به خودت میای میبینی یه سری از
آدمای زندگیت مثل یه سری از
لباسهای قدیمی و دوستداشتنیت
که دیگه اندازهت نیستن/اندازهشون
نیستی،تا خوردن و ته کمد زندگیت
گاهی چشمت بهشون میوفته
و دلتنگ میشی.
میدونی که دیگه هیچ جوره نمیشه
پوشیدشون و دلتنگتر میشی.
- چرا انقد گل نرگس دوس داری؟
+ چون گل نرگس زمستون درمیاد. وقتی که خاک به نظر مُرده میاد، درختا بیبرگ شدن، سرما دنیا رو گرفته، افسردگی سراغ آدما میاد
و دیگه کمتر کسی امید داره به بهار ..
اون وقت گل نرگس میاد (:
دقت کردی؟ ما گاهی اوقات فقط بلدیم بشینیم و از دست رفتن تمام فرصت هامون رو تماشا کنیم و صبح تا شب از نامردی دنیا و بدبخت بودنمون گله کنیم اما هیچ تلاشی برای یه قدم رو به جلو برداشتن نکنیم.
خدایا منظورت ازینکه هنوز اون گوشه موشههای چپ و راست توده خونی قلبم امید دارم و تو رگام صدای مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ میآد، چیه؟
به دوستانی که دانشجوی رشته های علوم
تربیتی و تربیت معلم هستن و یا کسایی
که به بحثِ روش های نوین یادگیریِ
دانش آموزان علاقه دارن ، شدیدا رمانِ
توتوچان رو پیشنهاد میکنم :))))
مدرسه ی توموئه با مدیریت کوبایاشی
برعکس تمام مدرسه های امروزی ؛ از
جمله مکان هایی بوده که هیچ دانش
آموزی بدون دانش از آن خارج نشده !!!
#ژلوفنفکری