#روضه و توسل به ابن الکریم حضرت عبدالله ابن حسن علیه السلام اجرا شده #شبِ_پنجم_محرم السلام علی المهدی و علی آبائه السلام اللهم کل لولیک... آمدم تا رشته‌ام را بر درت محکم کنی زندگیم را با ذکر دائمت توأم کنی با تضرع زیر لب دارم صدایت می‌زنم تا که قدری از حجابِ بینمان را کم کنی *پیامبر صلی الله می‌فرمودند: یتیم کسی‌ نیست که پدر از دست داده اونی است که امام از دست داده...* با تضرع زیر لب دارم صدایت می‌زنم تا که قدری از حجاب بینمان را کم کنی شرمسار و سر به زیرم که سبب شد باز هم گریه بر معصیت‌هایم کنی یابن الحسن خستم از خدعه‌های نفس از طول عمل آمدم یابن الحسن دیگر مرا آدم کنی *آقا جان! منو مال خودت کن، کاری کن شبانه روز یاد تو باشم، بزرگان می‌فرمودند: دو دقیقه بعد از نماز صبح با امام زمان حرف بزن، کارهای روزمره‌ ی خودت رو اصلاً به آقا بگو، کم کم آقا میشه رفیقت روت نمی‌شه گناه کنی، چون می‌خوای برای رفیقت تعریف کنی... مولای من صاحب من خیرخواه من سایه ی بالا سرم می‌شود قلب مرا خالی ز نامحرم کنی دوری از کرب و بلا دارد مرا دق می‌دهد کربلایی کن مرا تا فارغ از این غم ها کنی دوست دارم یاورت باشم به اشک بر حسین ساعتی که گریه بر آن ماتم اعظم کنی *قربون آقایی که شب و روز گریه می‌کنه فرمودند اگه اشکم خشک بشه خون گریه می‌کنم...* جان فدای پلک مجروحت که دائم صبح و شب گوشه مقتل نظر بر جسم درهم کنی * امشب شب یتیم نوازی است، قبل از اون می‌خوام از امام حسن چند جمله بخونم، اینقدر این دوتا برادر امام حسن و امام حسین به هم علاقمندند، پیامبر خدا می‌فرمایند: تمام چشم‌ها فردای قیامت گریانند، الا چشمی که بر حسن گریه کرده باشه... امشب خیلی گریه کن، امام حسین خیلی احترام امام حسن رو نگه می‌داشت همیشه محضر آقا سکوت می‌کرد، امام حسن هم اینقدر احترام می‌کرد، ابن عباس میگه یه بار به امام حسن گفتم یه جوری به حسین احترام می‌کنید گویا حسین از تو بزرگتره؟ حضرت فرمود: من در هیبت حسین هیبت بابام امیرالمومنین رو می‌بینم، خیلی این دو احترام هم را داشتند، از نور هم مُستفیض می‌شدند، لذا وقتی امام حسن جان داد، آقا فرمود: غارت زده اونی نیست که مالش رو به غارت بردن، غارت زده منم که برادری مثل تو رو به خاک سپردم، دیگه محاسنم رو خضاب نمی‌کنم، عطر استفاده نمی‌کنم... ابی عبدالله دیگه خضاب نکرد، تو گودال محاصن آقا را به خونش خضاب کردن، امشب روضه آقازاده‌ ی امام حسنِ...* وای اگر سوخته‌ای ناله ی شبگیر کند کودکی را غم یک حادثه ای پیر کند من چهل سال گرفتار غروبی سردم بین آن کوچه غم فاطمه را گم کردم بغضها راه گلو را همه شب سد کردند همه حتی در و دیوار به من بد کردند کسانی که سر سفره من می‌ماندند نانشان دادم و هر روز مُذِلَّم خواندن کینه مخفیشان را علنی می‌کردند دوستان نیز به من بد دهنی می‌کردند نگو از پاره جگرها بگو از روی کبود نگو از همسرم بگو قاتل من قنفذ بود شرر این قوم به من بیشتر از زهر زدند صد نفر مادر ما را وسط شهر زدند *امشب شب مدینه رفتنه، همه با هم بریم گودال، هم در و دیوار تو کوچه‌های مدینه..‌.* غنچه ی یاس علی داغ زدن داشت مگر یک زن حامله شلاق داشت مگر .