خداوند در قرآن کریم عامل کور شدن در روز قیامت را چنین بیان می‌فرماید که: طه ۱۲۴ «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى‏* قالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمى‏ وَ قَدْ کُنْتُ بَصِیراً* قالَ کَذلِکَ أَتَتْکَ آیاتُنا فَنَسِیتَها وَ کَذلِکَ الْیَوْمَ تُنْسى»[1] [و هر کس از یاد من روى گردان شود، زندگى (سخت و) تنگى خواهد داشت؛ و روز قیامت، او را نابینا محشور مى‏کنیم. مى‏گوید: «پروردگارا! چرا نابینا محشورم کردى؟! من که بینا بودم!». مى‏فرماید: «آن گونه که آیات من براى تو آمد، و تو آنها را فراموش کردى؛ امروز نیز تو فراموش خواهى شد»‏]. بر طبق این آیه، عامل کوری قلب در روز قیامت عبارت است از «به فراموشى سپردن آیات و هدایتهاى الهى و غفلت از آن». با این توضیح که: مقصود از «ذکر خداى تعالى» در آیه فوق یا معناى مصدرى یعنی «یاد آوردن» است و یا به معناى «قرآن» یا «مطلق کتب آسمانى» است، هم چنان که جمله بعدى که مى‏فرماید:" أَتَتْکَ آیاتُنا فَنَسِیتَها" که نسیان را متعلق آیات و کتب خود قرار داده، آن را تایید مى‏کند، و یا به معناى د«عوت حقه» است و اگر دعوت حقه را ذکر نامیده از این باب است که لازمه پیروى دعوت حقه و اعتقاد به آن یاد خداى تعالى است.[2] مقصود از «نابینا محشور نمودن معرضان از یاد خدا» این است که او را طورى زنده مى‏کنیم که راهى به سوى سعادتش که همان بهشت است نیابد، دلیل این معنا مضمون دو آیه بعدى است.[3] #قرآن کریم برگرفته شده از panahzadeh.blog.ir