ای بهترین نقاش! تو از عدم چیزی آفریدی که به زیبایی و کمال و جمالش نمی‌توان یافت. بر بوم هیچ، هزاران هزار و بی‌شمار نقش‌های زیبا تصویر کردی؛ پاک آفریدی و لوح جان را سپید و بی‌غل و غش عطا کردی. الهی این سفیدی را سیاه کردیم و دل را به زنگار گناه آلودیم. خدای من! امید به دستان مهر تو دارم؛ این بوم آلوده به هوس و وسوسه را دوباره پاک کن... یا ماحي السيئات... یک دانه گندم، هفتاد برابر می‌شود. چندین برابر آنچه کاشتی، درو خواهی کرد. این قانون است. خدایی که این چنین نعمت می‌دهد. خداوندی که زمین را و خاک و آب را آنچنان آفرید که میلیون‌ها سال حاصلخیز است و بار و بر می‌دهد، پس چگونه لطف و احسان و بخشش و نیکی او در شمار آید؟ الهی کارهای نیک ما خرد و کوچکند و گناهان ما بزرگ و زیاد. الهی چشم امید ما به بخشش توست.. یا مضعف الحسنات... |برداشتی از فراز بیست و چهارم جوشن کبیر..| ✍یاقتیل العبراتH @AhmadMashlab1995