»»» آیه ی روز : ************** (ارسال شده توسط برنامه ی «قلم قرآنی هُدی» دریافت و نصب از https://zenderoid.ir ) وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ اعراف-200 و هرگاه وسوسه‌ای از شیطان به تو رسد، به خدا پناه بر؛ که او شنونده و داناست! ************** نکته ها: «نَزغ»، به معناى ورود در كارى به قصد افساد و تحریك است. در این سوره، از آیه 16 تا 27 داستان وسوسه ى شیطان نسبت به حضرت آدم آمده است، در اواخر سوره هم نسبت به وسوسه هاى شیطان هشدار مى دهد. در آیه ى قبل، دعوت به اعراض از جاهلان بود. پیامبر صلى الله علیه وآله از جبرئیل پرسید: با وجود خشم، چگونه مى توان تحمّل كرد؟ این آیه نازل شد. (397) البتّه پناه بردن، تنها با گفتن كلمه ى «اعوذ باللّه» نیست، بلكه یك پیوند و ارتباط روحى برقرار كردن و توكّل نمودن و خود را به خدا سپردن است. گرچه همه ى انبیا معصومند، ولى شیاطین از دست اندازى و وسوسه حتّى نسبت به آنان هم در نمى گذرند. چنانكه این آیه مى فرماید: «و امّا ینزغنّك من الشیطان نزغ» یاآیه ى «وكذلك جعلنا لكلّ نبىّ عَدواً شیاطین الانس والجن» (398) كه نشان دهنده ى مخالفین انبیا از جنّ و انس است. امّا ارزش كار انبیا در همین است كه با وجود غرائز بشرى و وسوسه هاى شیطانى، انسان هاى صالح و با تقوا و دور از گناهند. در حقیقت شیطان، با وسوسه هاى خود قصد گمراه كردن تمام انسان ها را دارد، ولى در برابر مخلصین شكست مى خورد. «قال فبعزّتك لاغوینّهم اجمعین الاّ عبادك منهم المخلصین» (399) ----- 397) تفاسیر نمونه و المنار 398) انعام، 112 399) ص ، 82 تا 83 ************** پیام ها: - فرض گناه و وسوسه، دلالت بر وقوع آن ندارد، تنها هشدار است. («اِمّا»، در قالب شرط است، نه تحقّق. نظیر آیه ى «لئن اشركت لیحبطنّ عملك» (400) اگر شرك ورزى، عملت تباه مى شود و شرط، دلیل بر وقوع نیست.) - وسوسه ى شیطان، حتمى است. «ینزغنّك» (با نون تأكید آمده است) - وسوسه ى شیطان، دائمى است. «ینزغنّك» (فعل مضارع، نشان استمرار است) - حتّى از كوچك ترین وسوسه ى شیطان نیز نباید غافل شد و باید به خدا پناه برد و خود را تحت پوشش او قرار داد. «نزغٌ» - پیامبران معصومند و یكى از راه هاى عصمتشان، استمداد و توجّه و پناه بردن به خداست. «فاستعذ» - استعاذه واستمداد از خدا، بهترین درمان وسوسه هاى شیطانى است. «فاستعذ» - انبیا هم نیاز به استعاذه و پناه جویى به خدا دارند. «فاستعذ» - هنگام خطر، توجّه و هوشیارى ویژه لازم است. «فاستعذ» - چون وسوسه هاى شیطانى متفاوت است، استعاذه هم باید به «اللّه» باشد كه جامع همه ى صفات نیك و كمالات است. (فرمود: «باللّه»، و نفرمود: «بالغنى»، یا «بالعلیم»، یا صفت دیگر خدا). - باید به خدایى پناه برد كه شنوا و داناست و به هر راز و رمزى آگاه است، نه به بت ها و خرافات و... «انه سمیع علیم» ----- 400) زمر، 65 ************** ارسال شده توسط برنامه ی «قلم قرآنی هُدی» دریافت و نصب از https://zenderoid.ir