انقدر داستان و ماجرا دارم که نخوام به‌ هیچ‌کس، هیچ توضیح اضافه‌ای بدم اما عزیزُم ؛ از اون‌جایی که «تو مرهم زخمای تنه ی ِپوسیده و چروکِ جداره ی قلبمی.» همه‌ی داستان‌های جهان رو با یه پایان‌بندی مناسب برات تعریف می‌کنم ( : #اندراحوالات‌دلتنگی

اون سیلی‌ای که خودت به خودت می‌زنی، بعد اون یا سرپا می‌شی یا فرو می‌ری !

یک نفر مسئول این است که یک روز ما را فرو بریزد و فردا دست خدا از آستین دیگری برای ساختن ما بیرون خواد آمد

میری مخاطبین گوشیت رو چک میکنی کلی آدم آشنا میبینی که الان باهاشون غریبه ای ! آدمایی که ی روزی چند لحظه هم نمی‌تونستی ازشون بی خبر باشی ؛ ولی الان‌ هیچ خبری ازشون نیست !

_

آنتی اکسیدانِ خالص برای رهایی از سرطان های روحی و افسردگی های کُشنده ؛ فقط روضه‌ی اقای امام حسین (:

نظریه مطلوب ؛ تو یه دختری ولی محرما دلت میخواد پسر باشی تا بتونی وسط سینه زنی با غمِ شعله ورِ درونت جولان بدی .

امروز بعد از کلی ماجرای جورواجور به این نتیجه رسیدم که اگه صبرم سرریز و چهره‌ی عصبی و هاپوییِ خوشگل مُشگلم پدیدار بشه ؛خالق، ی جوری قُل‌قُل های داغ و عصبیِ مغزم رو برام آروم‌ میکنه که انگار دستمال نم‌دار گذاشته رو تَب دردی که داشتم. خیلی دمش گرمه. جدی می‌گم !

اقای امام حسین ! ما که بلد نیسیم‌ ولی تو مواظب دلای مچاله شده مون باش : ) #ژلوفن‌صوتی

زندگی مان زخم بود و عباس مرهم.