ولنگاری مجوزها، یا بفرمایید ترافیک و شلوغی به سبک شهر ما! به قلم رضا رضوی؛ روزنامه نگار 🔹اگر روزی در شهر ما به قدم زدن بپردازید، احتمالاً متوجه یک موضوع بسیار جالب می‌شوید: هرجا ترافیک سنگین و شلوغی است، بدانید که یک مجوز جذاب صنفی در همان نزدیکی صادر شده! مثلاً در خیابانی باریک، یک عالمه نمایشگاه خودرو ردیف شده‌اند و شما باید با دقت ماشین خود را از بین ماشین‌های پارک‌شده عبور دهید، انگار دارید در یک نمایشگاه بی‌پایان رانندگی می‌کنید. اگر هم عجله‌ای داشته باشید، کافی است نگاهی به ساعت بیندازید تا بفهمید که هر لحظه ممکن است به ترافیک حیرت‌انگیزی بربخورید. این هم از معجزه‌های مجوزهای صنفی در شهر ما! 🔹تازه این فقط نمایشگاه‌های خودرو نیستند که خیابان‌های ما را تسخیر کرده‌اند. تصور کنید در یک معبر سه متری که تنها دو خودرو به‌زور از کنار هم رد می‌شوند، تالار عروسی و عزا راه افتاده باشد! بله، درست است. اینجا هر لحظه ممکن است جشن عروسی یا مراسم عزایی در حال برگزاری باشد، و شما با خوش‌شانسی از بین مهمانان و خودروهای پارک‌شده عبور کنید، البته به شرطی که هیچ ماشینی به پشت شما نرسد. اگر هم پارکینگ بخواهید، باید دعا کنید که شاید یک جای پارک خالی در فاصله یک کیلومتری پیدا کنید. 🔹اما داستان مجوزها به اینجا ختم نمی‌شود. به محله‌های مسکونی که بروید، غافلگیر می‌شوید! چون در این محله‌های آرام و خلوت، ناگهان صدای آهنگری و صافکاری خودرو به گوشتان می‌رسد. اصلاً انگار با خودشان فکر کرده‌اند: «چرا که نه؟ اینجا یک محله مسکونی است، پس حتماً باید یک تعمیرگاه و آهنگری هم داشته باشد!» و بدین ترتیب همسایه‌های بخت‌برگشته هر روز با صدای چکش و برش فلز از خواب بیدار می‌شوند. 🔹این وضعیت شهر ماست، جایی که مجوزهای صنفی انگار بر اساس یک قرعه‌کشی هیجان‌انگیز صادر می‌شوند. هر کسی، هر جا که بخواهد، می‌تواند کسب‌وکارش را راه بیندازد، حتی اگر آنجا مناسب نباشد. شما فقط کافی است یک مجوز بگیرید، بقیه کارها را خیابان‌های پر از ترافیک، محله‌های شلوغ و همسایه‌های کلافه انجام خواهند داد! این طنز تلخ شهر ماست؛ جایی که توزیع واحدهای صنفی چنان دقیق انجام شده که ما هر روز درگیر شلوغی، ترافیک و سر و صدا هستیم و نمی‌دانیم آیا روزی خواهد رسید که این وضعیت بهبود یابد یا همچنان در دل این «نظم جالب» غرق خواهیم بود؟ برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

مجتمع مسکونی کوثر قائمیه؛ شهری فراموش‌شده در دل شهر به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز 🔸مجتمع مسکونی کوثر قائمیه، واقع در عدل‌آباد، با ۵۰۴ واحد مسکونی و بیش از ۲۰۰۰ نفر جمعیت، تصویر تلخی از زندگی در قلب یک شهر است؛ مردمانی که با امید و نجابت، روزها را به امید شنیده شدن فریادهایشان پشت سر می‌گذارند. اما به‌نظر می‌رسد که گوش شنوایی برای مشکلاتشان پیدا نمی‌شود و اگر هم شنیده شود، اقدامی در پی ندارد. 🔸این مجتمع با پرداخت عوارض سنگین و مالیات، سهمی از امکانات عمومی این کشور و منابع سرشار آن را دارد، اما وضعیت خیابان‌های آن‌قدر وخیم است که تداعی‌گر جاده‌های جنگ‌زده است. آسفالت خیابان‌ها تنها در خاطره‌ها باقی مانده و چاله‌ها، به مرور زمان، در سراسر مسیرها ظاهر شده‌اند. این وضعیت نه‌تنها تردد ساکنان را دشوار کرده، بلکه امنیت و سلامتشان را نیز به خطر انداخته است. 🔸اما این فقط آغاز ماجراست. عدم اجرای طرح جمع‌آوری و تصفیه فاضلاب یکی از بحرانی‌ترین مشکلات این مجتمع است. در دنیایی که شهرها به‌سرعت به سوی تکنولوژی و پیشرفت می‌روند، در کوثر قائمیه فاضلاب دستشویی، حمام، روشویی و توالت همه مستقیماً به ۲۶ چاه فاضلاب تقریباً سه متری وارد می‌شود. این یعنی هر هفته، ساکنان و مدیریت این مجتمع باید نگران فوران فاضلاب‌ها باشند و از جیب خود برای تخلیه سپتیک‌ها هزینه کنند. مسئولان مربوطه که باید این مشکل را حل کنند، نه تنها هیچ قدمی برنداشته‌اند، بلکه به نوعی مدیریت این بحران را به دوش مردم انداخته‌اند. 🔸فضای سبز این مجتمع نیز دیگر چیزی جز یک خاطره محو نیست. آب قطع شده و همراه با آن، اندک فضایی که می‌توانست به مردم فرسوده از زندگی آپارتمانی نفسی تازه بدهد، از بین رفته است. نه خبری از بازسازی فضای سبز است و نه امیدی به آینده‌ای که این فضا را زنده کند. این مشکل هم مانند دیگر مشکلات، در سایه غفلت مسئولان محلی و سازمان فضای سبز قرار گرفته است. 🔸ساختمان‌های مجتمع کوثر قائمیه روزبه‌روز فرسوده‌تر می‌شوند و هیچ حمایتی از سوی دستگاه‌های مسئول برای بازسازی این بناهای فرسوده به چشم نمی‌خورد. مردم این مجتمع که از هر لحاظ در تنگنا هستند، حتی برای مسائل اولیه زندگی هم پاسخی از سوی مسئولان دریافت نمی‌کنند. 🔸مشکل دیگر، کانالی است که شهرداری برای جمع‌آوری آب‌های سطحی در امتداد بلوار برنده سیفی ساخته است. در نگاه اول، شاید این کانال به‌نظر مفید بیاید، اما با اولین بارش سنگین، فاجعه رخ می‌دهد؛ تمام آب‌های کثیف جمع‌آوری‌شده از خیابان‌های شهر به داخل خانه‌های طبقه همکف این مجتمع سرازیر می‌شود. ساکنان بی‌پناه باید هر بار که باران می‌بارد، آماده باشند تا با حجم زیادی از آب و گل و لای مقابله کنند، بدون آن‌که چاره‌ای داشته باشند. 🔸از امکانات فرهنگی نیز چیزی نمی‌توان گفت؛ زیرا اصولاً وجود ندارد. در حالی که چنین مجتمع بزرگی با جمعیتی چند هزار نفری باید از حداقل امکانات فرهنگی بهره‌مند باشد، هرچند به همت مدیر مجتمع و مردم یک‌ هیئت مذهبی پر رونق دارند اما هیچ‌گونه برنامه یا فضای فرهنگی مناسب در این مجتمع دیده نمی‌شود. عدم توجه مسئولان فرهنگی به این محله، یک علامت سوال بزرگ را برای ساکنان ایجاد کرده است: آیا آن‌ها از وجود این افراد بی‌خبرند یا صرفاً به دلایلی، آن‌ها را نادیده می‌گیرند؟ 🔸این قصه پر از آه و افسوس، داستان زندگی بیش از ۲۰۰۰ نفر انسان در کوثر قائمیه است. مردمانی که شاید از لحاظ آماری، جزئی از شهر به‌حساب می‌آیند، اما در عمل، نه از حمایت‌های شهری بهره‌مندند و نه صدایشان به گوش مسئولان می‌رسد. شاید یک روز فرماندار، اعضای شورا، سازمان‌های فرهنگی و وزارت راه و شهرسازی از بهانه‌های همیشگی خود دست بکشند و برای یک بار هم که شده، به‌جای بهانه کردن دیوار حائل دور مجتمع، به مشکلات واقعی ساکنان آن رسیدگی کنند. آیا آن روز خواهد رسید؟ پی نوشت: در جوار مجتمع مسکونی کوثر، مجتمع مسکونی جوانان هم با همین تعداد ساکن و همین قصه پرغصه وجود دارد که دقیقا این مشکلات را دارد. نشریه سیاسی و اجتماعی قاصدِ امروز نشریه مستقل و مردمی با مجوز رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پیوستن به کانال 👇👇 🆔https://eitaa.com/joinchat/1231159788C99317db2c6

شهری که برای معلولان نیست؛ زخم کهنه‌ای از بی‌توجهی به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل اجتماعی ▪️برای بسیاری از ما، عبور از خیابان‌ها و استفاده از امکانات شهری یک عادت روزمره و ساده است. اما برای افراد معلول، همین عبور ساده به مانعی بزرگ و ناگشودنی تبدیل شده است. زخم کهنه‌ای که هر روز بیشتر نمایان می‌شود: عدم مناسب‌سازی معابر و امکانات شهری برای معلولان. درحالی‌که قوانین روشنی برای ایجاد تسهیلات و امکانات برای این قشر وجود دارد، اما در عمل، انگار این قوانین به دست فراموشی سپرده شده‌اند. ▪️شهرهایی که مدعی پیشرفت و توسعه هستند، هنوز از ابتدایی‌ترین الزامات شهروندی غافل‌اند؛ ایجاد معابر و امکاناتی که معلولان بتوانند مانند دیگر شهروندان از آن بهره‌مند شوند. نبود رمپ‌های مناسب، آسانسورهای خراب، پله‌های بلند و معابر ناهموار تنها گوشه‌ای از مشکلاتی است که روزانه معلولان با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. این مشکلات، نه تنها استقلال آن‌ها را به مخاطره می‌اندازد، بلکه آن‌ها را در گوشه‌ای از جامعه به حاشیه می‌برد. ▪️مسئولیت این ناکارآمدی‌ها بر عهده کیست؟ شهرداری‌ها که متولی اصلی ایجاد و نگهداری معابر و فضاهای عمومی هستند، در این زمینه عملکرد ضعیفی داشته‌اند. فرمانداری‌ها نیز که باید به‌عنوان ناظرین بر اجرای قوانین عمل کنند، در سکوتی تلخ فرورفته‌اند. اداره بهزیستی که باید به‌طور خاص پیگیر حقوق معلولان باشد، تنها به صدور بیانیه‌ها و توصیه‌ها بسنده کرده است. ▪️معلولان حق دارند در جامعه‌ای زندگی کنند که برای آن‌ها نیز طراحی شده است، نه شهری که هر گوشه‌اش یک مانع فیزیکی و روانی برای آن‌ها باشد. قوانین و مقررات باید از کاغذ به واقعیت تبدیل شوند. شهرداری‌ها باید با جدیت بیشتری وارد عمل شوند و نه تنها معابر جدید را مناسب‌سازی کنند، بلکه معابر قدیمی را نیز به استانداردهای لازم برسانند. فرمانداری‌ها باید نظارت مستمر و کارآمدی داشته باشند و بهزیستی نیز به‌جای توصیه‌های بی‌اثر، با پیگیری قانونی و فشاری مداوم بر مسئولین، صدای معلولان را بلندتر کند. ▪️تا زمانی که این مشکلات پابرجا باشد، شهر ما برای همه شهروندان نیست. و این، یک درد بزرگ است؛ دردی که به‌راحتی می‌توان آن را درمان کرد، اگر اراده‌ای برای آن وجود داشته باشد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

باشگاه بدنسازی زنانه؛ دستاوردی برای فرهنگ یا چالشی برای سبک زندگی اسلامی؟ به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل فرهنگی و اجتماعی 🔸افتتاح یک باشگاه بدنسازی زنانه به‌عنوان دستاورد بزرگ فرهنگی توسط رئیس سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری اسلامشهر، سوالاتی را در خصوص جایگاه چنین اقداماتی در سبک زندگی بانوان مسلمان به‌وجود می‌آورد. 🔸آیا واقعاً این اقدام، نشانه‌ای از موفقیت سازمان فرهنگی است؟ این‌که یک زیرزمین سینمایی بلااستفاده به باشگاهی برای پرورش اندام برای بانوان مسلمان تبدیل شود، افتخاری برای سازمان است یا بخش خصوصی؟ آیا چنین اقدامی با سبک زندگی زن مسلمان در جامعه اسلامشهر همخوانی دارد؟ 🔸در دهه اخیر، شاهد افزایش چشمگیر باشگاه‌های بدنسازی زنانه در اسلامشهر و دیگر شهرها بوده‌ایم. این روند چه چیزی را نشان می‌دهد؟ آیا به معنای حرکت زنان به سوی الگوهای مردانه برای تعریف هویت بدنی‌شان است؟ آیا "مردواره کردن" زنان از طریق پرورش اندام مزیتی برای آنان به همراه دارد؟ یا اینکه در چارچوب سبک زندگی اسلامی، ارزش‌ها و اولویت‌های دیگری برای رشد و شکوفایی زن مسلمان تعریف شده است؟ 🔸همچنین باید از رئیس این سازمان فرهنگی، که خود در کسوت شریف روحانیت است و بالطبع انتظار بسیار بیشتری از ایشان در ترویج فرهنگی غنی اسلامی ایرانی می رود، پرسید آیا بهتر نبود با توجه به جایگاه و رسالت دینی، تمرکز خود را بر روی ترویج الگوهای مناسب‌تر برای سبک زندگی بانوان مسلمان بگذارد؟ آیا افتتاح باشگاه بدنسازی بانوان باید به‌عنوان برگ زرینی از افتخارات سازمان فرهنگی و اجتماعی تحت مدیریت ایشان برای یک زن مسلمان در شهرستان معرفی شود؟ 🔸کدامین سبک زندگی اسلامی بانوان این سرزمین را به پرورش اندام ترغیب می‌کند؟ آیا فعالیت بدنی باید به چنین الگوهایی محدود شود یا می‌توان برنامه‌های دیگری را که با فرهنگ و آموزه‌های دینی سازگارتر هستند، جایگزین کرد؟ 🔸در نهایت، این افتتاح یک باشگاه بدنسازی هرچند به عنوان دستاورد معرفی شده، اما پرسش‌های جدی‌تری را درباره تغییرات فرهنگی و الگوهای زندگی که به تدریج در جامعه بانوان ایرانی در حال شکل‌گیری است، مطرح می‌کند. ما همچنان فعالیت این مجموعه را زیر نظر خواهیم داشت و آثار و نتایج این «همت» بزرگ! را به اطلاع مردم خواهیم رساند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

ضرورت ورود نهادهای نظارتی به حمایت از رسانه‌های رسمی به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز 🔸پاسخ‌گو نبودن برخی مسئولان دولتی و اجرایی به مطالبات خبرنگاران، به‌ویژه زمانی که آنان به نمایندگی از مردم سوالات و نگرانی‌های عمومی را مطرح می‌کنند، تبدیل به معضلی شده که به جدیت پیگیری می‌طلبد. بی‌توجهی به این مطالبات علاوه بر تضعیف نقش رسانه‌ها، اعتماد عمومی به نهادهای دولتی و اجرایی را به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. این موضوع نه تنها عزت و اعتبار خبرنگاران را خدشه‌دار می‌کند، بلکه مردم نیز در این روند احساس نادیده‌گرفته شدن و بی‌اعتبار شدن می‌کنند. 🔸رسانه‌ها، به عنوان ابزار نظارتی و واسطه بین مردم و مسئولان، باید از حمایت قانونی و جدی برخوردار باشند تا بتوانند بدون ترس از تهدید و عدم پاسخ‌گویی، رسالت خود را در پیگیری مطالبات عمومی ایفا کنند. در این میان، نقش شورای احیای امر به معروف و نهی از منکر و دادستان به عنوان مدعی‌العموم باید پررنگ‌تر شود. این نهادها می‌توانند و باید به عنوان ناظران و مدافعان حقوق شهروندی وارد عمل شوند و با الزام مسئولان به پاسخ‌گویی، مانع از فراموش شدن مطالبات عمومی شوند. 🔸ورود این نهادها به جریان مطالبه‌گری رسانه‌ای نه تنها موجب افزایش شفافیت و پاسخ‌گویی می‌شود، بلکه باعث ارتقای جایگاه خبرنگاران و تقویت نقش آنان در جامعه خواهد شد. احقاق حق شهروندی، تنها زمانی محقق می‌شود که مسئولان به وظایف خود در قبال مردم پایبند بوده و در قبال مطالبات عمومی، پاسخ‌گو باشند. 🔸حضور بیش از پیش و فعالتر شورای احیای امر به معروف و دادستان در این عرصه، می‌تواند نقطه عطفی در تحقق عدالت رسانه‌ای و تقویت حقوق شهروندی باشد و باعث بازگشت اعتماد مردم به رسانه‌ها و نهادهای دولتی شود. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

یک روز دیگر و یک نشست دیگر برای کارگاه مسئله و روش تحلیل آن با دوستان عزیزم در شهرستان ملارد. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

در جواب یک جوابیه؛ اعضای شورای شهر باید پاسخگو باشند آیا اسلامشهر باید هزینه‌ مشکلات شهرهای اطراف را بپردازد؟ به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز ▪️پاسخ شهرداری اسلامشهر به مطلبی در مورد جمع‌آوری سگ‌های بلاصاحب در مناطق الهیه و واوان به جای ارائه راهکاری قانع‌کننده، سوالات بیشتری را ایجاد می‌کند. آیا مسئله تنها به جمع‌آوری این حیوانات محدود می‌شود یا ریشه‌یابی و پیگیری مشکلاتی که باعث ورود این سگ‌ها به اسلامشهر شده نیز جزو وظایف شهرداری است؟ هرچند زنده گیری و ساماندهی سگ های ولگرد از طریق سپردن این کار به پیمانکاران در شهرها نوعی تعارض منافع نیز ایجاد میکند به این مفهوم که «هرچه سگ ولگرد بیشتر درآمد پیمانکار در این موضوع بیشتر» اما سوال اصلی این است: آیا پیگیری اداری، قضایی و حقوقی برای جلوگیری از رهاسازی سگ‌های بلاصاحب شهرهای اطراف در اسلامشهر صورت گرفته است؟ چرا باید مردم اسلامشهر هزینه‌ کوتاهی شهرداری‌های دیگر را بپردازند؟ بر اساس گزارش‌های موجود، شهرداری اسلامشهر از ابتدای سال جاری ۱۲۰۰ قلاده سگ بلاصاحب را زنده‌گیری و ساماندهی کرده است، اما دلیل اصلی این حجم از سگ‌ها ورود آنها از شهرهای همجوار به اسلامشهر است. ▪️شهرداری اشاره کرده که برخی شهرهای اطراف به دلیل نداشتن مرکز ساماندهی حیوانات بلاصاحب، اقدام به رهاسازی سگ‌ها در اسلامشهر می‌کنند. آیا شهرداری اسلامشهر توانسته از این شهرداری‌ها به صورت قانونی یا قضایی شکایت کند؟ یا قرار است همچنان هزینه و مسئولیت ساماندهی این حیوانات را مردم اسلامشهر بپردازند؟ این روند تا کجا ادامه خواهد داشت؟ آیا کافی است که شهرداری اسلامشهر به جمع‌آوری این حیوانات بدون پیگیری‌های جدی از شهرداری‌های اطراف ادامه دهد؟ ▪️مردم اسلامشهر از گذشته تاکنون هزینه‌های سنگینی را بابت قصور و کوتاهی دیگر شهرها پرداخته‌اند. احداث مترو تا مرز شهرستان بهارستان با هزینه مردم اسلامشهر یکی از این موارد است. آیا باید منتظر باشیم که به زودی مسئولیت جمع‌آوری زباله‌ها یا رفع مشکلات زیست‌محیطی شهرهای اطراف نیز به اسلامشهر تحمیل شود؟ ▪️اعضای شورای شهر اسلامشهر باید به مردم پاسخ دهند که چرا تاکنون اقدامی جدی برای حل این مشکل از ریشه انجام نشده است. آیا فقط به جمع‌آوری و ساماندهی سگ‌ها اکتفا کرده‌اند یا برای جلوگیری از سرریز این مشکل از شهرهای همجوار تدابیری اندیشیده‌اند؟ آیا قرار است مردم اسلامشهر همواره قربانی کوتاهی‌ها و مشکلات مدیریتی شهرهای اطراف باشند؟ ▪️شهروندان اسلامشهر انتظار دارند که شهرداری و اعضای شورای شهر علاوه بر ارائه خدمات، مسئولیت پاسخگویی و دفاع از حقوق آنها را در برابر کوتاهی‌های دیگر شهرها بر عهده گیرند و اقدامات لازم برای جلوگیری از سرریز مشکلات به اسلامشهر را انجام دهند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

تعارض منافع در جمع‌آوری سگ‌های ولگرد نیاز به اصلاح قراردادها با پیمانکاران شهرداری‌ها در مقابله با افزایش سگ‌های ولگرد به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار ▪️در سال‌های اخیر، جمع‌آوری سگ‌های ولگرد به یکی از چالش‌های جدی مدیریت شهری در بسیاری از شهرها تبدیل شده است. یکی از اصلی‌ترین مشکلات این موضوع، تعارض منافع موجود در قراردادهای منعقده بین شهرداری و پیمانکاران است. معمولاً به ازای جمع‌آوری هر سگ ولگرد، مبلغی به پیمانکار پرداخت می‌شود؛ به این ترتیب، افزایش تعداد سگ‌های ولگرد به معنای افزایش درآمد پیمانکار است. این شرایط نه تنها به حل مشکل کمک نمی‌کند، بلکه ممکن است باعث شود پیمانکاران به‌طور غیرمستقیم در افزایش تعداد سگ‌های ولگرد نیز نقش داشته باشند. ▪️برای جلوگیری از این تعارض منافع، ضروری است که در قراردادهای منعقده با پیمانکاران، سازوکارهایی دقیق و شفاف طراحی شود. اولین گام، انجام سرشماری دقیق از تعداد سگ‌های ولگرد در محدوده شهر است. این سرشماری باید با همکاری کارشناسان و نهادهای مرتبط صورت گیرد تا آمار واقعی و قابل اعتمادی به دست آید. پس از این مرحله، در قراردادهای پیمانکاران باید بندی گنجانده شود که در صورت افزایش تعداد سگ‌های ولگرد نسبت به سرشماری اولیه، خسارت‌هایی به پیمانکار تعلق گیرد. این روش می‌تواند انگیزه‌ای برای پیمانکاران ایجاد کند تا به‌جای افزایش تعداد سگ‌ها، به‌طور واقعی به کاهش جمعیت آن‌ها کمک کنند. ▪️علاوه بر این، موضوع ورود سگ‌های ولگرد از شهرهای همجوار نیز یکی از مشکلات مهم است. پیمانکاران نباید تنها مسئول جمع‌آوری سگ‌های ولگرد باشند، بلکه شهرداری‌ها باید راهکارهایی برای جلوگیری از ورود این سگ‌ها از مناطق دیگر نیز پیش‌بینی کنند. در غیر این صورت، پیمانکاران ممکن است خود متهم به انتقال سگ‌های ولگرد از شهرهای دیگر شوند. ▪️ادامه روند کنونی نه تنها به حل مشکل کمک نمی‌کند، بلکه در واقع در حال ایجاد چرخه‌ای معیوب است که فقط منافع پیمانکاران را تأمین می‌کند و در نهایت این مردم هستند که هزینه این چرخه را پرداخت می‌کنند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

شورای شهر در سکوت مطلق؛ «انتقاد؟ کجاست؟ ما که چیزی نمی‌شنویم!» به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار #طنزیغات #طنز_روز ▪️در این روزها، اعضای شورای شهر مهارتی بی‌نظیر در یکی از پیچیده‌ترین هنرهای سیاسی کسب کرده‌اند: هنر بی‌پاسخ ماندن به انتقادات خبرنگاران! شاید فکر کنید که جواب دادن به انتقاد وظیفه‌ای بدیهی برای مسئولان است، اما انگار این عزیزان به طرز عجیبی عاشق سکوت هستند. هر خبرنگاری که انتقادی به عملکردشان وارد می‌کند، مثل این است که در حال حرف زدن با دیوار باشد؛ دیواری که البته از خودش هم صدایی ندارد! ▪️اعضای محترم شورا در مواجهه با خبرنگاران، هر روز بازی جدیدی اختراع می‌کنند. مثلاً یکی از آن‌ها اخیراً روش جدیدی به نام «لب گزیدن با تظاهر به تفکر عمیق» را ابداع کرده که هیچ حرفی نمی‌زند، اما انگار غرق در افکار عمیق است. بقیه اعضا هم در مسابقه‌ای جدی هستند که ببینند کدامشان می‌تواند بیشتر از بقیه به سقف اتاق نگاه کند بدون اینکه با چشمان خبرنگار مواجه شود. ▪️به نظر می‌رسد که اعضای شورای شهر به این نتیجه رسیده‌اند که سکوت بهترین دفاع است. شاید فکر می‌کنند که اگر حرف نزنند، هیچ‌کس نمی‌فهمد که قرار است به چه سؤالاتی پاسخ دهند! این موضوع البته به نفع خبرنگارانی است که حالا وقت بیشتری برای نوشتن داستان‌های خیالی از پاسخ‌های فرضی اعضا دارند. ▪️در واقع، برخی از اعضای شورای شهر چنان در هنر نادیده گرفتن خبرنگاران خبره شده‌اند که گویی در کلاس‌های «چگونه در برابر انتقاد واکنش نداشته باشیم» شرکت کرده‌اند. وقتی خبرنگاران از مشکلات شهر می‌پرسند، این عزیزان چنان وانمود می‌کنند که سوال‌ها را نشنیده‌اند که حتی شنوندگان رادیو هم برایشان کف می‌زنند! به نظر می‌رسد کلید موفقیت در این شورا، توانایی لبخند زدن و تکان دادن سر است، بدون این‌که هیچ کلمه‌ای به زبان آورده شود. ▪️البته خبرنگاران هم برای مقابله با این تاکتیک جدید آماده‌اند. آن‌ها برای هر جلسه شورا، از قبل خودشان پاسخ‌های احتمالی اعضا را می‌نویسند! مثلا وقتی یکی از خبرنگاران از مشکلات ترافیکی شهر می‌پرسد، دیگر نیازی به انتظار برای پاسخ نیست؛ چون خود خبرنگار جواب را در ذهنش پیش‌بینی کرده: «در حال بررسی هستیم.» یا وقتی در مورد عدم شفافیت مالی سوالی مطرح می‌شود، پیشاپیش پاسخ تخیلی «همه چیز طبق روال است» آماده است. انگار این نشست‌ها بیشتر به یک مسابقه فرضیات تبدیل شده‌اند تا یک گفت‌وگوی واقعی. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

«عاشقانه‌های خبرنگار و مسئول: از نقد تا ناز» به قلم رضا رضوی؛ طنزپرداز😳 #طنزیغات #طنز_روز 😊از همان روز اول که شروع به نوشتن انتقادات تند و تیز علیه فلان مسئول کردم، حس کردم که قرار است سرنوشت متفاوتی داشته باشم. یک خبرنگار منتقد که از هیچ چیز نمی‌گذرد و تمام حقایق تلخ را آشکار می‌کند. بله، همان خبرنگاری که همه او را «شیر بی‌باک قلم» می‌نامیدند. اما، یک چیز در این ماجرا حسابی اشتباه شد: پول. 😘اولین بار که آن مسئول محترم به من لبخند زد، فکر کردم شاید به خاطر یکی از آن انتقادهای سوزناکی است که نوشتم. ولی نه، لبخندش بوی مهربانی می‌داد؛ نه مهربانی معمولی، بلکه مهربانی‌ای که در یک پاکت چرب و نرم پیچیده شده بود. بله، او با همان نگاه‌های شیرین و البته پر از اسکناس، توانست مرا از قلم تیزم جدا کند. 💲راستش را بخواهید، بعد از اولین پاکت، نقد کردن سخت شد. هر بار که می‌خواستم قلم را روی کاغذ بچرخانم تا از مشکلات و ناکارآمدی‌ها بنویسم، ناگهان تصویر آن پاکت‌های پر از پول جلوی چشمم ظاهر می‌شد. ناگهان، همه انتقاداتم رنگ و بوی دیگری به خود گرفت. مسئول قبلی که از نظر من نماد بی‌عدالتی و ناکارآمدی بود، به یک قهرمان تبدیل شد! هر جا که می‌رفتم، نمی‌توانستم از خوبی‌های او نگفته بگذرم. انگار تازه فهمیده بودم که او تمام مدت چقدر سخت کار کرده و من نادان چطور از او انتقاد می‌کردم. 😍حالا دیگر عاشق آن مسئول شده بودم. هر جا می‌رفتم، او را ستایش می‌کردم. او بهترین بود، پرکارترین، مهربان‌ترین و البته، باهوش‌ترین مسئولی که این مملکت به خود دیده بود. دیگر هیچ انتقادی به ذهنم نمی‌رسید؛ چون هر جا نگاه می‌کردم، اسکناس‌های رنگارنگ و وعده‌های شیرین او بود که نگاهم را تغییر می‌داد. ❤️دوستان خبرنگارم وقتی این تغییر را در من دیدند، اول خندیدند و گفتند: «تو که تا دیروز منتقد بودی، چه شد این همه عشق؟» و من، با نگاهی عاشقانه به پاکت‌ها، فقط لبخندی زدم و گفتم: «عشق می‌آید، پول می‌آورد، و قلم عاشقانه می‌نویسد!» برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

پساب‌گردی در اسلامشهر؛ تور تفریحی جدید آبفا! یک دهه فاضلاب‌کشی، هنوز بی‌سرانجام؛ مسابقه کندترین پروژه سال را از دست ندهید! به قلم رضا رضوی؛ طنزپرداز ➕ ظاهراً پروژه جمع‌آوری فاضلاب اسلامشهر بیشتر به یک بازی شطرنج شباهت دارد تا یک طرح عمرانی! نزدیک به یک دهه از آغاز آن می‌گذرد و هنوز مسئولان آبفا در حال فکر کردن به "حرکت بعدی" هستند. البته، در این میان ماجراهای جالبی هم رقم خورده؛ مثلاً پساب‌های خانگی که دیگر صبرشان تمام شده و تصمیم گرفته‌اند به سطح شهر بیایند و با مردم معاشرت کنند! ➕آبفا هم که گویا در یک مأموریت سری قرار گرفته و در حال کشف قاره‌های جدید در زیرزمین‌های اسلامشهر است! هر از گاهی گزارش‌هایی منتشر می‌شود مبنی بر پیشرفت طرح، اما به نظر می‌رسد این پیشرفت‌ها آن‌قدر نامرئی‌اند که فقط از زاویه خاصی قابل مشاهده‌اند؛ همان زاویه‌ای که مردم عادی به آن دسترسی ندارند. ➕شهرداری هم که برای این پساب‌های اجتماعی سنگ تمام گذاشته و با ایجاد مجراهای رو‌سطحی برای آب‌های سطحی، به آنها فرصت داده تا در خیابان‌های اسلامشهر به گشت و گذار بپردازند. انگار دیگر زمان آن رسیده که یک اپلیکیشن «پساب‌گردی» طراحی کنیم تا مردم بتوانند از بهترین نقاط آب‌گرفته و پر از کثافت بازدید کنند. شاید شهرداری با همکاری آبفا بتواند این پروژه را به عنوان یک جاذبه گردشگری معرفی کند! ( نمونه واقعی این موضوع مثلا مسیر جمع آوری آبهای سطحی بلوار برنده سیفی است که با بارش باران خانه های مردم مجتمع کوثر پر از آب و کثافت می شود.) ➕از آن طرف، آبفا هم انگار مسابقه‌ای برای کسب جایزه «کندترین پروژه قرن» راه انداخته و تا به حال هم کسی جلودارش نبوده است. هر بار که صحبت از فاضلاب می‌شود، مسئولان آبفا با جدیت می‌گویند: «طرح در حال اجراست!» ولی ما هنوز داریم دنبال آن «در حال اجرا» می‌گردیم! شاید آبفا در دنیایی موازی این پروژه را تمام کرده، اما در دنیای ما همچنان پساب‌ها در خیابان‌ها جولان می‌دهند. ➕و اما فرمانداری عزیز! ایشان هم دست‌به‌سینه کنار ایستاده و نظاره‌گر این شاهکار مهندسی هستند. احتمالاً منتظرند تا فاضلاب‌ها خودشان راه خروج را پیدا کنند و مشکل حل شود. خب، شاید هم حق دارند؛ وقتی بعد از یک دهه هنوز طرحی به این بزرگی به نتیجه نرسیده، چه انتظاری می‌توان داشت؟ لابد ما هم زیادی عجله داریم! ➕پیشنهاد می‌کنیم مسئولان به جای این همه دویدن بیهوده، یک «جشنواره فاضلاب» در اسلامشهر برگزار کنند تا لااقل مردم به جای غر زدن، از این آب‌گرفتگی‌های روزمره لذت ببرند. هر روز با چکمه‌های بلند از خانه بیرون بیاییم و در رودخانه‌های زلال و شفاف فاضلاب قدم بزنیم! شاید روزی هم برسد که مسئولان از خواب بیدار شوند و بفهمند اسلامشهر بیشتر از تفریح، به فاضلاب نیاز دارد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

نوستراداموس شبکه‌های اجتماعی، سر در آخور کدام بخش بیت‌المال دارد؟ به قلم رضا رضوی؛ مدیرمسئول ماهنامه قاصدِ امروز و خبرنگاری که بلبل وار می نویسد. ▪️پاسخ به ادعای اخیر صفحه اینستاگرام: دوستان محترم! به نظر می‌رسد که این نوستراداموس مجازی در تلاش است تا خبرنگارانی که به نقد عملکردها پرداخته‌اند را به سهم‌خواهی متهم کند. از آنجا که به گفته ایشان، هر انتقادی به معنای جستجوی سهم از بیت‌المال است، شاید بهتر باشد از ایشان بپرسیم که سر در آخور کدام بخش بیت‌المال دارند؟! ▪️اگر انتقادات به این سرعت به سهم‌خواهی تعبیر می‌شود، شاید این نوستراداموس باید به جای نگرانی درباره دغدغه‌های خبرنگاران، نگاهی به نحوه مدیریت خود و منابع عمومی داشته باشد. نقد و بررسی، چیزی جز تعهد به شفافیت و بهبود نیست و نباید به آسانی به انگیزه‌های شخصی نسبت داده شود. پس بیایید به جای اتهام‌زنی، در پی رفع مشکلات واقعی باشیم و نگذاریم که نقد سازنده، به حاشیه کشیده شود. ▪️ضمنا خوب است جرأت داشته باشند خودشان را معرفی کنند و پشت این اکانت های بی نام و نشان پنهان نشده و خزعبلات سر هم نکنند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

هشدار به مردم اسلامشهر درباره تکرار فریب‌های انتخاباتی و ضرورت شفافیت در گروه‌های انقلابی ▪️در دوره قبلی انتخابات شورای شهر اسلامشهر، شاهد ظهور ناگهانی و قارچ گونه چندین مجمع انقلابی بودیم که به سرعت خود را به‌عنوان نمایندگان مردم انقلابی جا زدند. این مجامع، با وعده‌های بزرگ و شعارهای پرطمطراق، نتوانستند انتظارات مردم را برآورده کنند و در نهایت موجب ناکامی و بی‌اعتمادی عمومی شدند. اکنون، با نزدیک شدن به انتخابات جدید، دوباره شاهد ظهور اینگونه گروه‌ها با ظاهر و وعده‌های مشابه هستیم. ▪️مردم باید نسبت به این پدیده‌ها هوشیار باشند و از همان ابتدا، هر گروهی که فاقد ریشه‌های عمیق و شفافیت لازم در زمینه باورها و اعلام مواضع است، را شناسایی و افشا کنند. این گروه‌ها باید به وضوح اعضا و ساختار خود را معرفی کرده و مواضع مشخصی را اعلام کنند. شعارهای توخالی و تبلیغات پر زرق و برق این گروه‌ها نباید فریبنده باشد. ▪️همچنین، گروه‌هایی که به دنبال فریب مردم و بازی با اعتماد عمومی هستند، باید بدانند که مردم امروز دیگر به راحتی فریب نمی‌خورند. این گروه‌ها باید از تلاش‌های بی‌ثمر برای نمایش خود به‌عنوان نمایندگان واقعی مردم دست بردارند و به‌جای ایجاد گعده‌های خصوصی و محفلی، در پی ارائه برنامه‌های واقعی و عملی باشند. ▪️بدون شک، مردم اسلامشهر باید با دقت و بصیرت بیشتری به انتخاب‌های خود پرداخته و از گروه‌های فاقد شفافیت و هویت قوی پرهیز کنند تا از تکرار اشتباهات گذشته جلوگیری کنند و به بهبود و پیشرفت واقعی شهر خود کمک کنند. ▪️علاوه بر این، فعالیت‌های افرادی که به طور مداوم در گروه‌های متعدد و مختلف در حال فعالیت هستند نیز تحت نظر قرار گرفته است. این افراد با تغییر پی‌درپی گروه‌ها و ائتلاف‌ها، نشان‌دهنده عدم ثبات و شفافیت در فعالیت‌های خود هستند. به‌زودی در مورد این دسته از افراد و نقش‌های آنان در گروه‌های مختلف، گزارشی دقیق و مستند منتشر خواهد شد تا مردم بتوانند با آگاهی بیشتری نسبت به انتخاب‌های خود تصمیم بگیرند و از وقوع مجدد اشتباهات گذشته جلوگیری کنند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

در سال آخر شورا؛ کلنگ‌ها برای چه به زمین می‌خورند؟ 🔹سال آخر دوره شورای شهر است و به طور معجزه‌آسا، اعضای شورا با کلنگ‌های بزرگ و پر زرق و برق وارد عمل شده‌اند. این کلنگ‌زنی‌ها به حدی پرشور و هیجان‌انگیز است که انگار قرار است همه با هم یک طبقه منفی یک را حفاری کنند و حتی نه پی ساختمان، بلکه پی‌سازی برای یک شهر جدید را شروع کنند. البته، از دور که نگاه کنید، به نظر می‌رسد که اعضای شورا در حال حفاری برای ساختن یک بنای تاریخی هستند و نه فقط آغاز پروژه‌های جدید. 🔹مشکل اینجاست که سال آخر دوره شورا، به واقع زمان مناسبی برای کلنگ‌زنی نیست. پروژه‌هایی که امسال کلنگ‌زنی می‌شوند، به زودی به دوران شورای بعدی سپرده خواهند شد تا در آینده نزدیک به ثمر برسند و آن موقع هم معلوم نیست تکمیل این پروژه اولویت آنها باشد یا نه ؟ 🔹 به عبارت دیگر، اعضای فعلی شورا با حرکات نمایشی و کلنگ‌زنی‌های پرشور، پروژه‌هایی را آغاز می‌کنند که بار مالی و اجرایی آن‌ها به دوش شورای بعدی خواهد افتاد. شاید هدفشان این است که بگویند «ما که رفتنی هستیم، بیایید در این آخرین سال، تا می‌توانیم کلنگ بزنیم و پروژه‌های نیمه‌تمام برای شورای بعدی بگذاریم.» 🔹از قضا، امسال خبری از دعوت خبرنگاران برای پوشش مراسم کلنگ‌زنی نیست. به نظر می‌رسد که این مراسم به‌طور ویژه و با کمال خفا برگزار می‌شود تا اعضای شورا بتوانند در سکوت، کلنگ‌های بزرگ و بی‌صدا را به زمین بزنند. شاید این تصمیم، به دلایل استراتژیک یا صرفاً به خاطر عدم تمایل به نمایش رسانه‌ای گرفته شده است. به ما که کسی چیزی نگفت! 🔹در پایان، باید از اعضای شورای شهر تشکر کنیم. چرا که بعد از سوالات مکرر ما درباره کمبود زیرساخت‌های فرهنگی، این اقدام ارزشمند و پر از هیجان به وقوع پیوست. 🔹امیدواریم این کلنگ‌ها، هرچند به ظاهر تنها نمایش‌هایی بزرگ و بی‌پایان به نظر می‌رسند، واقعاً نتیجه‌ای ملموس و مثبت داشته باشند و به رفع مشکلات زیرساختی شهر کمک کنند. در غیر این صورت، حداقل این کلنگ‌ها برای شورای بعدی یادگاری خواهند بود! برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

افتتاح‌های بدون زحمت؛ دستاوردهای بخش خصوصی به نام اعضای شورا/ شورای شهر یا شرکت سهامی افتتاح؟ 🔹اعضای شورای شهر که در سال آخر فعالیتشان به سر می‌برند، به جای این که مشغول جمع‌آوری دستاوردهای واقعی از سال‌های گذشته باشند، به یک روش جالب و عجیب رو آورده‌اند: افتتاح طرح‌های بخش خصوصی به نام خود! آن‌ها ظاهراً برای این‌که در پایان این دوره حرفی برای گفتن داشته باشند، تصمیم گرفته‌اند بدون زحمت به دنبال کسب افتخار بروند. به‌نوعی می‌توان گفت، هر چه می‌کارند، بخش خصوصی درو می‌کند و هرچه بخش خصوصی درو می‌کند، شورا افتتاح می‌کند. 🔹اگر این عزیزان سه سال گذشته را به‌جای دنبال کردن فاکتور کردن زحمات مردم و بخش خصوصی، خود دست به کار می‌شدند، شاید امروز نیازی نبود که در چنین مراسم‌هایی به خودشان نشان قهرمانانه تقدیم کنند. گویا اعضای شورا به این نتیجه رسیده‌اند که مردم اگر خودشان چیزی نسازند، شورا قطعاً افتتاح خواهد کرد! 🔹اما آنچه که از این وضعیت غم‌انگیز به‌دست می‌آید، علاوه بر خنده و تعجب، درسی عبرت‌آموز برای شورای آینده است: اگر قرار است دوره بعد شورا هم با همین سبک و سیاق پیش برود، باید افتتاحیه‌های بیشتری انتظار داشت، البته نه از جنس ساخت و ساز، بلکه از جنس پلاکارد و قیچی‌برداری. 🔹ما فکر می‌کردیم که تنها رئیس یک سازمان فرهنگی و اجتماعی به دنبال فاکتور کردن زحمات مردم به نام خود است، اما حالا می‌بینیم که عزیزان شورای شهر هم با کمال میل به این شیوه پیوسته‌اند. حقیقت این است که اگر در طول این سه سال به‌جای این‌که به فکر افتتاح باشند، به فکر کار کردن بودند، امروز نیازی به این‌گونه نمایش‌ها نبود. به امید آن که خداوند روزی همه را بیدار کند و هر کسی را که وظیفه خود را در قبال مردم فراموش کرده، به راه راست هدایت کند. 🔹 از اعضای محترم شورا هم تقاضا داریم که در فرصت‌های باقی‌مانده، حداقل برای دفعات بعدی یک برنامه واقعی طراحی کنند، نه یک افتتاحیه خیالی! برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

قطعی‌های مکرر برق در اسلامشهر؛ چالش‌هایی برای زندگی روزمره خسارت به وسایل برقی و ایجاد مشکلات در فعالیت‌های روزانه مردم به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار 🔹 قطعی‌های مکرر برق در اسلامشهر و مناطق اطراف، در روزهایی که دمای هوا کاهش یافته، همچنان ادامه دارد و باعث بروز مشکلات متعددی برای شهروندان شده است. این قطعی‌های غیرمترقبه، به‌ویژه برای خانوارهایی که از وسایل برقی مانند یخچال، تلویزیون و ماشین لباسشویی استفاده می‌کنند، نگرانی‌های اقتصادی و فنی به همراه داشته است. نوسانات برق و قطع و وصل‌های مکرر، موجب آسیب به این وسایل می‌شود و با توجه به افزایش هزینه‌های تعمیر و تعویض، فشار اقتصادی زیادی به خانواده‌ها وارد می‌کند. 🔹 یکی از مشکلات مهم این قطعی‌ها، عدم اطلاع‌رسانی دقیق و به‌موقع از سوی نهادهای مربوطه است. شهروندان به‌طور ناگهانی با قطع برق مواجه می‌شوند و این مسئله، برنامه‌ریزی برای کارهای روزمره را دشوار کرده است. در نتیجه، بسیاری از خانواده‌ها در استفاده از وسایل برقی دچار تردید هستند و ترجیح می‌دهند برای جلوگیری از آسیب احتمالی به این وسایل، از آن‌ها استفاده نکنند. 🔹 همچنین، قطعی برق بر فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی تأثیر گذاشته است. بسیاری از مردم به دلیل وابستگی به برق در محل کار و زندگی، دچار مشکل شده‌اند. از جمله این مشکلات می‌توان به اختلال در استفاده از آسانسورها، کلاس‌های آموزشی، باشگاه‌های ورزشی و دیگر خدمات اشاره کرد که وابسته به برق هستند. بسیاری از خانواده‌ها که هزینه‌های زیادی برای خدمات آموزشی و ورزشی می‌پردازند، به دلیل قطعی برق قادر به استفاده از این خدمات نیستند. 🔹 این وضعیت نشان‌دهنده نیاز به مدیریت بهتر و بهینه‌سازی شبکه برق‌رسانی است. مسئولان مربوطه می‌توانند با برنامه‌ریزی بهتر و اطلاع‌رسانی به‌موقع، از مشکلاتی که برای شهروندان ایجاد می‌شود، جلوگیری کنند. به‌ویژه در این مقطع که شرایط جوی دیگر مانند تابستان نیست، انتظار می‌رود که با مدیریت صحیح، قطعی‌های برق کاهش یابد و آسیب‌های ناشی از نوسانات برق به وسایل برقی مردم به حداقل برسد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

استعدادهای سینمایی در حاشیه؛ غفلت فرهنگی اسلامشهر به بهانه روز سینما 🔸روز سینما برای اسلامشهر، به‌جای اینکه یادآور رونق و شکوفایی هنر هفتم باشد، به نمادی از غفلت و بی‌توجهی نسبت به استعدادهای بی‌شمار این حوزه تبدیل شده است. در حالی که شهرستان اسلامشهر از یک سینما برخوردار است، اما به خاطر فقدان اراده برای استفاده از این امکانات و بهره‌گیری از ظرفیت‌های انسانی موجود در شهرستان، استعدادهای جوان و پویای این منطقه به‌جای اینکه در زادگاه خود پرورش یابند و مورد حمایت قرار گیرند، به دلیل نبود فرصت‌ها و امکانات کافی به ناچار به پایتخت مهاجرت می‌کنند. 🔸نهادهای مسئول فرهنگی، از اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گرفته تا سازمان فرهنگی شهرداری، طی سال‌های گذشته نه‌تنها در ایجاد و توسعه زیرساخت‌های لازم ناکام بوده‌اند، بلکه با بی‌توجهی به ظرفیت‌های بومی، سبب شده‌اند که اسلامشهر از مزایای این استعدادهای ارزشمند محروم بماند. در حالی که شهرهای اطراف در حال جذب و بهره‌برداری از این استعدادها هستند، اسلامشهر همچنان نتوانسته سهمی از این نیروی انسانی بگیرد. 🔸این مسئله فقط مربوط به دوره‌های اخیر نیست؛ سال‌هاست که اداره فرهنگ و ارشاد در دوره‌های مختلف مدیریتی و سازمان فرهنگی شهرداری نتوانسته‌اند برنامه‌ای منسجم و کارآمد برای تقویت و توسعه فعالیت‌های سینمایی ارائه دهند. نبود سیاست‌های پایدار و عدم تخصیص بودجه کافی به این حوزه باعث شده که ظرفیت‌های بالقوه اسلامشهر به هدر برود و حتی با وجود داشتن امکانات ابتدایی، نتواند جایگاهی در عرصه تولیدات سینمایی پیدا کند. 🔸 کمیسیون فرهنگی شورای شهر نیز به‌عنوان یکی از نهادهای کلیدی در این حوزه، در سال‌های اخیر و دوره‌های گذشته نشان داده که برنامه‌ریزی منسجم و راهبردی برای استفاده از این ظرفیت‌ها نداشته است. آیا وقت آن نرسیده که نهادهای مسئول از شعارهای زیبا فاصله بگیرند و با اقدامات عملی به تقویت زیرساخت‌ها و حمایت از استعدادهای بومی بپردازند؟ 🔸 در روزهای اخیر خبر تبدیل زیرزمین سینمای اسلامشهر به سالن ورزشی زنانه منتشر شد و هیچ‌کس نپرسید که آیا بهتر نبود این فضا به یک تماشاخانه تئاتر تبدیل شود؟ با توجه به اینکه تئاتر به‌عنوان هنر مادر سینما شناخته می‌شود، ایجاد یک تماشاخانه می‌توانست فرصت خوبی برای نمایش آثار جوانان اسلامشهری باشد و در کنار سینما به رشد و شکوفایی استعدادهای محلی کمک کند. به نظر می‌رسد این تصمیمات بدون توجه به نیازهای فرهنگی مردم و ظرفیت‌های هنری شهرستان گرفته می‌شود و بار دیگر بی‌توجهی به اولویت‌های فرهنگی را نشان می‌دهد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

از این پیامها دلگرم میشم به نوشتن. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

شورای شهر در تعقیب سلفی‌های ماندگار از مجالس ختم تا پروژه‌های ناتمام؛ شورایی گرفتار روزمرگی! #طنز #طنز_بی_قرار 🔹شورای آن شهر به‌طرز عجیبی به پدیده‌ای شگفت‌انگیز تبدیل شده است و به‌نظر می‌رسد به جای تمرکز بر مشکلات اساسی شهر، بیشتر به فعالیت‌های «باری به هر جهت» و نمایشی مشغول‌اند. اعضای شورا به‌جای بررسی مشکلات شهری، بیشتر در مراسم‌هایی مانند مجالس ختم یا تشییع جنازه افراد نسبتاً مشهور دیده می‌شوند. این‌ها همان اعضایی هستند که همیشه در صف اول مراسمات مختلف، دوربین به‌دست منتظرند تا شاید عکسی ماندگار برای پروفایل مجازی خود شکار کنند. 🔹برای این اعضا، سرکشی به پروژه‌های بزرگ و کوچک شهری، بیشتر بهانه‌ای برای گرفتن عکس است تا پیگیری مشکلات مردم. انگار به‌جای حل مشکلات، تنها هدف آن‌ها این است که در گوشه و کنار پروژه‌ها بایستند، لبخند بزنند و به آینده روشن آن شهر در تصویر سلفی امیدوار باشند. البته همین پروژه‌ها هم معمولاً ناتمام باقی می‌مانند و زمانی که خبرنگاران یا نخبگان شهری سوالی درباره آن‌ها مطرح می‌کنند، اعضای شورا به‌سرعت به سمت یکی از مراسم‌های ختم یا تشییع جنازه دیگر می‌روند! 🔹شورای شهر در مواجهه با نشست‌های نخبگانی یا نشست‌های خبری، رفتاری کاملاً متفاوت از خود نشان می‌دهد. به‌جای استقبال از نقد و بررسی، این نشست‌ها را به چشم جلسات خسته‌کننده‌ای می‌بینند که بهتر است با یک جلسه عکس‌برداری دیگر در جایی شیک‌تر عوض شود. چرا که بحث‌های تخصصی و انتقادات جدی، به مراتب از عکس‌های یادگاری کم‌هیجان‌تر است! 🔹 به قول معروف، «چشم دوربین دروغ نمی‌گوید»، و اعضای شورای شهر هم نمی‌خواهند هیچ مراسمی را بدون یادگاری ثبت کنند. البته اگر روزی فرصتی باقی ماند، شاید به مشکلات شهر هم سری بزنند؛ اما فعلاً، اولویت با تشییع، ختم و البته سلفی‌های بیشتر است. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

آورده اولیه‌ام کجاست، خانه‌ام کجاست؟ مسکن ملی؛ سراب خانه‌دار شدن یا شوخی با جیب مردم؟ #طنز_بی_قرار #طنزیغات 🔹در سرزمین شگفتی‌ها، پروژه‌ای به نام «مسکن ملی» آغاز شده؛ پروژه‌ای که اگر موفق شود، بی‌شک به عنوان یکی از عجایب هفتگانه ثبت خواهد شد! مردم، مثل قهرمان‌های فیلم‌های قدیمی، همه دارایی‌شان را دو دستی تقدیم دولت کرده‌اند؛ از پول پیش خانه‌های استیجاری‌شان گرفته تا طلاهای همسر و قالیچه مادربزرگ. اما چه شد؟ خبری از واحدهای مسکونی نیست، انگار که دولت تصمیم گرفته باشد مردم را با چیزی به نام «صبر» خانه‌دار کند! 🔹هر روز مسئول پروژه در تلویزیون ظاهر می‌شود، با همان لبخند معروف، می‌گوید: «ما در مسیر پیشرفت هستیم!» البته شاید مسیر پیشرفتشان به کره مریخ باشد، چون روی زمین هیچ نشانی از پیشرفت دیده نمی‌شود. در عوض، هر روز پیامکی برای مردم می‌آید: «لطفاً آورده اولیه خود را کامل کنید!» آخر برادر من، کدام آورده؟ مردم هر چه داشتند آورده‌اند، حالا دیگر باید گلدان‌های پلاستیکی‌شان را هم بفروشند؟ آن آقای مسئول بزرگ محترم هم که دیگر استاد قصه‌گویی شده است. هر بار که مصاحبه می‌کند، داستانی جدید از موانع و مشکلات می‌گوید، طوری که انگار خودش گرفتار اژدهایی چند سر است و مردم باید منتظر شاهزاده‌ای با اسب سفید باشند تا این اژدها را شکست دهد! و البته اداره راه و شهرسازی «آنجا» هم در این بین، یک چشمک می‌زند و می‌گوید: «تا پرداخت نکنید، کاری نمی‌کنیم!» انگار خانه‌ها قرار است به طلای خالص تبدیل شوند. 🔹در این میان، مردم به بازی جدیدی سرگرم شده‌اند؛ «کی خانه‌دار می‌شوی؟» قوانین بازی ساده است: هرچه بیشتر پول بدهی، کمتر خانه می‌گیری و هرچه بیشتر صبر کنی، مسئولان بیشتر وعده می‌دهند. بازی جذابی است، نه؟ 🔹به هر حال، مردم همچنان منتظرند و به افق خیره شده‌اند؛ شاید روزی از راه برسد که مسئولان دست از جادوگری بردارند و واقعاً آجر روی آجر بگذارند. تا آن روز، ما همچنان با پیامک‌های «آورده اولیه» زندگی می‌کنیم و شاید هم روزی برسد که خودمان را با خیال خانه‌دار شدن بازنشسته کنیم! برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

چرا برخی مردم از مسئولان ناکارآمد حمایت می‌کنند؟ به قلم رضا رضوی؛ کارشناس مسائل اجتماعی ▪️در بسیاری از جوامع، مشاهده می‌شود که مردم نه‌تنها از حقوق عمومی خود چشم‌پوشی می‌کنند، بلکه به حمایت از مسئولانی می‌پردازند که با تصمیمات اشتباه و عملکرد ناکارآمد خود، منافع عمومی را به خطر می‌اندازند. این پدیده از دلایل مختلفی ریشه می‌گیرد که به طور خلاصه به برخی از آن‌ها می‌پردازیم. ▪️اولین دلیل می‌تواند ناشی از نا‌آگاهی عمومی باشد. بسیاری از مردم اطلاعات دقیق و کاملی از عملکرد مسئولان و تأثیرات بلندمدت تصمیمات آن‌ها ندارند. رسانه‌ها، روابط عمومی‌ها و تبلیغات گاه چهره‌ای جذاب و حتی موفق از یک مسئول ارائه می‌دهند و مردم، که به این اطلاعات اتکا دارند، بدون بررسی بیشتر به حمایت از وی می‌پردازند. این نا‌آگاهی اجازه می‌دهد که مسئول ناکارآمد، با ادامه کار خود، حقوق عمومی را تضییع کند و همچنان مورد حمایت قرار گیرد. ▪️دلیل دوم عاطفی بودن و احساسات‌گرایی برخی از مردم است. مسئولانی که توانایی به کارگیری روش‌های عوام‌فریبانه را دارند، می‌توانند از احساسات عمومی به نفع خود استفاده کنند. با وعده‌های زیبا و ارائه تصویر یک «منجی» از خود، این مسئولان می‌توانند حس همدلی و تعلق را در مردم برانگیزند و مردم نیز از روی حس اعتماد و امید، به آن‌ها باور پیدا کنند. این در حالی است که واقعیت می‌تواند کاملاً متفاوت باشد و حمایت عاطفی مردم، فقط به استمرار ناکارآمدی منجر شود. ▪️سومین دلیل ترس از تغییر است. برخی از مردم ممکن است از تغییر وضعیت فعلی هراس داشته باشند. حتی اگر وضعیت موجود نامطلوب باشد، ترس از عدم ثبات یا بی‌اعتمادی به جانشینان احتمالی، آن‌ها را به حمایت از مسئول موجود سوق می‌دهد. این احساس ناشی از نبود اعتماد به نفس عمومی و شکاف در نهادهای مدنی است که باید نقش نظارتی و حمایتی از حقوق مردم ایفا کنند. ▪️چهارمین دلیل، منافع شخصی و گروهی است. گاهی برخی از افراد یا گروه‌ها منافع خود را به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم در حمایت از یک مسئول ناکارآمد می‌بینند. این منافع ممکن است اقتصادی، اجتماعی یا حتی سیاسی باشد و سبب شود تا این افراد با وجود آگاهی از ناکارآمدی مسئول، از وی حمایت کنند. در مجموع این پدیده یک هشدار جدی برای جامعه‌ای است که نیاز به بازنگری در سطح آگاهی و مسئولیت‌پذیری عمومی دارد. آگاهی‌بخشی، مطالبه‌گری از مسئولان و ارتقاء نهادهای نظارتی از جمله راه‌های مقابله با چنین شرایطی است. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

عمل به نیت خالص بی‌نیاز از نمایش و تظاهر است به قلم رضا رضوی؛ کارشناس فرهنگ و رسانه ➕در دنیایی که به سرعت به سمت جلو می‌رود و ارزش‌های مادی و ظاهری در بسیاری از عرصه‌ها پررنگ شده‌اند، ضرورت دارد تا به مفاهیم عمیق‌تر اخلاقی بازگردیم. یکی از این مفاهیم، انجام کارها به نیت خالص و به دور از تظاهر است؛ به ویژه زمانی که فرد برای رضای خدا و در راه او گامی برمی‌دارد. چنین فردی نیازی به نمایش و بروز کارهای خود ندارد و عمل او به خودی خود ارزشمند است. ➕هنگامی که فردی برای خداوند کاری را انجام می‌دهد، او به این باور رسیده است که ارزش و پاداش واقعی این کار نزد خداوند محفوظ است و از این رو نیازی نمی‌بیند که دیگران از آن آگاه شوند. این اصل به معنای واقعی زهد و اخلاص است؛ یعنی فرد به دنبال رضایت خداوند است، نه تحسین و تمجید دیگران. ➕در آموزه‌های دینی نیز به کرات به این موضوع اشاره شده است که اخلاص در نیت، یکی از اساسی‌ترین پایه‌های قبولی اعمال است. کسی که نیت خالص داشته باشد و تنها برای رضای خداوند کاری را انجام دهد، به دور از هرگونه خودنمایی و تظاهر، به حقیقت عمل نزدیک‌تر است. این عمل نه‌تنها در پیشگاه خداوند ارزشی مضاعف پیدا می‌کند، بلکه در زندگی دنیوی نیز تأثیرات مثبتی بر خود فرد و جامعه خواهد گذاشت. ➕اما متأسفانه در بسیاری از مواقع شاهد هستیم که افراد کارهای خیری را که انجام می‌دهند، به سرعت رسانه‌ای می‌کنند یا به دنبال این هستند که از طریق این کارها وجهه‌ای برای خود کسب کنند. چنین رفتارهایی نه‌تنها از ارزش عمل می‌کاهد، بلکه به نوعی نمایش غیرواقعی از نیت پشت آن عمل تبدیل می‌شود. ➕آگاهی عمومی در این زمینه ضروری است. باید به جامعه یادآوری کرد که ارزش واقعی در انجام اعمال خیر، به نیت خالصانه و بدون انتظار از پاداش‌های دنیوی برمی‌گردد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

مسئول مربوطه سرش زیر برف است ! #طنز_بی_قرار #طنزیغات به قلم رضا رضوی؛ خبرنگار 🔸یکی از عادت‌های عجیب و ساده‌لوحانه که در میان برخی از مسئولان شهرها دیده می‌شود، این است که وقتی کسی از عملکردشان انتقاد می‌کند، به جای اینکه به فکر اصلاح امور باشند، سرشان را مثل شترمرغ توی برف می‌کنند و خودشان را به نشنیدن می‌زنند. انگار که با این ترفند، مشکلات و ایرادات ناپدید می‌شوند! اما، غافل از اینکه هیچ برفی آنقدر عمیق نیست که مسئولان را از نگاه تیزبین مردم پنهان کند. 🔸در عالم مسئولیت و خدمت‌رسانی، گوش ندادن به انتقادها مانند بستن چشم در برابر ماشین در حال آمدن است. شاید برای چند لحظه حس آرامش کنند که مشکلی نیست، اما واقعیت سر جایش باقی است و هر لحظه به برخورد نزدیک‌تر می‌شود. البته، برخی از این مسئولان گمان می‌کنند که اگر از کنار انتقادات بگذرند، دیگران هم بالاخره خسته می‌شوند و دست از انتقاد برمی‌دارند. اما باید به آنها گوشزد کرد که فرار از انتقاد و نادیده گرفتن مسائل، نه تنها مشکلات را حل نمی‌کند بلکه اوضاع را وخیم‌تر می‌کند. 🔸چرا برخی از مسئولان فکر می‌کنند که نشنیدن انتقادها، راه‌حل است؟ شاید از نظر آنها همه چیز به این سادگی باشد که وقتی چیزی را نمی‌بینی یا نمی‌شنوی، دیگر وجود ندارد! اما آیا واقعاً این راهبرد درازمدت می‌تواند از مسئولیت‌ها و وظایف فرار کند؟ قطعاً خیر. مردم مشکلات را می‌بینند، آنها را تجربه می‌کنند و روز به روز صدایشان بلندتر می‌شود. اگر مسئولان می‌خواهند همچنان سرشان در برف بماند، باید انتظار داشته باشند که وقتی سرشان را بالا می‌آورند، با موجی از مشکلات و مطالبات انباشته‌شده مواجه شوند. 🔸مسئولان باید بدانند که نشنیدن و نادیده‌گرفتن انتقادها مثل این است که کسی در حال غرق شدن باشد و به جای گرفتن طناب نجات، چشم‌هایش را ببندد و به امید موجی دست‌نخورده بماند. 🔸بهتر است مسئولان به جای اینکه سرشان را توی برف کنند، کمی گوش‌شان را باز کنند و صدای مردم را بشنوند. نه تنها به نفع شهر و شهروندان است، بلکه اعتبار و جایگاه خودشان را نیز نجات می‌دهد. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder

حاشیه‌سازی با لشکرهای سایبری؛ امنیت مصنوعی و نقد ناپذیری در فضای مجازی به قلم رضا رضوی؛ کارشناس ارشد رسانه ▪️در سال‌های اخیر، شاهد افزایش استفاده برخی افراد از لشکرهای سایبری برای ایجاد حاشیه امنیت در فضای مجازی هستیم. این افراد که اغلب شخصیت‌های سیاسی، فرهنگی و حتی ورزشی هستند، با استفاده از گروه‌های سازمان‌دهی‌شده و گسترده‌ای از کاربران فضای مجازی، هرگونه انتقادی را با حملاتی شدید و هماهنگ پاسخ می‌دهند. این تاکتیک، علاوه بر محدود کردن آزادی بیان، به شکل نگران‌کننده‌ای فضای گفتگو و انتقاد سالم را در جامعه تضعیف می‌کند. ▪️نکته قابل توجه این است که این لشکرهای سایبری به‌جای پاسخگویی به انتقادات و پذیرش گفتگو، سعی در بی‌اعتبار کردن منتقدان و تخریب شخصی آنان دارند. این حملات به گونه‌ای طراحی شده که منتقدان را مجبور به سکوت کنند یا حتی از ابراز نظرات خود در آینده منصرف شوند. این وضعیت، علاوه بر تهدید سلامت فضای مجازی، باعث می‌شود تا فرد مورد انتقاد، از مواجهه با ضعف‌ها و کاستی‌های خود در امان بماند و نقدپذیری در جامعه تضعیف شود. ▪️در چنین شرایطی، یکی از آسیب‌های جدی، سلب اعتماد عمومی نسبت به افراد و نهادهایی است که از این شیوه‌ها بهره می‌برند. چراکه هرگونه نقد و گفتگوی سازنده‌ای که می‌تواند به بهبود عملکرد منجر شود، توسط این لشکرهای سایبری سرکوب می‌شود و فضایی بسته و انحصاری برای صاحبان قدرت ایجاد می‌کند. در بلندمدت، این رویکرد به از بین رفتن ارزش‌های دموکراتیک و باز بودن فضای اجتماعی منجر خواهد شد. ▪️این تاکتیک سایبری نه تنها با اصول آزادی بیان و دموکراسی در تضاد است، بلکه فضای مجازی را به محلی برای حاکمیت ترس و تهدید تبدیل می‌کند. برای حفظ سلامت فضای مجازی و ارتقای سطح انتقادپذیری در جامعه، لازم است سازوکارهای حقوقی و فرهنگی مناسب برای مقابله با چنین پدیده‌هایی ایجاد شود تا انتقادهای سازنده و سالم در جامعه جایگاه خود را بیابند و افراد و نهادها به پاسخگویی در برابر عملکرد خود عادت کنند. برای نشر آگاهی این مطلب را برای همه دوستانتان بفرستید. 🔆 کانال تحلیلی خبرنگار بدون مرز یادداشت‌های رضا رضوی روزنامه نگار و نویسنده پیوستن به کانال از طریق لینک عضویت 👇👇 @reporterwithoutborder