#تلنگری #بوی_پیراهن_حسین ۲ ▪️بأبی أنت و أمّی (پدر و مادرم بفدای شما) این چه دعایی است آخر ... که زیارت عاشورا برایمان طراحی کرده است؟ چرا باید دعا کنیم مادر و پدرمان که قرآن آنان را در بزرگداشت مقامشان،درست بعد از پرستش خویش آورده، فدا شوند؟ #استاد_شجاعی #استاد_رائفی‌پور @ostad_shojae @rooshanfekr

💎بیشترین دعای پیامبر صل الله علیه وسلم این دعا بود: 💖يا مقلب القلوب ثبت قلبي على دينك 🌹ای گرداننده ی دلها:قلب من را بر دین خود استوار وثابت بگردان @rooshanfekr

💥 چهار شرطِ همراهی با کاروان امام حسین(ع) «سیدالشهدا(ع) وقتی می‌خواستند در روز هشتم ذی‌الحجه ( روز ترویه) از مکه بیرون بیایند، یک خطبه‌ای دارند که ظاهرِ آن، خطاب به کسانی است که در سال ۶۰ هجری در مکه هستند و حضرت دارند آن‌ها را دعوت می‌کنند، ولی خطابِ ایشان عام است و همۀ ما هم گویا مخاطبِ این خطابِ حضرت هستیم. اگر اجابت کنیم حضرت از ما هم دستگیری می‌کنند و ما را هم به کاروان خودشان ملحق می‌کنند؛ حضرت می‌فرمایند: «مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ‏ مَعَنَا». در همین فراز کوتاه، چهار شرطِ همراهی با کاروان عاشورا ذکر شده است: 🔹 شرط اول: از جان گذشتن «بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَه‏». این مسیر، مسیری است که انسان باید از جان خودش عبور کرده باشد. اگر کسی می‌خواهد با امام حسین حرکت کند، باید جانش را در کفِ دست بگیرد و همه سرمایه‌اش را بیاورد. کسی که به تعلقات خودش چسبیده، و به مالش، به زندگی‌اش، به جانش علاقمند هست و می‌خواهد این‌ها را حفظ کند، نمی‌تواند به این کاروان راه پیدا کند. امام حسین(ع) با همه سرمایۀ ما کار دارند. با خودِ ما کار دارند؛ می‌خواهند این جان را از ما بگیرند و به خدا برسانند؛ کسانی پا به این میدان می‌گذارند که می‌دانند جان دادن در رکاب سیدالشهداء «غرامت» نیست، بلکه «غنیمت» است. 🔹 شرط دوم: آمادگی لقاء‏ اگر کسی خودش را آمادۀ لقاء‌الله کرده و مشغول به دنیا نیست، بلکه از دنیا بزرگ‌تر شده و دلش از دنیا بیرون رفته است، می‌تواند با سیدالشهدا(ع) حرکت کند. کسانی که هنوز از دنیا بزرگ‌تر نشده‌اند و تمام هَمّشان این است که به چرب‌وشیرین دنیا برسند، با امام همراه نمی‌شوند. 🔹 شرط سوم: کوچ از دنیا طالبان همراهی با امام حسین(ع) باید از دنیا کوچ کنند. «فَلْيَرْحَل‏». کوچ به‌معنی مسافرت نیست. «مسافر» غیر از «راحل» است. وطنِ مسافر در پشت‌سرش قرار دارد؛ می‌رود و برمی‌گردد! اما راحلْ آن کسی است که دل از وطن شسته، چشم از وطن برداشته و وطنش پیشِ روی اوست؛ لذا به فکر برگشتن نیست. اگر کسی مشتاق لقاء خدا شده، همه سرمایه‌اش را در دست گرفته که این سرمایه را ببرد و به لقاء خدا برساند، او باید از دار دنیا کوچ کند و دیگرْ دنیا را وطنش قرار ندهد و به هیچ وجه قصد برگشت نداشته باشد. 🔹 شرط چهارم: معیت با امام شرط چهارم که مهم‌ترین شرط است این است: فَلْيَرْحَلْ‏ «مَعَنَا». باید خودش را به امام برساند. مهم‌ترین نکته در سفر الی الله همین است: راهی به سوی خدا نیست الا با امام. این راه با پای ما رفتنی نیست؛ نه با پای دل، نه با پای عقل. آن‌هایی‌که با امام حرکت نمی‌کنند طعمۀ شیطان می‌شوند؛ گاهی اشتیاق و بی‌قراری هم دارد، شوری هم در دلش می‌افتد، دلش گرم می‌شود، می‌خواهد به سمت خدا حرکت کند، ولی اگر با امام حرکت نکند به مقصد نمی‌رسد. الان هم مسئله همین است، الان هم اگر کسی می‌خواهد به خدا برسد، باید خود را بسازد و با کاروان امام حسین(ع) حرکت کند.» #استاد_میرباقری @rooshanfekr

🌟رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلّم فرمودند : 💎بدترين مردم، بدگمانانند و بدترين بدگمانان تجسس كنندگانند و بدترين تجسس كنندگان بازگو كنندگانند و بدترين بازگو كنندگان پرده درانند. 📚 مستدرك الوسائل، ج 9، ص 147، ح 15. @rooshanfekr

‌ 🍁مراتب ایمان و رفق و مدارا کلینی در اصول كافی از عبدالعزیز قراطیسی از امام صادق علیه السلام نقل میکند: «یا عَبْدَ الْعَزِیزِ إِنَّ الْإِیمَانَ عَشْرُ دَرَجَاتٍ بِمَنْزِلَۀ السُّلَّمِ یصْعَدُ مِنْهُ مِرْقَاۀ بَعْدَ مِرْقَاۀ فَلَا یقُولَنَّ صَاحِبُ الِاثْنَینِ لِصَاحِبِ الْوَاحِدِ لَسْتَ عَلَی شَی‌ءٍ حَتَّی ینْتَهِی إِلَی الْعَاشِرِ فَلَا تُسْقِطْ مَنْ هُوَ دُونَكَ فَیسْقِطَكَ مَنْ هُوَ فَوْقَكَ وَ إِذَا رَأَیتَ مَنْ هُوَ أَسْفَلُ مِنْكَ بِدَرَجَۀ فَارْفَعْهُ إِلَیكَ بِرِفْقٍ وَ لَا تَحْمِلَنَّ عَلَیهِ مَا لَا یطِیقُ فَتَكْسِرَهُ فَإِنَّ مَنْ كَسَرَ مُؤْمِناً فَعَلَیهِ جَبْرُهُ 🍁🍁🍁🍁🍁🍁 «ای عبدالعزیز! ایمان را ده درجه است، همانند نردبان كه انسان پله پله از آن بالا می‌رود و آن كس كه بر روی پله دوم ایستاده تا به پلۀ آخر نرسیده، نمی‌تواند به آن كس كه بر روی پلۀ اول است، بگوید: تو هیچ در دست نداری. بر این اساس، پایین‌تر از خود را فرو میفكن كه در نتیجه دیگران كه از تو بالاترند، تو را فرو می‌افكنند و هرگاه كسی را دیدی كه حتی یك درجه از تو پایین‌تر است، او را با آرامی به درجۀ خویش صعود ده و بیش از طاقتش بر او بار نكن كه در این صورت او را می‌شكنی و هر كه مؤمنی را بشكند، بر اوست كه شكستگی او را التیام بخشیده و جبران نماید». اصول کافی، ، ج۲، @rooshanfekr

باز محرم شدو دلــها شکست از غم زينب دل زهرا شکست باز محرم شد و لب تشنه شد از عطش خاک کمرها شکست آب در اين تشنگي از خود گذشت دجله به خون شد دل صحرا شکست قاسم وليلا همه در خون شدند اين چه غمي بود که دنيا شکست محرم ماه غم نيست ماه عشق است محرم مَحرم درد حسين است🖤 🏴 عرض تسلیت 🏴به مناسبت فرا رسیدن ایام محرم @rooshanfekr

نشد؟! نمیشه؟! سرگردونی؟! این ده شبُ برو در خونه‌یِ حسین(ع).. بشین درِ خونه‌ش.. بگو اومدم با معجزه‌یِ عشقت آدم شم.. کشتیِ حسین(ع)واسه همه جا داره! فقط بخواه..! @rooshanfekr

❓آیا با گریه کردن برای حضرت ابا عبد‌الله حق الناس بخشیده می‌شود؟ یا این که بتوان در آخرت این گریه‌ها را با حق الناس معامله کرد؟👇 🔰پاسخ👇 ♦️حق‌الناس با هیچ چیزی به جز «ادای دِین» و یا جلب رضایت صاحب حق، بخشوده نمی‌شود. نه نماز اول وقت و با خشوع و نه حتی با نماز شب و نه با گریه بر مصائب سیدالشهداء علیه السلام. ◀️الف - ثواب گریه کردن در مصائب امام حسین علیه‌السلام، بیشتر از ثواب حضور در سپاه ایشان، مجاهدت و شهادت در رکاب ایشان نمی‌باشد؛ اما می‌بینیم که حضرتش به هنگام توقف در کربلا، ضمن آن که راه بازگشت را بر همه باز گذاشت، فرمود: هر کس حق‌الناسی به گردن دارد، برود. یکی از اصحاب گفت: من بدهکار هستم، اما نمی‌خواهم به خاطر مقداری بدهی به دیگران، شما را در این عرصه و شرایط تنها بگذارم! اما امام علیه السلام، به ایشان نفرمود: «بارک الله»، بلکه فرمود: «به شرطی که ضامن بیاوری» - او نیز یکی از نزدیکانش را که قصد بازگشت داشت آورد و ضامن بدهی او شد و امام به او اجازه همراهی دادند. ◀️ب – صِرف گریه کردن، نه تنها رافع حق‌الناس نمی‌باشد، بلکه به خودی خود نیز اثر خاصی ندارد. اهل بیت علیهم‌السلام که محتاج گریه کردن ما نیستند. گریه ممکن است فیزیکی، روانی یا عصبی باشد. بالاخره وقتی مصیبتی را نقل می‌کنند و انسان آن را در ذهن خود تصور می‌کند، متأثر می‌شود و چه بسا گریه هم بکند؛ به ویژه اگر به شخص مصیبت دیده، علاقه‌ای هم داشته باشد. 💠پس، هر اشکی نه پاک کننده است و نه زنده کننده و نه حرکت دهنده. البته در این بارگاه، یک قطره هم بی‌اثر نیست، مثل یک لحظه "توجه" است که آثار خودش را دارد، اما آن اشکی که فرمود: «انا القتیل العبرات»، بسیار والاتر و پر معناتر از این حرف‌هاست. فقط گریه بر امام حسین علیه‌السلام پاک کننده نیست، بلکه یک قطره اشک از خوف و شوق خداوند رحمان و رحیم نیز پاک کننده است، دو رکعت نماز مقبول نیز پاک کننده است، اما اگر از روی صدق باشد، و اگر بعداً خراب نشود؛ ولی آن نیز حق‌الناس را جبران نمی‌کند، حتی اگر شخصی عارف شده و از گریه جزو بُکایین قلمداد گردد. 💠نکته:👇 پس از قتل عام امام سیدالشهداء، حسین علیه‌السلام و یاران با وفایش و به اسارت کشیده خاندانش، بسیاری گریه کردند. مردم کوفه گریه کردند – سپس مردم شام گریه کردند – و در طول تاریخ نیز این قبیل افراد زیاد بودند که گریه کردند، آیا گناه همه آنها بخشوده شده و برای چند قطره اشکی که ناشی از تحریک سطحی احساسات‌شان بود، راهی بهشت شدند؟! مگر نه این است که حضرت زینب علیهاالسلام، وقتی گریه‌ی اهل کوفه را دید، فرمود: - «ای مردم کوفه، ای مردمان حیله گر و خیانت کار! گریه می‌کنید؟! اشک چشمانتان خشک نشود و ناله‌هایتان آرام نگیرد. همانا که کار شما مانند آن زنی است که رشته ی خود را پس از محکم بافتن، یکی یکی از هم می‌گسست ، شما نیز سوگندهای خود را در میان خویش، وسیله‌ی فریب و تقلب ساخته‌اید.» (خطبه آن حضرت در کوفه) 💠معامله در قیامت: مسلمان و به ویژه شیعه اهل بیت علیهم‌السلام، باید سعی کند که حق الناس نداشته باشد. اگر دِینی دارد، ادا کند – اگر نمی‌تواند فرصت بگیرد – اگر حقی را ضایع کرده یا جبران کند و یا حلیت و رضایت بگیرد ... و کار را به آخرت واگذار ننماید. اگر معامله‌ای هم باشد، این طور نیست که بگویند: چون جنابعالی چند قطره اشکی ریختی، حق‌الناس تو بخشیده شد و یا حق و حقوق دیگران نادیده گرفته شده و ضایع می‌گردد. بلکه صاحب حق را می‌آورند، حتی اگر جهنمی باشد. بعد می‌گویند: حق او را بده. بدیهی است که در آنجا چیزی ندارد بدهد، جز آن که ثواب خود را بدهد و یا عذاب او را بخرد و البته به این امر نیز مجبور است و راه انتخاب و گریزی ندارد.