۷۲ (امام رضا ع) دشمن ز ظلم و کینه اش،بنموده آزارت عالم عزادارت گریان تو گشته جواد،محرم اسرارت عالم عزادارت تو از مدینه آمدی،ای رهبر ابرار دیدی ستم بسیار بوده میان مردمان،فاطمی رفتارت عالم عزادارت از دشمنانت دیده ای،آزار بسیاری بی یاور و یاری دشمن نموده یا رضا،آزار بسیارت عالم عزادارت دشمن به زهر کینه اش،شرر به جانت زد زخم زبانت زد از غربتت اشک بصر،ریزد ز رخسارت عالم عزادارت قصر عدوی بی حیا،شد قتلگاه تو فدای آه تو زهر ستم مولای من،نبود سزاوارت عالم عزادارت در حجره از بهر جواد،در انتظاری تو بر غم دچاری تو خون گریه می کرد پسرت،در وقت دیدارت عالم عزادارت سر تو را بگرفته است،بر روی دامانش با چشم گریانش بنموده خون دل جواد،ناله ی بسیارت عالم عزادارت تشییع جنازه شد تنت،روی دوش یاران گردیده گلباران بعد از شهادت حسین،هر خیمه شد غارت عالم عزادارت