بـوی مـلـکـوت، بـوی عـرفـان آمد             گلبانگ خوش رحیم و رحـمان آمد گل عطر فرشته منتشر شد در خاک             ای دل شـدگـان! بـهــار قــرآن آمـد ************* مـاه رمضان و شـوق شب بیـداری             از بودنِ بی تو، هر نَـفـس بیـزاری تنگ است دلم برای «یارب! العفو»             تـنـگ است خـدا دلـم برایـت، آری ************* آمدرمضان، مُفـسّرِ «احسان» باش             هـمـسایـۀ غـربـت تـهـیـدستـان باش در شهـر بساط عـشق را برپـا کـن             در فـکـر دل شکـستـۀ انـسان بـاش ************* آمد رمضان، هَلا! ز عـادت برخیز             گـل کـرد سپـیـدۀ سـعـادت، برخـیز همپای سحـر، به سمت بیداری رو             ای بندۀ تن! ز خواب غفلت برخیـز ************* آمد رمضان و سفره‌ها رنگـیـن تـر             دنیـا به مـذاق مـا و من شیـرین تـر از کـوچـه صـدای سـائـلـی مـی‌آیـد             انگار شدست گوش‌مان سنگین تر! ************* یک ماه اگرچه آب و نان شد تعطیل             بر سفره، ضیافت دهان شد تعـطیل تـعـطـیـل نـشـد بـسـاط دنــیـا داری             هر چند که دکۀ جهان شد تعـطیـل! ************* درمکتب روزه، روی من پا بگذار             بر جـلـوه فـروشی بـدن، پـا بگـذار از خواهش َنفس خود بزن بیرون تو             بر فـرصت اهـرمن شدن پا بگـذار ************* هرچند که روزه معرفت آواز است             آیینۀ فطرت است و انسان ساز است شک نیست، فقط ریاضتی جسمانی ست          وقتی که دهان نفسِ انسان باز است ************* آمد رمضان و دست بابا خالی ست             از شادی روزه، قلب سارا خالی ست شـرم ست نصیب سـفـرۀ مـا، زیرا          افطار و سحر، ز نان و خرما خالی ست! ************* ای کاش به راز عشق پی می‌بردیم             در بندگی خـدا، مَحَـک می‌خوردیم مـاه رمـضـان به شـیـوۀ حـیـدر مـا             انـدوه دلِ گـرسـنـه را می‌خـوردیـم! ************* ما شـیـعـۀ حـیـدریم و غـافـل از او             بر سـیـرۀ دیـگـریـم و غـافـل از او دنــیــا نَـسَـبـیـم و عـافـیـت آبــادیـم             بـا نَـفـس بـرادریـم و غـافـل از او! ************* حال دل خویش را کـمی بهـتـر کن             ماه رمضان، به نان و خرما سر کن با غربت سـفـره‌های خـالی بنـشیـن             افطار و سحر، به شیوۀ حـیـدر کن ************* ماه رمضان، شروع « حّوِل حال » ست             روی دل مـا، تـبـسّـمی از بـال ست هـمـبـال فـرشته‌ها شدن آسـان ست             در ماه خدا، که سیب شیطان کال ست ************* در فصل سحـر نشسته‌ام، خوشحالم             از ظلمت تن گـسسته‌ام، خـوشحـالم آمـد رمـضـان و هـمـنـشـیـن نـورم             از فـتـنـۀ َنفـس رستـه‌ام، خوشحـالم ************* بی‌روی تو، ماه رمضانم ...؟ هرگز             وارستگی از هر دو جهانم...؟ هرگز بــی‌جــلــوۀ آفــتــاب روی مــاهـت             یک روز به روزه می‌توانم؟ هرگز! ************* ماه رمضان، فروغ یک آغاز ست             در آبـی آســمــان، پَـرِ پــرواز ست درهای زمین به روی شیطان بسته ست             درهـای بـهـشـت، بازِ بـازِ باز ست ************* آمـد رمـضـان و آســمـان آبـی شـد             شب‌های زمین، دوباره مهـتابی شد هستی، به نماز عاشقی قامت بست             عـالَـم، غـزل خـجـسـتـۀ نـابـی شـد ************* مـاه رمـضـان و بـنـدگی یعـنی این             آیـیـنـگـی و پـرنـدگـی، یـعـنـی این افطار و سحر کلاس آدم سازی ست             برنامه و سبک زنـدگـی، یعنی این ************* در پـرتـو روزه، بیکـران را دیدیم             تـصویـر حـیـات جـاودان را دیـدیم از پـیـلـۀ تن چو سر بـرون آوردیم             از روزن روزه، آسـمـان را دیـدیم ************* بر مرکب روزه، تا فـراسو رفـتـیم             با بـار گـنـاه، «رَبَّـنـا» گو رفـتـیـم در لـیــلـۀ قــدر، روسـیـاه و تـائـب             سمت مـلـکـوت رحـمـت او رفـتـیم ************* آمد رمـضـان و حـال خـوبـی دارم             سـرسـبـزم و اعـتـدال خـوبـی دارم پـرواز، پــرنـده، بـال و پَـر، آزادی             من مـطـمـئـنـم، خـیـال خـوبی دارم ************* ماه رمضان، شوق سبکباری را ...            از لـذّت نَـفسِ فـتـنه، بیزاری را... ای حضرت عشق! قسمت روحم کن             شب‌هـای قـشـنگ قـدر، بیـداری را