﷽ 🎇 💐 فاطمه ی زهرا (س) *** از سلمان روايت شده که گفت: عمّار بن ياسر به من گفت آيا مى‏خواهى چيز عجيبى را برايت نقل كنم؟ گفتم: نقل كن اى عمار! گفت: آرى، من شاهد بودم كه روزى على بن ابى طالب بر فاطمه داخل شد، هنگامى كه‏ چشمان فاطمه بر او افتاد، گفت: نزديك بيا تا به تو بگويم كه در جهان هستى چه بوده، چه هست، و تا روز قيامت چه خواهد شد. عمّار گفت: در اين حال ديدم كه على بازگشت، پس من هم به دنبال او بازگشتم تا اينكه به حضور پيامبر رسيد، پس پيامبر به او گفت: اى ابو الحسن! نزديكتر بيا، پس على نزديكتر رفت و در كنار او نشست و پيامبر به وى فرمود: حال تو مى‏گويى يا من بگويم؟ على فرمود: شما بگوييد بهتر است. پس رسول خدا فرمود: مثل اينكه فاطمه به تو چنين و چنان گفته است و تو نزد من آمده‏اى تا در باره آن جويا شوى. على پرسيد: آيا نور فاطمه از نور من است؟ پيامبر فرمود: آيا ترديد دارى؟ البته كه چنين است. و على سجده شكر نموده و از حضور پيامبر خارج گرديد و من نيز با او خارج شدم. پس از آن على به خانه‏اش داخل شد و من نيز با او داخل شدم، فاطمه به او گفت: مثل اينكه نزد پدرم رفته بودى تا آنچه را كه به تو گفته بودم برايش نقل كنى؟ على گفت: چنين است اى فاطمه! فاطمه گفت: اى ابو الحسن! بدان كه خداى تعالى نور مرا - در عالم ذرّ - خلق كرد و او بلا فاصله مشغول تسبيح خداوند گرديد، سپس آن نور را به صورت درختى نورانى در بهشت درآورد، هنگامى كه پدرم در واقعه معراج داخل بهشت گرديد خداوند تعالى به او وحى نمود تا از ميوه‏هاى اين درخت برگرفته و بخورد، و پدرم چنين كرد و بدين وسيله خداوند مرا در صلب پدرم قرار داد و سپس در بطن مادرم خديجه دختر خويلد، و من از وى متولّد شدم، پس من از آن نورم، بدان كه نسبت به هر آنچه‏ بوده و هست و خواهد بود عالم و آگاه هستم، اى ابو الحسن! مگر نه آن است كه مؤمن بوسيله نور خدا مى‏بيند و نظاره مى‏كند". 💐 (عيون المعجزات، ص 54 ). ...................................... ...................................... 💥 «اِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا(5) عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا (6) يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا (7) وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَي حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا (8) اِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلَا شُكُورًا (9)» (انسان/ ۹ - ۵) [همانا نيكان از جامي مي نوشند كه آميزه اي از كافور دارد * چشمه اي كه بندگان خدا از آن مينوشند و (به دلخواه خويش) جاري اش ميكنند * (همان بندگاني كه) به نذر خود وفا مي كردند و از روزي كه گزند آن فراگيرنده است، مي ترسيدند * و به (پاس) دوستي (خدا) مسکین و يتيم و اسير را خوراك ميدادند * ما براي خشنودي خداست كه به شما مي خورانيم و پاداش و سپاسي از شما نميخواهيم]