طاووس آن‌چنان پر و بال و دم زیبایی دارد که در گذشته پرهایش را لابه‌لای مصحف شریف می‌گذاشتند: پر طاووس در اوراق مصاحف دیدم گفتم این منزلت از قدر تو می‌بینم بیش گفت خاموش که هرکس که جمالی دارد هر کجا پای نهد دست ندارندش پیش اما حضرت امیر(ع) می‌فرماید: طاووس هرگاه از زیبایی پر و بالش قهقهه سر می‌دهد، متوجه زشتی پای خود می‌شود و از درد آن می‌نالد: طاووس چون متكبران، خرامان راه مى‏رود و جلوه‌هاى زيباى دم و بال‌هايش را مى‏نگرد. از نگريستن به ازار و جامه رنگارنگش به قهقهه مى‏خندد. اما چون پاهاى خود را مى‏بيند، بانگى حزين برمى‏آورد كه به گريه مانَد(خطبه 165 نهج البلاغه) انسان نیز می‌باید طاووس‌آسا آنگاه که از زیبایی داشته‌های خود به وجد می‌آید، به زشتی نداشته‌های درونی خویش و کاستی و خُردی خود بنگرد. انسان‌های تقواپیشه چنین‌اند و ضعف‌های نفسانی خود را همواره پیش چشم می‌آورند تا نفس خویش را ادب کنند و اجازۀ تاخت و تاز و سرمستی بِدان ندهند. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۳۵۱-۳۵۰. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ @MohammadaliAnsari