صلح عزتمند آری، ذلت بار خیر «فَلا تَهِنُوا وَ تَدْعُوا إِلَى السَّلْمِ وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ وَ اللَّهُ مَعَكُمْ وَ لَنْ يَتِرَكُمْ أَعْمالَكُمْ» محمّد/35 «پس هرگز سست نشوید و (دشمنان را) به صلح (ذلّت‌بار) دعوت نکنید در حالی که شما برترید، و خداوند با شماست و چیزی از (ثواب) اعمالتان را کم نمی‌کند!» نکته ها سؤال: قرآن در يك جا مى‌فرمايد: اگر دشمن آغوش خود را براى صلح باز كرد، شما نيز بال خود را بگشاييد و پيشنهاد صلح را بپذيريد، امّا اين آيه از صلح انتقاد كرده، تكليف چيست و بايد به كدام آيه عمل كرد؟ پاسخ: هر آيه نظر به يك جنبه‌اى دارد، سازش بر اساس ترس و سستى و رعب زدگى ناپسند است، زيرا آرزو و علاقه دشمنان همين است، امّا مدارا كه از موضع قدرت و ترحم بر ضعيف است، پسنديده مى‌باشد. چنانكه آهسته رفتن گاهى بر اساس ضعف جسمى است وگاهى براى همراهى با كودكان و سالمندان كه توان تند رفتن ندارند. اسلام مى‌فرمايد: شما از نظر روحيه، قدرت و امكانات بايد در مرحله عالى باشيد و در آن حال اگر دشمن تقاضاى صلح كرد، بپذيريد. مراد از معيّت و همراهى خداوند با مؤمنان‌، معيّت خاص است كه در اينجا به معناى عزّت و نصرت و هدايت ويژه الهى نسبت به مجاهدان راه اوست. چنانكه در آيات ديگر نيز به اين همراهى خاص اشاره شده است: «إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» هنگامى كه خداوند متعال خطاب به مؤمنان فرمود: «وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» امكان داشت كه‌ برخى مؤمنان با ديدن كمى نفرات خودى و كثرت نفرات و تجهيزات و قدرت دشمن دچار ترديد و دودلى شوند، لذا خداوند بلافاصله فرمود: «وَ اللَّهُ مَعَكُمْ». پیام ها 1- مؤمن، نبايد به خود سستى راه دهد.  2- صلابت و استحكام جبهه داخلى، شرط اساسى پيروزى است.  3- پيشنهاد صلح و سازش، از جانب جبهه ايمان مطرح نمى‌گردد. (ولى اگر دشمنان پيشنهاد دادند و به مصلحت بود پذيرفته مى‌شود.) 4- به مسلمانان روحيه بدهيد و ارزش آنان را به خودشان تذكّر دهيد.  5- امدادهاى الهى همواره با مؤمنان مجاهد است.  6- خداوند، پاداش مجاهدان را تضمين نموده است.   منبع: تفسیر نور @hadianebasir1