ جلوگیری بشه .. :)))

-

اونی که بیاد بگه دلت گرفته؟ جمع کن باهم بریم نجف..

غصه نمی رود دگر ، نجف مگر دوا کند.... #ژلوفن‌صوتی

دعایِ خوبی میکرد، میگفت: ان‌شاءالله هیچ‌ وقت از کارهایی که الان میکنی، پشیمون نشی...

وقتایی که زارت و زورت دلت میشکنه و هیچ راهی برای نجات نداری؛ بزار قشنگ به بن بست بخوری، خوب ناامید شی و به قدر کفایت به استیصال برسی؛اونموقع تازه می‌فهمی که چه قدرتی تو مُشتاته‌ و تا چه اندازه جسوری :)))! تازه میفهمی تواناییِ ساختنِ کلیدِ سخت ترین و مشکل ترین قفل‌های زندگیتو داری و قادری حتی تو دل بن‌بست‌‌ هم راه باز کنی و از دل عمیق‌ترین بخشای اقیانوس، خودت‌و به ساحل برسانی :) بزار نور تو نقاط صعب العبور روحت که حتی موشِ کور از داخلش رد نمیشه ، رخنه کنه و بهت بفهمونه ک تنها راهِ نجات از مشکلاتِ لاینحل و مسائل درهم پیچیده ی زندگی ، روبروی گنبدِ تُپل مُپلِ امام‌رضا قابلِ حله و میتونه تورو در جنگِ نابرابرِ درد و زندگی ، صفر_۳ پیروز کنه ... اینجاست‌ که با تکیه رو دیوارِ توکل میتونی تا کره ی ماه بری و پرچم پیروزی‌تو رو مرتفع ترین قله هاش بکوبی و به همه ثابت کنی ؛ غم هیچ پُخی نیس:)