کتاب نخل های بی سر,نوشته قاسمعلی فراست قسمت55 آفتاب خودش را وسط آسمان كشيده تا زخمي را كه دشمن بر پيكر شهر وارد كرده به راحتي ببيند.در و ديوار،شريك غم از دست دادن شهر شده است.نخلها گرچه خودزخمي دشمن اند،امااز همدردي نيفتاده اند و با نداشتن سر و زخمي بودن تن،سياهپوش شده اند. تا دو سه روز پيش،آن سوي شط دست خودشان بود و پايشان جابه جاي كوچه پس كوچه هايش را نوازش مي كرد و خاكش را بوسه ميزد.اما حالاغريب و اسير افتاده و زمينش زير گام هاي سنگين دشمن،لگدمال ميشود. ناصر و همسنگرانش،حالا به اين طـرف شط آمده اندو در خانه هاي بيصاحب كوت شيخ،سنگر گرفته اند. از سقوط شهر به اين طرف،صداي آتش دشمن فروكش كرد و حالا به جاي شنيدن صداي شليك و انفجار هميشگي،غرش لودرها و بولدوزرها درگوش ميپيچد. مقري كه گروه رضا دشتي در آن پناه گرفته اند،سه طبقه دارد.از بالايش ديده باني مي دهند،در طبقة مياني اش سنگر گرفته اند و پايينش را مهمات ريخته اند.صالح و فرهاد،هنوز جريان جيپي را كه جلوي فرمانداري از پادرآمد،به ناصر نگفته اندو ناصر هم از صرافت آن افتاده است.چشم ناصر وصالح به تفنگ رضا كه مي افتد به ياد فرمانده شان آه مي كشند.او را در آخرين لحظة مقاومت از دست دادند وحالا تفنگش،ميان دست هاي فرهاد قرار گرفته و دهانة باز لوله اش به دنبال دشمن ميگردد. فرهاد از پشت دوربين چيزي ديده است.ناگهان فرياد برمي آورد و سكوت را ميدرد: ـناصرجون،توپخونه رو بگير،توي فرماندارين؛يا علي!و باز چشمش را پشت دوربين مي كارد. ادامه دارد... شادی روح شهدا صلوات🌷🌷🌷