*بعد از موضع آیت الله خامنه ای، مواضع مذاکره کنندگان ايراني، از جمله شخص جواد ظريف سخت تر شد وندي شرمن در فصل 6 اين کتاب با عنوان «پشتکار» نوشت: در اواخر مارس 2015، ما در حالي براي ادامه مذاکرات هسته اي وارد لوزان در کشور سوئيس شديم، که چهار ماه از آخرين ضرب الاجلي که خودمان براي دستيابي به توافق هسته اي تعيين کرده بوديم، گذشته بود. ما در خلال مذاکرات هسته اي- به ويژه هرچه به پايان مذاکرات نزديک تر مي شديم- سررسيدهايي را براي ختم مذاکرات و رسيدن به توافق، براي خودمان تعيين مي کرديم که البته در اکثر موارد، از آن ضرب الاجل ها بدون دستيابي به نتيجه مطلوب، عبور مي کرديم. ما شب ها بسيار کم مي خوابيديم و مذاکرات روز بعد نيز نه تنها از صبحِ زود آغاز مي شد، بلکه تا پاسي از شب ادامه پيدا مي کرد. وقتي سرانجام در لوزان به چارچوب توافق هسته اي دست يافتيم، تمام نمايندگان کشورهاي شرکت کننده در مذاکرات 5+1 به انضمام ايران، بسيار خوشحال شدند، اما يک هفته بعد از موفقيت ما در لوزان، گويي چرخ هاي خودروِ ما بار ديگر از جا کنده شد، زيرا (آيت الله) علي خامنه اي، رهبر معظم ايران، سخنرانيي در تهران کرد که حاکي از آن بود که گويي وي هيچيک از مؤلفه هايي را که ما در لوزان بر سر آن به توافق رسيده بوديم، قبول نداشت. آيت الله (خامنه اي) تأکيد کرد که بلافاصله پس از امضاي توافق (هسته اي)، تحريم ها بايد به يکباره برداشته شوند. چنين به نظر مي رسيد که وي در سخنراني اش مي گفت که بازرسان آژانس بين المللي انرژي اتمي حق ندارند به سايت هاي (پايگاه هاي) نظامي ايران نزديک شوند. پس از آن سخنراني، گويي (آيت الله) خامنه اي مي خواست بر زخم هاي ما نمک بپاشد و از اينرو در توئيتي نوشت: آمريکايي ها «فريبکارند و همواره توافقات (خود) را نقض مي کنند.» شرمن افزود: درپي اين حرکت رهبر معظم ايران، مواضع مذاکره کنندگان ايراني، از جمله شخص جواد ظريف سخت تر شد و چند بار نزديک بود کلِ مذاکرات از هم فروبپاشد.