امروز بیشتر از همه‌ی آن‌هایی که زانوی غمِ نبودنت را به بغل گرفتند، مسجدالاقصی بود که غصه‌ی نبودنت را فریاد می‌زد. اولین روز قدسی بود که نبودی و تاریخ در غم نبودنت خانه نشین، فریاد تو را در راه رهایی قدس شریف، با خودش نجوا کرد و با بغض، فرو خورد و غیرت کرد و بغضش را کینه‌ای کرد برای نابودی بنی صهیون. آه از نبودنت؛ آه از نبودنت...