قسمت چهل و پنجم 🌱
« تنها میان داعش»
زهرا نور گوشی را رو به حلیه نگه داشته بود
و زینب میترسید جلو بیاید. با هر دو دست شانه های حلیه
را گرفته بودم و با گریه التماسش میکردم تا چشمانش را
باز کند. صدای عمو میلرزید و با همان لحن لرزانش به
من دلداری میداد :»نترس! یه مشت آب بزن به صورتش
به حال میاد.« ولی آبی در خانه نبود که همین حرف عمو
روضه شد و ناله زنعمو را به »یاحسین« بلند کرد. در
میان سرسام مسلسلها و طوفان توپخانهای که بیامان
شهر را میکوبید، آوای اذان مغرب در آسمان پیچید و
اولین روزهمان را با خاک و خمپاره افطار کردیم. نمیدانم
چقدر طول کشید و ما چقدر بال بال زدیم تا بلاخره حلیه
به حال آمد و پیش از هر حرفی سراغ یوسف را گرفت.
هنوز نفسش به درستی بالا نیامده، دلش بیتاب طفلش بود و همین که یوسف را در آغوش کشید، دیدم از گوشه
چشمانش باران میبارد و زیر لب به فدای یوسف میرود.
عمو همه را گوشه آشپزخانه جمع کرد تا از شیشه و پنجره
و موج انفجار دور باشیم، اما آتشبازی تازه شروع شده بود
که رگبار گلوله هم به صدای خمپارهها اضافه شد و تنمان
را بیشتر میلرزاند. در این دو هفته محاصره هرازگاهی
صدای انفجاری را میشنیدیم، اما امشب قیامت شده بود
که بی وقفه تمام شهر را میکوبیدند. بعد از یک روز روزه داری آنهم با سحری مختصری که حلیه خورده بود،
شیرش خشک شده و با همان اندک آبی که مانده بود
برای یوسف شیرخشک درست کردم. همین امروز زنعمو
با آخرین ذخیره های آرد، نان پخته و افطار و سحریمان
نان و شیره توت بود که عمو مدام با یک لقمه نان بازی
قسمت چهل و ششم🌱
« تنها میان داعش»
میکرد تا سهم ما دخترها بیشتر شود. زنعمو هم ناخوشی
ناشی از وحشت را بهانه کرد تا چیزی نخورَد و سهم نانش
را برای حلیه گذاشت. اما گلوی من پیش عباس بود که
نمیدانستم آبی برای افطار دارد یا امشب هم با لب خشک
سپری میکند. اصلاً با این باران آتشی که از سمت
داعشیها بر سر شهر میپاشید، در خاکریزها چه خبر بود
و میترسیدم امشب با خون گلویش روزه را افطار کند! از
شارژ موبایلم چیزی نمانده و به خدا التماس میکردم تا
خاموش نشده حیدر تماس بگیرد تا اینهمه وحشت را با
عشقم قسمت کنم و قسمت نبود که پس از چند لحظه
گوشی خاموش شد. آخرین گوشی خانه، گوشی من بود
که این چند روز در مصرف باتری قناعت کرده بودم بلکه
فرصت هم صحبتی ام با حیدر بیشتر شود که آن هم تمام شد و خانه در تاریکی محض فرو رفت. حالا دیگر نه از
عباس خبری داشتیم و نه از حیدر که ما زنها هر یک
گوشه ای کِز کرده و بیصدا گریه میکردیم. در تاریکی
خانه ای که از خاک پر شده بود، تعداد راکتها و خمپاره
هایی که شهر را میلرزاند از دستمان رفته و نمیدانستیم
انفجار بعدی در کوچه است یا روی سر ما! عمو با صدای
بلند سوره های کوتاه قرآن را میخواند، زنعمو با هر
انفجار صاحب الزمان(عج) را صدا میزد و به جای نغمه
مناجات سحر، با همین موج انفجار و کولاک گلوله نیت
روزه ماه مبارک رمضان کردیم. آفتاب که بالا آمد تازه
دیدیم خانه و حیاط زیر و رو شده است؛ پرده های زیبای
خانه پاره شده و همه فرش از خرده های شیشه پوشیده
شده بود. چند شاخه از درختان توت شکسته، کف حیاط
#راحیه_درمانی
نعناع👈 بهبود خلق و خوی
پرتقال و لیمو👈 افزایش انرژی
دارچین👈 افزایش حافظه
اکالیپتوس👈 درمان سردرد
15.94M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🎥 «معجزه انقلاب»
شهید #حسن_باقری بلاشک یک طراح جنگی است...
شهیدی که مسیر حرکت را از یک سرباز صفر به یک استراتژیست نظامی را در ظرف دو سال طی کرده است!
🔸سالروز شهادت شهید غلامحسین افشردی (حسن باقری)
قسمت چهل وهفتم🌱
« تنها میان داعش»
از تکه های آجر و شیشه و شاخه پُر شده و همچنان
ستونهای دود از شهر بالا میرفت. تا ظهر هر لحظه هوا
گرمتر میشد و تنور جنگ داغتر و ما نه وسیله ای برای
خنک کردن داشتیم و نه پناهی از حملات داعش. آتش
داعشیها طوری روی شهر بود که حلیه از دیدار عباس
ناامید شد و من از وصال حیدر! میدانستم سد مدافعان
شکسته و داعش به شهر هجوم آورده است، اما نمی
دانستم داغ شهادت عباس و ندیدن حیدر سختتر است
یا مصیبت اسارت! ما زنها همچنان گوشه آشپزخانه
پنهان شده و دیگر کارمان از ترس گذشته بود که از
وحشت اسارت به دست داعشیها همه تن و بدنمان میلرزید. اما غیرت عمو اجازه تسلیم شدن نمیداد که به
سمت کمد دیواری اتاق رفت، تمام رختخوابها را بیرون کنار دستش روی زمین گذاشت
تا اگر پای داعش به خانه رسید از ما
دفاع کند. دلواپسی زنعمو هم از دریای دلشوره عمو آب
میخورد که دست ما دخترها را گرفت و مؤمنانه زمزمه
کرد :»بیاید دعای توسل بخونیم!« در فشار وحشت و
حملات بیامان داعشیها، کلمات دعا یادمان نمیآمد و
با هرآنچه به خاطرمان میرسید از اهل بیت تمنا میکردیم به فریادمان برسند که احساس کردم همه خانه
میلرزد. صدای وحشتناکی در آسمان پیچید و انفجارهایی
پی در پی نفسمان را در سینه حبس کرد. نمیفهمیدیم
چه خبر شده که عمو بلند شد و با عجله به سمت پنجره
های اتاق رفت. حلیه صورت ظریف یوسف را به گونه اش
چسبانده و زیر گوشش آهسته نجوا میکرد که عمو به
سمت ما چرخید و ناباورانه خبر داد :»جنگنده ها شمال شهر را بمبارون میکنن«
قسمت چهل وهشتم🌱
«تنها میان داعش»
داعش که هواپیما نداشت و
نمیدانستیم چه کسی به کمک مردم در محاصره آمرلی
آمده است. هر چه بود پس از ۱۷ ساعت بساط آتشبازی
داعش جمع شد و نتوانست وارد شهر شود که نفس ما بالا
آمد و از کمد بیرون آمدیم. تحمل اینهمه ترس و وحشت،
جانمان را گرفته و باز از همه سختتر گریه های یوسف
بود. حلیه دیگر با شیره جانش سیرش میکرد و من میدیدم برادرزاده ام چطور دست و پا میزند که دوباره دلشوره
عباس به جانم افتاد. با ناامیدی به موبایلم نگاه کردم و
دیگر نمیدانستم از چه راهی خبری از عباس بگیرم. حلیه
هم مثل من نگران عباس بود که یوسف را تکان میداد
و مظلومانه گریه میکرد و خدا به اشک عاشقانه او رحم
کرد که عباس از در وارد شد. مثل رؤیا بود؛ حلیه حیرت زده
نگاهش میکرد و من با زبان روزه جام شادی را سر
کشیدم که جان گرفتم و از جا پریدم. ما مثل پروانه دور
عباس میچرخیدیم که از معرکه آتش و خون، خسته و
خاکی برگشته و چشم او از داغ حال و روز ما مثل شمع
میسوخت. یوسف را به سینه اش چسباند و میدید رنگ
حلیه چطور پریده که با صدایی گرفته خبر داد :»قراره
دولت با هلیکوپتر غذا بفرسته!« و عمو با تعجب پرسید
:»حمله هوایی هم کار دولت بود؟« عباس همانطور که
یوسف را میبویید، با لحنی مردد پاسخ داد :»نمیدونم، از
دیشب که حمله رو شروع کردن ما تا صبح مقاومت
کردیم، دیگه تانکهاشون پیدا بود که نزدیک شهر میشدن.« از تصور حمله ای که عباس به چشم دیده بود، دلم
لرزید و او با خستگی از این نبرد طولانی ادامه داد
6.04M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🎥 روزمان را با قرآن آغاز کنیم/ ترتیل صفحه ۱۲۲ قرآن کریم ( آیات ۸۳ تا ۸۹ سوره مبارکه مائده)
🍃🌹🍃
🌺 پیامبر (ص) می‌فرمایند: «اَشرافُ اُمَّتی حَمَلةُ القُرآنِ» شریفان امت من حاملان قرآنند. (خصال صدوق ۱/۷)
🎙 استاد: مرحوم منشاوی
#روشنگری | #ثامن
🆔 eitaa.com/meyarpb
قسمت چهل وهشتم🌱
«تنها میان داعش»
داعش که هواپیما نداشت و
نمیدانستیم چه کسی به کمک مردم در محاصره آمرلی
آمده است. هر چه بود پس از ۱۷ ساعت بساط آتشبازی
داعش جمع شد و نتوانست وارد شهر شود که نفس ما بالا
آمد و از کمد بیرون آمدیم. تحمل اینهمه ترس و وحشت،
جانمان را گرفته و باز از همه سختتر گریه های یوسف
بود. حلیه دیگر با شیره جانش سیرش میکرد و من میدیدم برادرزاده ام چطور دست و پا میزند که دوباره دلشوره
عباس به جانم افتاد. با ناامیدی به موبایلم نگاه کردم و
دیگر نمیدانستم از چه راهی خبری از عباس بگیرم. حلیه
هم مثل من نگران عباس بود که یوسف را تکان میداد
و مظلومانه گریه میکرد و خدا به اشک عاشقانه او رحم
کرد که عباس از در وارد شد. مثل رؤیا بود؛ حلیه حیرت زده
نگاهش میکرد و من با زبان روزه جام شادی را سر
کشیدم که جان گرفتم و از جا پریدم. ما مثل پروانه دور
عباس میچرخیدیم که از معرکه آتش و خون، خسته و
خاکی برگشته و چشم او از داغ حال و روز ما مثل شمع
میسوخت. یوسف را به سینه اش چسباند و میدید رنگ
حلیه چطور پریده که با صدایی گرفته خبر داد :»قراره
دولت با هلیکوپتر غذا بفرسته!« و عمو با تعجب پرسید
:»حمله هوایی هم کار دولت بود؟« عباس همانطور که
یوسف را میبویید، با لحنی مردد پاسخ داد :»نمیدونم، از
دیشب که حمله رو شروع کردن ما تا صبح مقاومت
کردیم، دیگه تانکهاشون پیدا بود که نزدیک شهر میشدن.« از تصور حمله ای که عباس به چشم دیده بود، دلم
لرزید و او با خستگی از این نبرد طولانی ادامه داد