💠 #دغدغه_زندگی_راحت 🔶 جلسه دوم 🔷 بخش سوم 📍 امام صادق در روایتی زیبا درباره امیرالمومنین می فرمایند : عَنِ الْحَسَنِ الصَّيْقَلِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ إِنَّ وَلِيَّ عَلِيٍّ ع لَا يَأْكُلُ إِلَّا الْحَلَالَ لِأَنَّ صَاحِبَهُ كَانَ كَذَلِكَ وَ إِنَّ وَلِيَّ عُثْمَانَ لَا يُبَالِي أَ حَلَالًا أَكَلَ أَوْ حَرَاماً لِأَنَّ صَاحِبَهُ كَذَلِكَ قَالَ ثُمَّ عَادَ إِلَى ذِكْرِ عَلِيٍّ ع فَقَالَ أَمَا وَ الَّذِي ذَهَبَ بِنَفْسِهِ مَا أَكَلَ مِنَ الدُّنْيَا حَرَاماً قَلِيلًا وَ لَا كَثِيراً حَتَّى فَارَقَهَا ؛ حسن صيقل می گويد: شنيدم از امام صادق عليه السّلام كه مي فرمود: دوست على عليه السّلام كسى است كه جز مال حلال نخورد، زيرا خود (على عليه السّلام) اين طور بود، و دوست عثمان هم كسى است كه باكى ندارد حلال بخورد يا حرام زيرا خود او (يعنى عثمان) چنان بود. سپس به سخن خود درباره على عليه السّلام برگشته فرمود: هان! سوگند بدان كه جان على را گرفت او چيزى از مال حرام دنيا نخورد چه كم و چه زياد تا وقتى كه از اين دنيا رفت. در ادامه می فرمایند: وَ لَا عَرَضَ لَهُ أَمْرَانِ كِلَاهُمَا لِلَّهِ طَاعَةٌ إِلَّا أَخَذَ بِأَشَدِّهِمَا عَلَى بَدَنِهِ ؛ و هيچ گاه اتفاق نيفتاد كه دو كار برايش پيش آمد كند كه هر دوى آنها اطاعت و فرمانبردارى خدا باشد جز آنكه هر كدام انجامش بر بدن او سخت تر بود آن را انتخاب مي فرمود. این قسمت از روایت برای ما مشخص می کند که کجا باید سختی را انتخاب کنیم. امیرالمومنین بدن را در سختی قرار می دادند و نه قلب و روح را. درواقع بدن و جسم ، مزاحم لذت روحی است و هر چه که از قید بدن رها شویم به لذت و آسودگی روح نزدیکتر خواهیم شد. ایشان چرا این کار را می کنند؟ چون راحتی روح را در پی دارد. آن چیزی که برای جسم راحت باشد همانی است که در پی اش سختی های فراوان می آید. در واقع عبادات ما به همین منظور در دین قرار داده شده است. اما بشر به اشتباه برای یافتن این رهایی از جسم و تن به دنبال مسکرات و.. می رود. در ادامه روایت میفرمایند: وَ لَا نَزَلَتْ بِرَسُولِ اللَّهِ ص شَدِيدَةٌ قَطُّ إِلَّا وَجَّهَهُ فِيهَا ثِقَةً بِهِ وَ لَا أَطَاقَ أَحَدٌ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ عَمَلَ رَسُولِ اللَّهِ ص بَعْدَهُ غَيْرُهُ وَ لَقَدْ كَانَ يَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ كَأَنَّهُ يَنْظُرُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ النَّارِ وَ لَقَدْ أَعْتَقَ أَلْفَ مَمْلُوكٍ مِنْ صُلْبِ مَالِهِ كُلُّ ذَلِكَ تَحَفَّى فِيهِ يَدَاهُ وَ تَعْرَقُ جَبِينُهُ الْتِمَاسَ وَجْهِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْخَلَاصِ مِنَ النَّارِ ؛ و هيچ گاه پيش آمد ناگوار و سختى براى رسول خدا (ص) اتفاق نيفتاد جز آنكه على عليه السّلام را براى سر و سامان دادن آن ميفرستاد. به خاطر آن اعتماد و وثوقى كه به او داشت. و پس از رسول خدا (ص) احدى از اين امت طاقت انجام كار رسول خدا (ص) را جز او نداشت، و هنگام عبادت و كار (هاى ديگر) همچون مردى كار ميكرد كه گويا به بهشت و دوزخ مى نگرد (و آن دو را جلوى چشم خود مىبيند)، و همانا آن جناب از مال خالص خود هزار برده (خريد و) آزاد كرد و پول همه آنها را از دسترنج خود و عرق جبينش تهيه كرده بود، و تمام را به خاطر خداى عز و جل (و خوشنودى او) و نجات يافتن از آتش دوزخ انجام داد. این فراز از روایت نشان می دهد که امیرالمومنین ع راحت انفاق می کردند آن هم از درآمدی که برایش زحمت کشیده و عرق ریخته اند، انفاق کردن برای کسی راحت است که اول سختی های ابتدای مسیر را کشیده باشد، اما برای اکثریت که از این سختی ها فرار کرده اند، سخت است. در ادامه روایت می فرماید با این احوال غذای ایشان روغن و سرکه بود : وَ مَا كَانَ قُوتُهُ إِلَّا الْخَلَّ وَ الزَّيْتَ وَ حَلْوَاهُ التَّمْرُ إِذَا وَجَدَهُ وَ مَلْبُوسُهُ الْكَرَابِيسُ فَإِذَا فَضَلَ عَنْ ثِيَابِهِ شَيْءٌ دَعَا بِالْجَلَمِ فَجَزَّهُ ؛ و خوراكش جز سركه و زيتون نبود، و شيرينى او تنها همان خرما بود آنهم اگر به دستش ميرسيد. و جامه اش كرباس بود، و هر گاه چيزى از آن جامه زياد مى آمد قيچى ميخواست و آن را قيچى مي كرد. (كافي ؛ترجمه رسولی محلاتی، ج8 ؛ ص163 ) 🔔 @Aminikhaah_Media