پرخوری از موانع سلوک   مومن لقمه حرام و مشتبه نمی خورد و از حلال هم خود را سیر نمی کند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: آدمی هیچ ظرفی را پر نساخت که از پر ساختن شکمش بدتر باشد.» سالک افزون بر این ریاضت جوع را مغتنم می شمارد و با گرسنگی قلب خود را نورانی می دارد. امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ چیز از پرخوری برای دل مومن زیان بار نیست و پرخوری مایه دو امر است: سنگ دلی و تحریک شهوت، گرسنگی خورش مومن و غذای روح و طعام دل اوست.» یکی از مهمات سالک در امر سلوک از آغاز تا پایان تنظیم مقدار غذا و چگونگی آن است  مرحوم عارف کامل میرزا جواد آقا ملکی تبریزی در نامه ای عرفانی و بسیار پر مغز که در نامه های عرفانی کم نظیر است خطاب به آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی می نویسد: طریق مطلوب را برای این راه معرفت نفس گفتند: چون نفس انسانی تا از عالم مثال خود نگذشته به عالم عقلی نخواهد رسید و تا به عالم عقلی نرسیده حقیقت معرفت حاصل نبوده و به مطلوب نخواهد رسید لذا به جهت اتمام این مقصود مرحوم مغفور جزاء الله عنا خیر جزاء المعلمین می فرمودند که: باید انسان یک مقدار زیاده بر معمول تقلیل غذا و استراحت بکند تا جنبه حیوانیت کمتر و روحانیت قوت بگیرد و میزان آن را هم چنین می فرمودند که: انسان اولا روز و شب را زیاده از دو مرتبه غذا نخورد حتی تنقل ما بین الغذائین نکند، ثانیا هر وقت غذا می خورد باید مثلا یک ساعت بعد از گرسنگی بخورد و آن قدر بخورد که تمام سیر نشود این در کم غذا، و اما کیفیتش: باید غیر از آداب معروفه گوشت زیاد نخورد به این معنا که شب و روز هر دو نخورد و در هر هفته دو سه دفعه هر دو را یعنی هم روز و هم شب را ترک کند.و یکی هم اگر بتواند للتکلیف نخورد و لا محاله آجیل خور نباشد اگر احیانا وقتی نفسش زیاد مطالبه آجیل کرد استخاره کند و اگر بتواند روزه های سه روز هر ماه را ترک نکند.» استاد (علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی) می فرمود: از مقدار حاجت بدن هر چه بیشتر خوردی در حقیقت غذا دارد تو را می خورد و نه تو غذا را.  مرادشان این بود که بیشتر از مقدار حاجت بدن روح را تضعیف کرده و دل را می میراند. می فرمودند: حتی الامکان از سرخ کردنی ها که خاصیت ندارد و یا خاصیت اندک دارد بپرهیزید ولی تا می توانید از سبزی ها و میوه ها استفاده کنید و میوه را جزیی از سفره و غذا به حساب آورید.در سیره پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آمده است: «هیچ گاه از شکم سیری باد گلو نزد.» ایت اله علی رضایی تهرانی رساله سیر و سلوک ص 317 التماس دعا