یه متنی از یک کتاب دیگه رو نویسنده آورده که راجب سبک متاله.. در اون گفته شده که: اصولا افرادی که در اتومبیل نشسته‌اند یا انسانی که از حمام بازگشته است و چند دیقه‌ای، موسیقی گوش میکند، حاضر به شنیدن آهنگ‌های طولانی و مبسوط نیست! و ویژگیِ حفظ زمان سبب ایجاز میشود. (ینی حال ندارن موسیقی طولانی گوش بدن و این یکی از تفریحاتشونه) و ویژگی حفظ زمان سبب ایجاز در بیان میشود؛ ایجازی که آهسته آهسته آهنگ ساز را به سطحی کردن حس خود جهت میدهد. بیان سریعتر و حس سطحی تر و استقبال بیشتر عامه، چرخ‌هایی فاسد است که همچنان در موسیقی‌های مردمی ادامه دارد! از دیگر ویژگی‌های این نوع موسیقی سادگی آن است که ملودی‌های تکراریِ یکسانِ ساده با بی‌شرمی تمام عمدتا به بیان ۲ حس میپردازد: ۱.حس هِدونیستم(خوش بودن الکی و لحظه‌ای مثله مطرب‌ها که این حس شادی بدون دلیل و غیر متعارف که حرامه...) در ادمه میگوید که من با برخی از موسیقی‌های مردمی مخالف هستم چرا که حس هِدونیسم ایجاد میکند و این حس را برای لذت بردنِ انسان، از حال حاضر ایجاد میکند!(امروزه در نوجوون‌ها این حس تقویت میشه بشدت) ۲.حس نوستالژی(غم و غصه بیش‌ از حد و افراطی است و یکی از دیگه از مصادیق طرب، همین غم نامتعارف هست)