امتی که بر پایۀ صحیحی با رهبری مشخصی مثل پیامبر(صلی الله علیه وآله) پی ریزی شده و استوار گشته، بطور طبیعی باید به راه خود ادامه دهد لکن بیم بر این امّت بیش از همه از سه ناحیه است: 📌1- لغزش عالم و دانشمند. اگر خواص امت که از آنان در اینجا تعبیر به عالم شده، لغزش پیدا کند، دامنۀ خطر آن بسیار وسیع است چون بخش مهمی از مردم گمراه می شوند (البته مراد از عالم، تنها افراد روحانی نیستند بلکه مطلق کسانی که چراغ علم و دانش را بدست دارند، می باشند). 📌2- افراد منافق که اعتقاد واقعی به دین ندارند، قرآن را وسیلۀ جدال قرار می دهند که امروزه از آن به دین ابزاری تعبیر می شود، به این معنا که با تمسک به آیۀ قرآن بدون توجّه به مبیّن آن در آیات دیگر، معارف دیگری را زیر سؤال برند و افکار مردم را مغشوش کنند؛ لذا حضرت علی(علیه السلام) هنگام فرستادن ابن عباس به سوی خوارج برای انصراف آنان از جنگ، به او فرمود: با قرآن محاجّه نکن! لأنّ القرآن حمّال ذو وجوه. 📌3- دنیا که انسانها را اسیر خود می کند و افراد غرق در آن می شوند و در نتیجه حقائق فراموش می شود و ممکن است معنا این باشد که مسلمانان در امور دنیوی بر یکدیگر پیشی گیرند. 📍پی نوشت: [1] خصال شیخ صدوق، باب الثلاثة، حدیث214.