(یا ثامنُ الحجج) وقتی کـه دل بـه بنـــد شمـــا مبـــتلا شود از بنـــد هرچـه هست به دنیـــا رهـــا شود یا ثـامـنُ الحجــج! نظـــری کن به چاکرت کافتــاده است بلکــه ز لطـف تـو پــا شود آقـا گِــره فتــاده به کارم اگر ؛ چــه غـــم؟ وقتی که صــد گـــره به نگــاه تـو وا شود گر قـرعــه‌ی زیــارت‌تــان بــر مــن اوفتـد فــارغ ز غصـــه‌هـــا دل ایــن بیــنوا شود بـوســم اگر ضــریــح تو را ای امـامِ مِهــر ایــن قلـب نـاامیـــد، قــریــن رجـــا شود یک لحظـــه افتخــار نصیــبـم اگـــر شـود چشــمانـم آشــنا بـه حـــریــم رضـــا شود بـر دیـدگـانِ مــاتِ نشـسـته به خــون مـن گــَرد حـــریــم اقــدس‌تـان تـــوتیـــا شود چون دارویی بوَد که ببخشد شٍفـــا به دل دردِ دلِ شـکـســتـه بــه یـک دم ، دوا شود طبع خموش من‌که به‌مِحنت نشسته‌است بـــار دگـــر ، ز نـــاز نگـــاهــت رســا شود کن یک نظـــر به (ساقی) افتــاده؛ از کرم شــایـد که بـا نگـــاه رئــوف تـو پـــا شود سید محمدرضا شمس (ساقی)