میگفت :
حال عجیبی دارم، صداها واسم بلندن، ظرفیت حرفای بیهوده و کلیشهای ندارم، قدرت یادگیریم خیلی اُفت کرده و یهموقعهایی رو افکارم کنترلی ندارم. ولی با این وجود هنوز تو آینه کسی رو میبینم که بهم امیدواره. (:
و اگه یه ذره دور و برتونو نگاه کنین متوجه میشین که منو باید بذارین در صدر لیست دعاهاتون.
میدانی بیشترین میزان آسیب
را چه کسانی به ما میزنند؟
آنان که زیاد دوستمان دارند
و بعد از مدتی
دوست داشتنشان تمام میشود.
آدم را میکشد
این تصور کافی نبودن
و این سوال بی سروته که
چه چیز را میانهی راه باختم
که ناگهان مثل روزهای اول
دوستم نداشت؟!