#رمان_حجاب_من #قسمت_یازدهم حالم خیلی بد بود نمیدونستم چیکار کنم چطوری خودمو اروم کنم رفتم وضو گرفتم اومدم نماز خوندم قرآن خوندم اروم شدم اما هنوز کمی پریشون بودم حوصله ی هیچکسو هیچ چیزو نداشتم میدونستم تو خونه بمونم هی به مامانم بی احترامی میکنم پس تصمیم گرفتم برم بیرون بعداز ناهار به مامان گفتم مامان من میخوام برم بازار،یه سر به کتابخونه بزنم مامان گفت باشه با کی میری؟ منم گفتم با خودم خخخخ من میرم اماده بشم رفتم سریع اماده شدم و از خونه زدم بیرون هوا ابری بود اروم قدم میزدم به جاده رسیدم بارون شروع کرد به باریدن، چند دقیقه بعد تاکسی اومد رسیدم بازار اینجا بارون بیشتر بود خدا هم میدونه چقدر بارونو دوست دارم هروقت که دلم گرفته و حالم بده اونروز بارون میاد بارون خیلی تند شده بود، همه داشتن تند تند با چترهای روی سرشون میدویدن سمت یه جایی که خیس نشن و به من جوری نگاه میکردن که انگار دیوونه شدم درست هم فکر میکردن واقعا دیوونه شده بودم حالم اصلاً دست خودم نبود اشک میریختم زجه میزدم میلرزیدم بد نبودم وحشتناک بودم این مرگه تدریجی برای من خیلی بدتر از صدها بار مُردنه کاش میمردم کاش میمردمو بعد از 7 سال عاشقی این نشه نتیجه ی عشقم عشق پاکه من چقدر بد به پایان رسید خدایا بعد از 7 سال چرا اینطوری جوابمو دادی دلم گرفته خدا خیلی گرفته چرا ارومم نمیکنی مگه من بَندَت نیستم؟ مگه تو خالق من نیستی؟ خدایا تورو به اهل بیت علیه السلام قسمت میدم کمکم کن دارم دیوونه میشم دارم میمیرم خدا دارم میمیرم همینجور میرفتم بی هدف بی اراده یه دفعه دیدم جلوی بیمارستانم نمیدونم چرا و به چه جراتی ولی رفتم، رفتم داخل بدون اینکه اختیاری از خودم داشته باشم پاهام منو به سمت اتاق دکتر طاهاشمس میبرد روبروی در اتاق ایستادم خواستم در بزنم که یهو به خودم اومدم من اینجا چیکار میکنم؟ من دارم چیکار میکنم؟ راه افتادم برم پشتم به در بود هنوز دو قدم بر نداشته بودم که در اتاق باز شد عقلم میگفت برو زینب برو ولی پاهام توان حرکت نداشتن اومد از کنارم رد بشه که یه لحظه بهم نگاه کرد اول نفهمید ولی بعد سریع برگشتو اومد سمتم با تعجب و وحشت نگاهم میکرد با خجالت بهش خیره شدم چشماش خیلی نگران بودن چشماش داشتن صورتمو کنکاش میکردن، از سر و صورتم گرفته تا چادرم از بس خیس بودن همینطور آب بود که ازشون چکه میکرد وقتی یک ساعت تمام زیر اون سیل بدون چتر راه رفتم بایدم اینقدر خیس میشدم هوا خیلی سرد بود ولی من مثل کوره داغ بودم حس میکردم دارم آتیش میگیرم، چشمام شده بودن مثل وزنه ی 100 کیلویی، تحمل وزنمو نداشتم دیگه نتونستم طاقت بیارم دستمو برای جلوگیری از سقوط به دیوار گرفتم طاها تازه به خودش اومد و اومد نزدیک یه عالمه سوال پشت سر هم میپرسید هیچی نمیشنیدم، هیچی فقط یه کلمه از دهانم خارج شد اونم به زور _ ع...عر...فان و بعد سیاهیه مطلق لحظه ی اخر فقط صدای طاهارو شنیدم که داشت خدا و ائمه رو صدا میزد . . از زبان طاها از در اتاق که اومدم بیرون دیدم یه خانم چادری پشت به من با چند قدم فاصله ایستاده داشتم از کنارش رد میشدم که متوجه خیسیه بیش از حد چادرش شدم کنجکاو شدم برگشتم سمتش یه نگاه کردم برگشتم ولی یه دفعه خشکم زد دوباره برگشتم خدای من زینب خانوم بود....اونم با این وضع خیلی نگران شدم با چشمهای نگرانم زل زدم به چشماش نا آروم روبروم لرزشی تو چشماش بود که دنیامو میلرزوند #ادامه_دارد #نویسنده_zeinab_z @AhmadMashlab1995