🔆 مسلم(س)،سفیر عشق...🔆 سفیــــرعشــــق چـــــون بـــی اقــــربــا شد لب چـون غنچــــه اش بـــرشکـــوه وا شد که ای کــــوفــی ، هـــوا خـــــواه مجـــــازی چـــــــه نیکــــو می کنی مهمــــــان نــــوازی محبّت پیـــش از ایـن رســم عـــرب بود جفــــــــــــا بـــــا میهمــــان دور از ادب بود چه شد کز دیوساری ، ددمرامی به مهمان می کنی بی احترامی گر آیین وفا از یاد بردی چرا ناگه خدا از یاد بردی؟ منم مسلم سفیر حضرت دوست که می سوزم کنون درحسرت دوست همان راه نبوّت را ادامه که سوی او فرستادند نامه همان معنای سرالله اعظم که گفتندش به نامه خیرمقدم پس آنگه روی خود سوی مدینه نمود و گفت با سوزی به سینه که ای سلطان خوبی ها حسینم شمیم گلشن طاها حسینم مکن عزم دیار بیوفایان عنان، در راه اگر هستی بگردان ۹ میا ای نور چشم آل یاسین در این شهر بدآهنگ بدآیین میا اینجا که خلقش خودپرستند اگر بستند عهدی را شکستند میا اینجا کــه کانـون فســـاد است شـــــرارت خانـــه ی ابن زیـــاد است سفیـــــر عشق بـــا چشمی گهــربـــار نهاد آنگـــه ســــر خود را به دیــــوار ز فــــــــرط تشنگـــی لبهــــا تفیـــــده قـــــد از بـــــار ملالتهــــا خمیــــــــده همه درهـا به رویش بستــه از بیـــم که شیــــر حق نمی گردیــد تسلیـــــم پنه ابن عوسجــه دیگـــرنه هــــــانی کنــــارش از بــــرای جــــانفشـــانی نبه سویش دشمنـــان دیـن ســــواره هجــــــــوم آورده از دارالامـــــــاره مچو مسلم دید برخودعرصه را تنگ مصــــاف تن به تن را کـــرد آهنگ به آن قدری که نیــرو در تنش بود به خون غلتیـده خیل دشمنش بود چنان درسی به کوفی داد مسلـــــم کـه کوفی را نرفت از یاد مسلـــــم چو دید ابقــــا نخواهد کرد یک تن توسّل جست بــر نیـــــرنگ دشمن برون چون روبهان از لانه جستند صف اندرصف به گردش حلقه بستند چو حلقه تنگ شد زان خصم ناپاک نگیــــن معـــــرفت افتـــــاد برخاک به ناگه شیـــر آتشبـــار صمصــام ز مکـــر روبهان افتـــــــاد در دام ببردنــــدش ســـوی دارالامـــــاره پیـــــاده مسلم و دشمن ســــواره عبیدالله چــــون مسلــــــم گرفتار به دام خویش دید ، آمد به گفتار که ای ابن عقیــل اکنون به والی تکلّم کن بگـــو تا در چــه حالی به کـــوفه آمدی آشــــوب کردی فضـــای شهــــر نامطلوب کردی حکومت راهرآنکس چون توتهدید کند ، اینش سزاوار است تحــدید اگر خواهی امان از ما در این کار بیا و از حسینت دســــــت بــــردار گـــر از اقـــدام ایـــــذایی بکاهی تو را ثروت دهم هر چند خواهی حسینت را اگر برگـــردی از راه زصاحب منصبان خواهی شدآنگاه به مسلــم این کلام آمد گــــرانبار لب از هم باز کـــرد و داد هشدار: که ای ناپاک هذیان از چه گویی؟ ز پاکان نام بـــردی با چه رویی؟ به شمشیر ار گشایی بندم از بند نخواهی دید ازمن خویش خرسند بری این آرزو با خویش در گور که من از آرمــان خود شوم دور چومادر، زشت عنوان بادونامت چه گویی دست بردار از امامت؟ گر از خنجر برون آری دو عینم مگر من دست بردار از حسینم؟ درآن مجلس چنان داد سخن داد که از خرد و کلان برخاست فریاد عبیدالله را چــون آبـــــرو ریخت نگهبانان مجلــــس را برانگیخت مـــرام مردمی رفتش ز خـــــاطر که حکم قتل مسلـــــم کرد صادر ز گیتی رفت آن دم صبر و آرام که مسلم را نگون کردند از بام به خیـــــل جان نثاران حسینی هواداران و یـــــــاران حسینی سفیـــــــر عشق در راه عقیده شهادت را چــــه نیکو برگزیده خموش ای خوش عمل کاین شرح ماتم زد آتـــــــــــش بــــــــر دل ابنـــــاء آدم. 🌺 عباس خوش عمل کاشانی. 🌺