حفظ شعائر دینی با مدیریت مسئولانه، نه بودجه‌ریزی نامتوازن و ایجاد شکاف اجتماعی به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار 🔸توجه به شعائر اسلامی و پاسداشت ارزش‌های دینی همچون برپایی مراسم اربعین امام حسین (ع) از وظایف مهم هر انسان آزاده و هر نهاد فرهنگی و اجتماعی است. با این‌حال، تخصیص بودجه‌های کلان از منابع عمومی همچون سه چهار میلیارد تومان برای این‌گونه اقدامات باید با دقت و مسئولیت‌پذیری همراه باشد. 🔸در شرایطی که بسیاری از نیازهای اساسی شهر و شهروندان در حوزه‌های اجتماعی، عمرانی و اقتصادی برآورده نشده است و در ایجاد زیرساخت‌های فرهنگی و اجتماعی که وظیفه یک نهاد اجتماعی است قصورات متعددی را شاهد هستیم، استفاده از منابع مالی شهرداری برای موکب‌های خارج از مرزهای کشور می‌تواند باعث نارضایتی عمومی شود. استفاده از بودجه‌های عمومی باید با اولویت‌بندی نیازهای جامعه و با در نظر گرفتن منافع همه اقشار صورت گیرد. 🔸تقویت فرهنگ دینی می‌تواند از طریق برنامه‌های گسترده‌تری که بر آموزش و ترویج اندیشه حسینی در داخل شهر متمرکز باشد، محقق شود؛ نه صرفاً از طریق اقداماتی که دستاوردهای مستقیم و ملموس برای عموم مردم به همراه ندارد. 🔸حالا اگر کسی بیاید و این اقدام را کاری برای کوری چشم دشمنان اربعین قلمداد کنند، با این نوع ادبیات هیجانی و قطبی به جای تشویق به گفت‌وگو و تبادل نظر سازنده، به تقابل و دشمن‌تراشی دامن می‌زند. چنین جملاتی، ضمن تحریک احساسات، می‌تواند فضای انتقادپذیری را محدود کرده و هرگونه مخالفت یا نقد سازنده نسبت به نحوه تخصیص بودجه و مدیریت منابع عمومی را به‌عنوان دشمنی با اربعین و شعائر دینی جلوه دهد. در حالی که این نوع برخوردها نه تنها از اصول گفتگو در جامعه اسلامی فاصله دارد، بلکه می‌تواند باعث افزایش شکاف‌های اجتماعی و کم‌رنگ شدن مسئولیت‌پذیری مدیران در برابر مسائل واقعی مردم شود. 🔸ضمناً قانونی شدن یک مصوبه به معنای درست بودن یا عادلانه بودن آن اقدام نیست. بسیاری از تصمیمات و مصوبات ممکن است از نظر قانونی تصویب شوند، اما از نظر اخلاقی، اجتماعی یا حتی اقتصادی نادرست باشند. قانونی بودن یک اقدام نباید جایگزین ارزیابی دقیق اثرات آن بر جامعه، عدالت در تخصیص منابع و تأثیرات بلندمدت آن شود. هر تصمیمی که با بودجه عمومی سر و کار دارد، باید علاوه بر رعایت چارچوب‌های قانونی، با دقت و توجه به نیازهای واقعی مردم و مصالح عمومی انجام شود تا از هدررفت منابع جلوگیری شود. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

رفتار شهردار اصفهان، الگوی مسئولیت‌پذیری برای همه مدیران به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار 🔹در روزگاری که بسیاری از مدیران به‌جای پذیرش مسئولیت، تلاش می‌کنند با توجیهات مختلف از زیر بار پاسخگویی شانه خالی کنند، رفتار علی قاسم زاده شهردار اصفهان، الگویی بی‌نظیر از مسئولیت‌پذیری و صداقت است. او با شجاعت تمام در برابر انتقادات و فشارهای وارد بر سرمربی تیم ملی فوتبال ایران، امیر قلعه‌نویی، مسئولیت اتفاقات را به‌عهده گرفته و به‌جای انتقال مسئولیت به دیگران، بابت اتفاقات رخ داده در اصفهان و شعارهای ناپسند عذرخواهی کرد. 🔹شهردار اصفهان نه‌تنها عذرخواهی کرد بلکه با بیانی واضح و صریح اعلام کرد که اگر قرار باشد کسی «حیا کند» و از رفتارها شرمنده باشد، آن شخص خودش به‌عنوان مسئول است که نتوانسته شرایط شایسته‌ای را برای حمایت از تیم ملی و مربی آن فراهم آورد. این رفتار نشان‌دهنده تعهد یک مدیر به مسئولیت‌هایش و احترام به حقوق دیگران است، حتی در لحظاتی که شاید انتظار کمتری برای عذرخواهی و قبول خطا از سوی مسئولان وجود دارد. 🔹این رویکرد شهردار اصفهان باید به‌عنوان الگویی برای تمامی مدیران و مسئولان کشور مطرح شود. پذیرش مسئولیت و عذرخواهی نه‌تنها از ارزش و جایگاه مدیران کم نمی‌کند، بلکه اعتماد عمومی را بهبود می‌بخشد و باعث می‌شود جامعه با چهره‌ای متفاوت از مدیریتی که به دنبال خدمت است، روبرو شود. در نهایت، صداقت و شجاعت در پذیرش خطا و تلاش برای جبران آن، بهترین سرمایه برای جلب اعتماد و همراهی مردم است. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

♦️ آقایان پزشکیان و قالیباف! 🔹جلوی خفقان رسانه‌ای را بگیرید! نگذارید دوقطبی‌سازی روزنامه‌ها، مانع انتقاد سازنده بشود! #استادپناهیان برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

بایکوت خبری و تهدید خبرنگاران کار زشتی است! به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار ▪️رفتار غیر حرفه‌ای برخی از واحدهای روابط عمومی در مواجهه با خبرنگاران منتقد، نه تنها غیرقابل قبول بلکه مغایر با اصول اساسی شفافیت و پاسخگویی است. بایکوت خبری یک خبرنگار، تهدید به قطع همکاری با همکاران او و یا منت گذاشتن همکاری‌های گذشته بر سر خبرنگاران، اقدامی است که اعتماد عمومی را تخریب کرده و عملکرد رسانه‌ای را به خطر می‌اندازد. ▪️روابط عمومی وظیفه دارد به عنوان پل ارتباطی میان سازمان‌ها و جامعه عمل کند، نه اینکه به ابزاری برای سرکوب صداهای مخالف تبدیل شود. هرگونه تلاش برای خاموش کردن خبرنگاران منتقد و تحمیل فشار به آنها، نشانه‌ای از ضعف است، نه قدرت. اگر سازمانی در برابر نقدها و پرسش‌های خبرنگاران، به جای پاسخگویی، راه بایکوت و تهدید را انتخاب کند، در واقع خود را از فرصتی برای بهبود و شفافیت محروم می‌کند. ▪️مهم‌تر از همه، خبرنگاران به عنوان مدافعان حقایق و صدای مردم، نباید تحت فشار و تهدید قرار گیرند. جایگاه و شأن حرفه‌ای آنها ایجاب می‌کند که با احترام و همکاری متقابل روبرو شوند. رفتارهای تهدیدآمیز و بایکوت خبری، باعث تضعیف اعتماد به روابط عمومی و در نهایت سازمان می‌شود. چنین رفتارهایی نه تنها باید تقبیح شوند بلکه لازم است که فرهنگ شفافیت، پاسخگویی و احترام به خبرنگاران به عنوان یک اصل بنیادین در روابط عمومی تقویت شود. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

امروز با بچه های شهرقدس دو ساعتی به سواد رسانه و گفتگو پیرامون روش تحلیل نویسی گذراندیم. این اولین برخورد مستقیم من با این بچه های باصفا و فعال در فضای مجازی بود و نشست دلچسب و پرباری شد. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

توهم خدمت به انقلاب؛ از نبود دستاورد تا توجیه ناکارآمدی به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار 🔹وقتی فردی که در رأس یک سازمان فرهنگی و اجتماعی قرار دارد، خود را به‌عنوان بهترین خادم انقلاب اسلامی می‌داند و هرگونه تشویق‌نشدن یا انتقاد را نشانه‌ای از ضدیت با انقلاب یا حسادت می‌پندارد، خطرات جدی برای کارآمدی و اهداف سازمانی به وجود می‌آید. این نوع توهم و خودمحوری، چندین آسیب جدی به همراه دارد: 🔹نخست، کاهش انتقادپذیری. انتقاد سازنده، یکی از اصول مهم بهبود و اصلاح عملکرد سازمان‌هاست. اگر مدیران خود را از نقد بی‌نیاز بدانند، فضای نقد و بررسی از بین می‌رود و به جای آن، تملق و چاپلوسی رشد می‌کند. در نتیجه، سازمان دچار رکود و عقب‌ماندگی خواهد شد. 🔹دوم، ایجاد شکاف در بین نیروهای انقلاب. کسانی که واقعاً دلسوز انقلاب هستند، به دلیل عدم پذیرش نقدشان، از بدنه سازمان‌ها کنار گذاشته می‌شوند. این امر می‌تواند باعث فاصله‌گرفتن نخبگان و نیروهای مؤثر از نهادهای تصمیم‌ساز و عملیاتی شود. 🔹سوم، ترویج فرهنگ ناکارآمدی. وقتی مدیران به‌جای پذیرش اشتباهات، خود را بی‌عیب و نقص تصور می‌کنند، کم‌کم این توهم به فرهنگ سازمانی تبدیل می‌شود و باعث می‌شود کارکنان نیز به‌جای تلاش برای ارتقای کیفیت کار، به حفظ وضع موجود رضایت دهند. 🔹باید تأکید کرد که دفاع از انقلاب اسلامی، نه با حذف نقد و سرکوب دگراندیشی، بلکه با پذیرش مسئولیت‌ها و بهبود مستمر عملکردها محقق می‌شود. مدیرانی که انتقاد را دشمنی می‌پندارند، در واقع خود بزرگترین ضربه‌زنندگان به آرمان‌های انقلاب هستند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

مطالبه یک حق شهروندی؛ فرمانداری اسلامشهر دستگاهها را ملزم به اجرای قانون دسترسی آزاد به انتشار اطلاعات کند ▪️ماده ۱۰ قانون دسترسی آزاد به اطلاعات یکی از مهمترین اصولی است که به حقوق شهروندی و شفافیت دستگاه‌های عمومی تأکید دارد. این قانون، دستگاه‌های عمومی را موظف می‌کند تا اطلاعات عمومی خود را منتشر کنند و در دسترس عموم قرار دهند، مگر آنکه اطلاعات دارای طبقه‌بندی امنیتی باشد. این ماده قانونی که در راستای نفع عمومی و حفظ حقوق شهروندی تدوین شده، به‌ویژه در جوامعی مانند اسلامشهر می‌تواند ابزاری قدرتمند برای ارتقاء اعتماد عمومی و افزایش شفافیت در عملکرد نهادهای اجرایی باشد. ▪️طبق این ماده، هر مؤسسه عمومی باید حداقل سالیانه اطلاعات عمومی شامل عملکرد و ترازنامه خود را از طریق امکانات رایانه‌ای منتشر کند. انتشار چنین اطلاعاتی، شهروندان نه‌تنها قادر خواهند بود به‌صورت مستقیم به اطلاعات مورد نیاز خود دسترسی پیدا کنند، بلکه می‌توانند از کیفیت و شفافیت عملکرد دستگاه‌های اجرایی اطمینان حاصل نمایند. اطلاعات الزامی که باید به صورت سالیانه منتشر گردد به شرح زیر است: الف ـ اهداف، وظایف، سیاستها و خطی مشی ها و ساختار. ب ـ روشها و مراحل اتمام خدماتی که مستقیماً به اعضاء جامعه ارائه می دهد. ج ـ ساز و کارهای شکایت شهروندان از تصمیمات یا اقدامات آن مؤسسه. د ـ انواع و اشکال اطلاعاتی که در آن مؤسسه نگهداری می شود و آیین دسترسی به آنها. هـ ـ اختیارات و وظایف مأموران ارشد خود. و ـ تمام ساز و کارها یا آیین هایی که به وسیله آنها اشخاص حقیقی و حقوقی و سازمانهای غیردولتی می تواند در اجراء اختیارات آن واحد مشارکت داشته یا به نحو دیگری مؤثر واقع شوند. ▪️در شهرستان اسلامشهر، به‌ویژه شهرداری‌ها و شوراهای شهر، مسئولیت سنگینی در این زمینه بر عهده دارند. با توجه به اینکه این نهادها به‌طور مستقیم با امور زندگی شهروندان در ارتباط هستند، انتشار اطلاعات عملکردی، مالی و ساختاری آن‌ها می‌تواند موجب افزایش اعتماد عمومی و بهبود خدمات‌رسانی شود. از این رو، از فرمانداری اسلامشهر درخواست می‌شود که به این ماده قانونی عمل نموده و در راستای حق شهروندی، تمامی دستگاه‌های شهرستان را ملزم به اتصال به سامانه‌های انتشار اطلاعات ظرف مدت یک ماه آینده کند. ▪️الزام شهرداری‌ها و شوراهای شهرستان اسلامشهر به انتشار عمومی اطلاعات، اولین گام در این مسیر است و باید با اولویت انجام شود. این اقدام نه‌تنها شهروندان را در جریان فعالیت‌های دستگاه‌های اجرایی قرار می‌دهد، بلکه به کاهش بوروکراسی و شفافیت بیشتر منجر خواهد شد. شهروندان به این واسطه می‌توانند از حقوق خود در برابر دستگاه‌های اجرایی آگاه شوند و در صورت لزوم، از ساز و کارهای شکایت و اعتراض استفاده کنند. ▪️فرمانداری اسلامشهر باید با جدیت به اجرای ماده ۱۰ قانون دسترسی آزاد به اطلاعات پایبند باشد و به شهروندان این اطمینان را بدهد که حقوق آنان در دسترسی به اطلاعات عمومی محفوظ است. انتشار اطلاعات دستگاه‌ها نه‌تنها یک ضرورت قانونی است، بلکه گامی در جهت افزایش اعتماد عمومی و بهبود عملکرد دستگاه‌های اجرایی در شهرستان اسلامشهر خواهد بود. نشریه سیاسی و اجتماعی قاصدِ امروز نشریه مستقل و مردمی با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیوستن به کانال 👇👇 🆔https://eitaa.com/joinchat/1231159788C99317db2c6

غم‌انگیزترین پایان خبرنگاری؛ وقتی رسانه به روابط عمومی بدل می‌شود به قلم رضا رضوی؛ کارشناس رسانه و مسائل اجتماعی روزگاری خبرنگاران محلی به‌عنوان صدای بی‌صدایان شناخته می‌شدند؛ افرادی که با شهامت و جسارت مسائل و مشکلات مردم را به گوش مسئولان می‌رساندند و در حقیقت، نمایندگان واقعی افکار عمومی بودند. اما متأسفانه، این رسالت اصیل در برخی موارد قربانی نیازهای مالی شده است. گاهی خبرنگاران به دلیل فشارهای اقتصادی و عدم حمایت مناسب، به سمت دریافت کمک‌های مالی از ادارات و سازمان‌های محلی مانند شهرداری‌ها سوق داده می‌شوند. این مبالغ که در ابتدا به‌عنوان کمک مالی تلقی می‌شود، به‌تدریج خبرنگاران را در شرایطی قرار می‌دهد که دیگر توانایی نقد و مطالبه‌گری را از دست می‌دهند. به این ترتیب، روزنامه‌نگار به‌جای آنکه نقش پرسشگر و منتقد را ایفا کند، به بازوی تبلیغاتی و روابط عمومی این ادارات تبدیل می‌شود. این تبدیل نقش از خبرنگاری مستقل به روابط عمومی غیررسمی، نه تنها به آسیب زدن به رسالت رسانه می‌انجامد، بلکه به اعتماد عمومی نیز ضربه‌ای جدی وارد می‌کند. نتیجه این تغییر مسیر، خاموشی صدای مردم است؛ چرا که رسانه‌ای که باید مسائل و مشکلات جامعه را مطرح کند، دیگر نماینده مردم نیست، بلکه نماینده منافع سازمان‌های محلی شده است. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

امروز هم نوبت فیروزکوه شد تا میهمان فعالان میهمان نواز فضای مجازی این شهرستان باشم. در یک کارگاه چهار ساعته به تحلیل و روش های آن و بررسی برخی مسائل این شهرستان گرانقدر پرداختیم. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

به نام سازمان، به «همت» بخش خصوصی! وقتی دوست داری به « افتخارت» تشویق شوی! به قلم رضا رضوی؛ روزنامه‌نگار 🔸خبر خوشی که از افتتاح یکی از بزرگترین مجموعه‌های ورزشی ویژه بانوان در زیرزمین سینما پس از ۱۰ سال خاک خوردن و تعطیل شدن تالار مراسم در آن، منتشر شده، در نگاه اول امیدبخش است. اما ما با شنیدن کلمه «همت» در این خبر گفتیم: وایسا! وایسا. چرا که وقتی به جزئیات دقیق‌تر می‌نگریم، حتما باید بپرسیم: «این افتخار دقیقاً برای چه کسی است؟» مثلا رئیس یک سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی از این افتتاح به عنوان دستاوردی بزرگ یاد می‌کند، اما آیا واقعاً همت و تلاش این سازمان در آن دیده می‌شود؟ 🔸ماجرای این باشگاه ورزشی به زیرزمین یک سینما برمی‌گردد؛ زیرزمینی که بیش از ده سال خاک می‌خورده و حالا بعد از گذشت «چند سال و اندی» از مدیریت جدید به فکر بازگشایی آن افتاده‌اند. حالا آن هفت سال به کنار، آیا نباید از خود بپرسیم این تأخیر «چند ساله در دوره فعلی مسئولیت به چه دلیل بوده؟ اگر «همتی» در میان بود، چرا این فضا چند سال آزگار در دوره مدیریت فعلی مشمول همت واقع نشده و همچنان بلااستفاده مانده و نگهداری آن هزینه نگهداری به بیت المال تحمیل کرده است؟ 🔸 از طرفی، شنیدن این که بخش خصوصی با سرمایه و تلاش خود این پروژه را به ثمر رسانده، بیشتر از «همت» مورد ادعای آن سازمان به دل ما نشست. به ما چه که بپرسیم آیا «همت سازمان» تنها در نوشتن یک قرارداد خلاصه می‌شود؟ پول و منابع و تجهیزات آورده و احتمالا راه اندازی را کسی دیگر زحمتش را کشیده و کار هم به دست دیگری انجام شده، پس سهم واقعی این سازمان از این افتخار «همت» کجاست؟ 🔸بد هم نیست در کنار این موفقیت، شفاف‌سازی بیشتری صورت گیرد. امثال منِ خبرنگارِ ساده‌دل روشن ضمیر که بی خبر نیستیم اما مردم هم حق دارند بدانند که مثلا فرآیند این نوع واگذاری‌ها چگونه بوده است و چه قراردادی برای این «همت» بسته شده است. چرا که حداقل اگر پی‌وی ما را به گلوله نمی بندید باید معروض باشم که، به طور شخصی زیاد از واگذاری بناهای فرهنگی قبلی به برخی نهادها و موسسات و ادارات در گذشته خاطره شیرینی نداریم. 🔸ما البته در تلاشیم از طریق سامانه دسترسی آزاد به اطلاعات و مجاری دیگر به طور قانونی اسناد مختلف را در مورد واگذاری ها جمع آوری کرده و گزارش آن را تقدیم محضر مردم کنیم تا رفع «ابهام» شود. 🔸به هر حال، در این روزگار که مجال پاسخ دادن به قهر و دلگیری برخی مسئولین و الطاف بیمورد برخی هواداران «داغ تر از آن» نیست، با تشکر از این خبر خوش باید بگوییم که این اقدام می‌توانست زودتر و شفاف‌تر صورت بگیرد. 🔹خارج از طنز، از سرمایه گذاری بخش «واقعا» خصوصی در پیشرفت وطن آبا و اجدادیمان با جان و دل استقبال میکنیم. راستی از پروژه های مطالعاتی فرصت های سرمایه گذاری در اسلامشهر چه خبر ؟ به آن هم خواهیم پرداخت اگر بگذارند. اگر جواب بدهند. اگر متهممان نکنند. اگر...اگر... تا بعد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

وقتی بیداد از سگ به موش رسید! آیا شعار نامزدهای انتخاباتی شورای شهر تغییر خواهد کرد ؟ به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل اجتماعی 🔹در شهر ما دیگر سگ‌های ولگرد فقط برای پارس کردن و دویدن دنبال ماشین‌ها نیستند، بلکه انگار قصد کرده‌اند هر روز یک حادثه هیجان‌انگیز بسازند. درست مثل فیلم‌های هالیوودی که شما هر لحظه منتظر اتفاقی عجیب هستید، اینجا هم باید هر لحظه منتظر باشید یک سگ ولگرد به شکل سوپرقهرمان وارد عمل شود! آخرین خبری که شنیده شد اینکه سگ‌های ولگرد به دوچرخه‌سواران کمک کرده‌اند مسیرشان را سریع‌تر طی کنند، چرا که با تعقیب بی‌وقفه، رکاب زدن تبدیل به یک مهارت ضروری شده است. 🔸از آن طرف موش‌ها هم ظاهراً به فکر افزایش جمعیت افتاده‌اند. انگار مسابقه‌ای مخفی بین سگ‌ها و موش‌ها در جریان است: «ببینیم کی بیشتر مردم رو اذیت می‌کنه؟» البته دلیل این مسئله هنوز بر ما پوشیده است. شاید هم موش‌ها در یک حرکت راهبردی، با هدف تصاحب شهر به جمع‌بندی رسیده‌اند که وقتش رسیده کمی بیشتر به میدان بیایند. 🔸در هر صورت، وضعیت فعلی شهر چیزی شبیه به فیلم‌های علمی‌تخیلی شده است: سگ‌های ولگرد که آماده هرج‌ومرج‌اند و موش‌ها که زیر پوست شهر دارند نقشه‌هایشان را عملی می‌کنند. هرچه که باشد، ما منتظریم ببینیم کدام «حیوان» در نهایت پیروز این میدان است! پیشنهاد می‌شود در کنار رعایت بهداشت و نظافت عمومی، کمی طنز به زندگی اضافه کنیم و با سگ‌ها و موش‌ها کنار بیاییم، شاید روزی به نتیجه برسیم که همزیستی با این جانوران یکی از بخش‌های جذاب شهر ماست! که میداند؟ 🔸من البته نگرانم که یک روزی برسد در انتخابات شورای شهر مثلا دفع بلای موش و سگ‌های ولگرد بشود برنامه نامزدهای انتخاباتی ! ترس دارد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

ولنگاری مجوزها، یا بفرمایید ترافیک و شلوغی به سبک شهر ما! به قلم رضا رضوی؛ روزنامه نگار 🔹اگر روزی در شهر ما به قدم زدن بپردازید، احتمالاً متوجه یک موضوع بسیار جالب می‌شوید: هرجا ترافیک سنگین و شلوغی است، بدانید که یک مجوز جذاب صنفی در همان نزدیکی صادر شده! مثلاً در خیابانی باریک، یک عالمه نمایشگاه خودرو ردیف شده‌اند و شما باید با دقت ماشین خود را از بین ماشین‌های پارک‌شده عبور دهید، انگار دارید در یک نمایشگاه بی‌پایان رانندگی می‌کنید. اگر هم عجله‌ای داشته باشید، کافی است نگاهی به ساعت بیندازید تا بفهمید که هر لحظه ممکن است به ترافیک حیرت‌انگیزی بربخورید. این هم از معجزه‌های مجوزهای صنفی در شهر ما! 🔹تازه این فقط نمایشگاه‌های خودرو نیستند که خیابان‌های ما را تسخیر کرده‌اند. تصور کنید در یک معبر سه متری که تنها دو خودرو به‌زور از کنار هم رد می‌شوند، تالار عروسی و عزا راه افتاده باشد! بله، درست است. اینجا هر لحظه ممکن است جشن عروسی یا مراسم عزایی در حال برگزاری باشد، و شما با خوش‌شانسی از بین مهمانان و خودروهای پارک‌شده عبور کنید، البته به شرطی که هیچ ماشینی به پشت شما نرسد. اگر هم پارکینگ بخواهید، باید دعا کنید که شاید یک جای پارک خالی در فاصله یک کیلومتری پیدا کنید. 🔹اما داستان مجوزها به اینجا ختم نمی‌شود. به محله‌های مسکونی که بروید، غافلگیر می‌شوید! چون در این محله‌های آرام و خلوت، ناگهان صدای آهنگری و صافکاری خودرو به گوشتان می‌رسد. اصلاً انگار با خودشان فکر کرده‌اند: «چرا که نه؟ اینجا یک محله مسکونی است، پس حتماً باید یک تعمیرگاه و آهنگری هم داشته باشد!» و بدین ترتیب همسایه‌های بخت‌برگشته هر روز با صدای چکش و برش فلز از خواب بیدار می‌شوند. 🔹این وضعیت شهر ماست، جایی که مجوزهای صنفی انگار بر اساس یک قرعه‌کشی هیجان‌انگیز صادر می‌شوند. هر کسی، هر جا که بخواهد، می‌تواند کسب‌وکارش را راه بیندازد، حتی اگر آنجا مناسب نباشد. شما فقط کافی است یک مجوز بگیرید، بقیه کارها را خیابان‌های پر از ترافیک، محله‌های شلوغ و همسایه‌های کلافه انجام خواهند داد! این طنز تلخ شهر ماست؛ جایی که توزیع واحدهای صنفی چنان دقیق انجام شده که ما هر روز درگیر شلوغی، ترافیک و سر و صدا هستیم و نمی‌دانیم آیا روزی خواهد رسید که این وضعیت بهبود یابد یا همچنان در دل این «نظم جالب» غرق خواهیم بود؟ برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

مجتمع مسکونی کوثر قائمیه؛ شهری فراموش‌شده در دل شهر به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز 🔸مجتمع مسکونی کوثر قائمیه، واقع در عدل‌آباد، با ۵۰۴ واحد مسکونی و بیش از ۲۰۰۰ نفر جمعیت، تصویر تلخی از زندگی در قلب یک شهر است؛ مردمانی که با امید و نجابت، روزها را به امید شنیده شدن فریادهایشان پشت سر می‌گذارند. اما به‌نظر می‌رسد که گوش شنوایی برای مشکلاتشان پیدا نمی‌شود و اگر هم شنیده شود، اقدامی در پی ندارد. 🔸این مجتمع با پرداخت عوارض سنگین و مالیات، سهمی از امکانات عمومی این کشور و منابع سرشار آن را دارد، اما وضعیت خیابان‌های آن‌قدر وخیم است که تداعی‌گر جاده‌های جنگ‌زده است. آسفالت خیابان‌ها تنها در خاطره‌ها باقی مانده و چاله‌ها، به مرور زمان، در سراسر مسیرها ظاهر شده‌اند. این وضعیت نه‌تنها تردد ساکنان را دشوار کرده، بلکه امنیت و سلامتشان را نیز به خطر انداخته است. 🔸اما این فقط آغاز ماجراست. عدم اجرای طرح جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب یکی از بحرانی‌ترین مشکلات این مجتمع است. در دنیایی که شهرها به‌سرعت به سوی تکنولوژی و پیشرفت می‌روند، در کوثر قائمیه فاضلاب دستشویی، حمام، روشویی و توالت همه مستقیماً به ۲۶ چاه فاضلاب تقریباً سه متری وارد می‌شود. این یعنی هر هفته، ساکنان و مدیریت این مجتمع باید نگران فوران فاضلاب‌ها باشند و از جیب خود برای تخلیه سپتیک‌ها هزینه کنند. مسئولان مربوطه که باید این مشکل را حل کنند، نه تنها هیچ قدمی برنداشته‌اند، بلکه به نوعی مدیریت این بحران را به دوش مردم انداخته‌اند. 🔸فضای سبز این مجتمع نیز دیگر چیزی جز یک خاطره محو نیست. آب قطع شده و همراه با آن، اندک فضایی که می‌توانست به مردم فرسوده از زندگی آپارتمانی نفسی تازه بدهد، از بین رفته است. نه خبری از بازسازی فضای سبز است و نه امیدی به آینده‌ای که این فضا را زنده کند. این مشکل هم مانند دیگر مشکلات، در سایه غفلت مسئولان محلی و سازمان فضای سبز قرار گرفته است. 🔸ساختمان‌های مجتمع کوثر قائمیه روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شوند و هیچ حمایتی از سوی دستگاه‌های مسئول برای بازسازی این بناهای فرسوده به چشم نمی‌خورد. مردم این مجتمع که از هر لحاظ در تنگنا هستند، حتی برای مسائل اولیه زندگی هم پاسخی از سوی مسئولان دریافت نمی‌کنند. 🔸مشکل دیگر، کانالی است که شهرداری برای جمع‌آوری آب‌های سطحی در امتداد بلوار برنده سیفی ساخته است. در نگاه اول، شاید این کانال به‌نظر مفید بیاید، اما با اولین بارش سنگین، فاجعه رخ می‌دهد؛ تمام آب‌های کثیف جمع‌آوری‌شده از خیابان‌های شهر به داخل خانه‌های طبقه همکف این مجتمع سرازیر می‌شود. ساکنان بی‌پناه باید هر بار که باران می‌بارد، آماده باشند تا با حجم زیادی از آب و گل و لای مقابله کنند، بدون آن‌که چاره‌ای داشته باشند. 🔸از امکانات فرهنگی نیز چیزی نمی‌توان گفت؛ زیرا اصولاً وجود ندارد. در حالی که چنین مجتمع بزرگی با جمعیتی چند هزار نفری باید از حداقل امکانات فرهنگی بهره‌مند باشد، هرچند به همت مدیر مجتمع و مردم یک‌ هیئت مذهبی پر رونق دارند اما هیچ‌گونه برنامه یا فضای فرهنگی مناسب در این مجتمع دیده نمی‌شود. عدم توجه مسئولان فرهنگی به این محله، یک علامت سوال بزرگ را برای ساکنان ایجاد کرده است: آیا آن‌ها از وجود این افراد بی‌خبرند یا صرفاً به دلایلی، آن‌ها را نادیده می‌گیرند؟ 🔸این قصه پر از آه و افسوس، داستان زندگی بیش از ۲۰۰۰ نفر انسان در کوثر قائمیه است. مردمانی که شاید از لحاظ آماری، جزئی از شهر به‌حساب می‌آیند، اما در عمل، نه از حمایت‌های شهری بهره‌مندند و نه صدایشان به گوش مسئولان می‌رسد. شاید یک روز فرماندار، اعضای شورا، سازمان‌های فرهنگی و وزارت راه و شهرسازی از بهانه‌های همیشگی خود دست بکشند و برای یک بار هم که شده، به‌جای بهانه کردن دیوار حائل دور مجتمع، به مشکلات واقعی ساکنان آن رسیدگی کنند. آیا آن روز خواهد رسید؟ پی نوشت: در جوار مجتمع مسکونی کوثر، مجتمع مسکونی جوانان هم با همین تعداد ساکن و همین قصه پرغصه وجود دارد که دقیقا این مشکلات را دارد. نشریه سیاسی و اجتماعی قاصدِ امروز نشریه مستقل و مردمی با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیوستن به کانال 👇👇 🆔https://eitaa.com/joinchat/1231159788C99317db2c6

شهری که برای معلولان نیست؛ زخم کهنه‌ای از بی‌توجهی به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل اجتماعی ▪️برای بسیاری از ما، عبور از خیابان‌ها و استفاده از امکانات شهری یک عادت روزمره و ساده است. اما برای افراد معلول، همین عبور ساده به مانعی بزرگ و ناگشودنی تبدیل شده است. زخم کهنه‌ای که هر روز بیشتر نمایان می‌شود: عدم مناسب‌سازی معابر و امکانات شهری برای معلولان. درحالی‌که قوانین روشنی برای ایجاد تسهیلات و امکانات برای این قشر وجود دارد، اما در عمل، انگار این قوانین به دست فراموشی سپرده شده‌اند. ▪️شهرهایی که مدعی پیشرفت و توسعه هستند، هنوز از ابتدایی‌ترین الزامات شهروندی غافل‌اند؛ ایجاد معابر و امکاناتی که معلولان بتوانند مانند دیگر شهروندان از آن بهره‌مند شوند. نبود رمپ‌های مناسب، آسانسورهای خراب، پله‌های بلند و معابر ناهموار تنها گوشه‌ای از مشکلاتی است که روزانه معلولان با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این مشکلات، نه تنها استقلال آن‌ها را به مخاطره می‌اندازد، بلکه آن‌ها را در گوشه‌ای از جامعه به حاشیه می‌برد. ▪️مسئولیت این ناکارآمدی‌ها بر عهده کیست؟ شهرداری‌ها که متولی اصلی ایجاد و نگهداری معابر و فضاهای عمومی هستند، در این زمینه عملکرد ضعیفی داشته‌اند. فرمانداری‌ها نیز که باید به‌عنوان ناظرین بر اجرای قوانین عمل کنند، در سکوتی تلخ فرورفته‌اند. اداره بهزیستی که باید به‌طور خاص پیگیر حقوق معلولان باشد، تنها به صدور بیانیه‌ها و توصیه‌ها بسنده کرده است. ▪️معلولان حق دارند در جامعه‌ای زندگی کنند که برای آن‌ها نیز طراحی شده است، نه شهری که هر گوشه‌اش یک مانع فیزیکی و روانی برای آن‌ها باشد. قوانین و مقررات باید از کاغذ به واقعیت تبدیل شوند. شهرداری‌ها باید با جدیت بیشتری وارد عمل شوند و نه تنها معابر جدید را مناسب‌سازی کنند، بلکه معابر قدیمی را نیز به استانداردهای لازم برسانند. فرمانداری‌ها باید نظارت مستمر و کارآمدی داشته باشند و بهزیستی نیز به‌جای توصیه‌های بی‌اثر، با پیگیری قانونی و فشاری مداوم بر مسئولین، صدای معلولان را بلندتر کند. ▪️تا زمانی که این مشکلات پابرجا باشد، شهر ما برای همه شهروندان نیست. و این، یک درد بزرگ است؛ دردی که به‌راحتی می‌توان آن را درمان کرد، اگر اراده‌ای برای آن وجود داشته باشد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

باشگاه بدنسازی زنانه؛ دستاوردی برای فرهنگ یا چالشی برای سبک زندگی اسلامی؟ به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل فرهنگی و اجتماعی 🔸افتتاح یک باشگاه بدنسازی زنانه به‌عنوان دستاورد بزرگ فرهنگی توسط رئیس سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری اسلامشهر، سوالاتی را در خصوص جایگاه چنین اقداماتی در سبک زندگی بانوان مسلمان به‌وجود می‌آورد. 🔸آیا واقعاً این اقدام، نشانه‌ای از موفقیت سازمان فرهنگی است؟ این‌که یک زیرزمین سینمایی بلااستفاده به باشگاهی برای پرورش اندام برای بانوان مسلمان تبدیل شود، افتخاری برای سازمان است یا بخش خصوصی؟ آیا چنین اقدامی با سبک زندگی زن مسلمان در جامعه اسلامشهر همخوانی دارد؟ 🔸در دهه اخیر، شاهد افزایش چشمگیر باشگاه‌های بدنسازی زنانه در اسلامشهر و دیگر شهرها بوده‌ایم. این روند چه چیزی را نشان می‌دهد؟ آیا به معنای حرکت زنان به سوی الگوهای مردانه برای تعریف هویت بدنی‌شان است؟ آیا "مردواره کردن" زنان از طریق پرورش اندام مزیتی برای آنان به همراه دارد؟ یا اینکه در چارچوب سبک زندگی اسلامی، ارزش‌ها و اولویت‌های دیگری برای رشد و شکوفایی زن مسلمان تعریف شده است؟ 🔸همچنین باید از رئیس این سازمان فرهنگی، که خود در کسوت شریف روحانیت است و بالطبع انتظار بسیار بیشتری از ایشان در ترویج فرهنگی غنی اسلامی ایرانی می رود، پرسید آیا بهتر نبود با توجه به جایگاه و رسالت دینی، تمرکز خود را بر روی ترویج الگوهای مناسب‌تر برای سبک زندگی بانوان مسلمان بگذارد؟ آیا افتتاح باشگاه بدنسازی بانوان باید به‌عنوان برگ زرینی از افتخارات سازمان فرهنگی و اجتماعی تحت مدیریت ایشان برای یک زن مسلمان در شهرستان معرفی شود؟ 🔸کدامین سبک زندگی اسلامی بانوان این سرزمین را به پرورش اندام ترغیب می‌کند؟ آیا فعالیت بدنی باید به چنین الگوهایی محدود شود یا می‌توان برنامه‌های دیگری را که با فرهنگ و آموزه‌های دینی سازگارتر هستند، جایگزین کرد؟ 🔸در نهایت، این افتتاح یک باشگاه بدنسازی هرچند به عنوان دستاورد معرفی شده، اما پرسش‌های جدی‌تری را درباره تغییرات فرهنگی و الگوهای زندگی که به تدریج در جامعه بانوان ایرانی در حال شکل‌گیری است، مطرح می‌کند. ما همچنان فعالیت این مجموعه را زیر نظر خواهیم داشت و آثار و نتایج این «همت» بزرگ! را به اطلاع مردم خواهیم رساند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

ضرورت ورود نهادهای نظارتی به حمایت از رسانه‌های رسمی به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز 🔸پاسخ‌گو نبودن برخی مسئولان دولتی و اجرایی به مطالبات خبرنگاران، به‌ویژه زمانی که آنان به نمایندگی از مردم سوالات و نگرانی‌های عمومی را مطرح می‌کنند، تبدیل به معضلی شده که به جدیت پیگیری می‌طلبد. بی‌توجهی به این مطالبات علاوه بر تضعیف نقش رسانه‌ها، اعتماد عمومی به نهادهای دولتی و اجرایی را به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. این موضوع نه تنها عزت و اعتبار خبرنگاران را خدشه‌دار می‌کند، بلکه مردم نیز در این روند احساس نادیده‌گرفته شدن و بی‌اعتبار شدن می‌کنند. 🔸رسانه‌ها، به عنوان ابزار نظارتی و واسطه بین مردم و مسئولان، باید از حمایت قانونی و جدی برخوردار باشند تا بتوانند بدون ترس از تهدید و عدم پاسخ‌گویی، رسالت خود را در پیگیری مطالبات عمومی ایفا کنند. در این میان، نقش شورای احیای امر به معروف و نهی از منکر و دادستان به عنوان مدعی‌العموم باید پررنگ‌تر شود. این نهادها می‌توانند و باید به عنوان ناظران و مدافعان حقوق شهروندی وارد عمل شوند و با الزام مسئولان به پاسخ‌گویی، مانع از فراموش شدن مطالبات عمومی شوند. 🔸ورود این نهادها به جریان مطالبه‌گری رسانه‌ای نه تنها موجب افزایش شفافیت و پاسخ‌گویی می‌شود، بلکه باعث ارتقای جایگاه خبرنگاران و تقویت نقش آنان در جامعه خواهد شد. احقاق حق شهروندی، تنها زمانی محقق می‌شود که مسئولان به وظایف خود در قبال مردم پایبند بوده و در قبال مطالبات عمومی، پاسخ‌گو باشند. 🔸حضور بیش از پیش و فعالتر شورای احیای امر به معروف و دادستان در این عرصه، می‌تواند نقطه عطفی در تحقق عدالت رسانه‌ای و تقویت حقوق شهروندی باشد و باعث بازگشت اعتماد مردم به رسانه‌ها و نهادهای دولتی شود. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

یک روز دیگر و یک نشست دیگر برای کارگاه مسئله و روش تحلیل آن با دوستان عزیزم در شهرستان ملارد. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

در جواب یک جوابیه؛ اعضای شورای شهر باید پاسخگو باشند آیا اسلامشهر باید هزینه‌ مشکلات شهرهای اطراف را بپردازد؟ به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز ▪️پاسخ شهرداری اسلامشهر به مطلبی در مورد جمع‌آوری سگ‌های بلاصاحب در مناطق الهیه و واوان به جای ارائه راهکاری قانع‌کننده، سوالات بیشتری را ایجاد می‌کند. آیا مسئله تنها به جمع‌آوری این حیوانات محدود می‌شود یا ریشه‌یابی و پیگیری مشکلاتی که باعث ورود این سگ‌ها به اسلامشهر شده نیز جزو وظایف شهرداری است؟ هرچند زنده گیری و ساماندهی سگ های ولگرد از طریق سپردن این کار به پیمانکاران در شهرها نوعی تعارض منافع نیز ایجاد میکند به این مفهوم که «هرچه سگ ولگرد بیشتر درآمد پیمانکار در این موضوع بیشتر» اما سوال اصلی این است: آیا پیگیری اداری، قضایی و حقوقی برای جلوگیری از رهاسازی سگ‌های بلاصاحب شهرهای اطراف در اسلامشهر صورت گرفته است؟ چرا باید مردم اسلامشهر هزینه‌ کوتاهی شهرداری‌های دیگر را بپردازند؟ بر اساس گزارش‌های موجود، شهرداری اسلامشهر از ابتدای سال جاری ۱۲۰۰ قلاده سگ بلاصاحب را زنده‌گیری و ساماندهی کرده است، اما دلیل اصلی این حجم از سگ‌ها ورود آنها از شهرهای همجوار به اسلامشهر است. ▪️شهرداری اشاره کرده که برخی شهرهای اطراف به دلیل نداشتن مرکز ساماندهی حیوانات بلاصاحب، اقدام به رهاسازی سگ‌ها در اسلامشهر می‌کنند. آیا شهرداری اسلامشهر توانسته از این شهرداری‌ها به صورت قانونی یا قضایی شکایت کند؟ یا قرار است همچنان هزینه و مسئولیت ساماندهی این حیوانات را مردم اسلامشهر بپردازند؟ این روند تا کجا ادامه خواهد داشت؟ آیا کافی است که شهرداری اسلامشهر به جمع‌آوری این حیوانات بدون پیگیری‌های جدی از شهرداری‌های اطراف ادامه دهد؟ ▪️مردم اسلامشهر از گذشته تاکنون هزینه‌های سنگینی را بابت قصور و کوتاهی دیگر شهرها پرداخته‌اند. احداث مترو تا مرز شهرستان بهارستان با هزینه مردم اسلامشهر یکی از این موارد است. آیا باید منتظر باشیم که به زودی مسئولیت جمع‌آوری زباله‌ها یا رفع مشکلات زیست‌محیطی شهرهای اطراف نیز به اسلامشهر تحمیل شود؟ ▪️اعضای شورای شهر اسلامشهر باید به مردم پاسخ دهند که چرا تاکنون اقدامی جدی برای حل این مشکل از ریشه انجام نشده است. آیا فقط به جمع‌آوری و ساماندهی سگ‌ها اکتفا کرده‌اند یا برای جلوگیری از سرریز این مشکل از شهرهای همجوار تدابیری اندیشیده‌اند؟ آیا قرار است مردم اسلامشهر همواره قربانی کوتاهی‌ها و مشکلات مدیریتی شهرهای اطراف باشند؟ ▪️شهروندان اسلامشهر انتظار دارند که شهرداری و اعضای شورای شهر علاوه بر ارائه خدمات، مسئولیت پاسخگویی و دفاع از حقوق آنها را در برابر کوتاهی‌های دیگر شهرها بر عهده گیرند و اقدامات لازم برای جلوگیری از سرریز مشکلات به اسلامشهر را انجام دهند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

تعارض منافع در جمع‌آوری سگ‌های ولگرد نیاز به اصلاح قراردادها با پیمانکاران شهرداری‌ها در مقابله با افزایش سگ‌های ولگرد به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار ▪️در سال‌های اخیر، جمع‌آوری سگ‌های ولگرد به یکی از چالش‌های جدی مدیریت شهری در بسیاری از شهرها تبدیل شده است. یکی از اصلی‌ترین مشکلات این موضوع، تعارض منافع موجود در قراردادهای منعقده بین شهرداری و پیمانکاران است. معمولاً به ازای جمع‌آوری هر سگ ولگرد، مبلغی به پیمانکار پرداخت می‌شود؛ به این ترتیب، افزایش تعداد سگ‌های ولگرد به معنای افزایش درآمد پیمانکار است. این شرایط نه تنها به حل مشکل کمک نمی‌کند، بلکه ممکن است باعث شود پیمانکاران به‌طور غیرمستقیم در افزایش تعداد سگ‌های ولگرد نیز نقش داشته باشند. ▪️برای جلوگیری از این تعارض منافع، ضروری است که در قراردادهای منعقده با پیمانکاران، سازوکارهایی دقیق و شفاف طراحی شود. اولین گام، انجام سرشماری دقیق از تعداد سگ‌های ولگرد در محدوده شهر است. این سرشماری باید با همکاری کارشناسان و نهادهای مرتبط صورت گیرد تا آمار واقعی و قابل اعتمادی به دست آید. پس از این مرحله، در قراردادهای پیمانکاران باید بندی گنجانده شود که در صورت افزایش تعداد سگ‌های ولگرد نسبت به سرشماری اولیه، خسارت‌هایی به پیمانکار تعلق گیرد. این روش می‌تواند انگیزه‌ای برای پیمانکاران ایجاد کند تا به‌جای افزایش تعداد سگ‌ها، به‌طور واقعی به کاهش جمعیت آن‌ها کمک کنند. ▪️علاوه بر این، موضوع ورود سگ‌های ولگرد از شهرهای همجوار نیز یکی از مشکلات مهم است. پیمانکاران نباید تنها مسئول جمع‌آوری سگ‌های ولگرد باشند، بلکه شهرداری‌ها باید راهکارهایی برای جلوگیری از ورود این سگ‌ها از مناطق دیگر نیز پیش‌بینی کنند. در غیر این صورت، پیمانکاران ممکن است خود متهم به انتقال سگ‌های ولگرد از شهرهای دیگر شوند. ▪️ادامه روند کنونی نه تنها به حل مشکل کمک نمی‌کند، بلکه در واقع در حال ایجاد چرخه‌ای معیوب است که فقط منافع پیمانکاران را تأمین می‌کند و در نهایت این مردم هستند که هزینه این چرخه را پرداخت می‌کنند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

شورای شهر در سکوت مطلق؛ «انتقاد؟ کجاست؟ ما که چیزی نمی‌شنویم!» به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار #طنزیغات #طنز_روز ▪️در این روزها، اعضای شورای شهر مهارتی بی‌نظیر در یکی از پیچیده‌ترین هنرهای سیاسی کسب کرده‌اند: هنر بی‌پاسخ ماندن به انتقادات خبرنگاران! شاید فکر کنید که جواب دادن به انتقاد وظیفه‌ای بدیهی برای مسئولان است، اما انگار این عزیزان به طرز عجیبی عاشق سکوت هستند. هر خبرنگاری که انتقادی به عملکردشان وارد می‌کند، مثل این است که در حال حرف زدن با دیوار باشد؛ دیواری که البته از خودش هم صدایی ندارد! ▪️اعضای محترم شورا در مواجهه با خبرنگاران، هر روز بازی جدیدی اختراع می‌کنند. مثلاً یکی از آن‌ها اخیراً روش جدیدی به نام «لب گزیدن با تظاهر به تفکر عمیق» را ابداع کرده که هیچ حرفی نمی‌زند، اما انگار غرق در افکار عمیق است. بقیه اعضا هم در مسابقه‌ای جدی هستند که ببینند کدامشان می‌تواند بیشتر از بقیه به سقف اتاق نگاه کند بدون اینکه با چشمان خبرنگار مواجه شود. ▪️به نظر می‌رسد که اعضای شورای شهر به این نتیجه رسیده‌اند که سکوت بهترین دفاع است. شاید فکر می‌کنند که اگر حرف نزنند، هیچ‌کس نمی‌فهمد که قرار است به چه سؤالاتی پاسخ دهند! این موضوع البته به نفع خبرنگارانی است که حالا وقت بیشتری برای نوشتن داستان‌های خیالی از پاسخ‌های فرضی اعضا دارند. ▪️در واقع، برخی از اعضای شورای شهر چنان در هنر نادیده گرفتن خبرنگاران خبره شده‌اند که گویی در کلاس‌های «چگونه در برابر انتقاد واکنش نداشته باشیم» شرکت کرده‌اند. وقتی خبرنگاران از مشکلات شهر می‌پرسند، این عزیزان چنان وانمود می‌کنند که سوال‌ها را نشنیده‌اند که حتی شنوندگان رادیو هم برایشان کف می‌زنند! به نظر می‌رسد کلید موفقیت در این شورا، توانایی لبخند زدن و تکان دادن سر است، بدون این‌که هیچ کلمه‌ای به زبان آورده شود. ▪️البته خبرنگاران هم برای مقابله با این تاکتیک جدید آماده‌اند. آن‌ها برای هر جلسه شورا، از قبل خودشان پاسخ‌های احتمالی اعضا را می‌نویسند! مثلا وقتی یکی از خبرنگاران از مشکلات ترافیکی شهر می‌پرسد، دیگر نیازی به انتظار برای پاسخ نیست؛ چون خود خبرنگار جواب را در ذهنش پیش‌بینی کرده: «در حال بررسی هستیم.» یا وقتی در مورد عدم شفافیت مالی سوالی مطرح می‌شود، پیشاپیش پاسخ تخیلی «همه چیز طبق روال است» آماده است. انگار این نشست‌ها بیشتر به یک مسابقه فرضیات تبدیل شده‌اند تا یک گفت‌وگوی واقعی. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder