سورهٔ ذاریات، آیات ۲۰ و ۲۱ : «وَفِي الْأَرْضِ آيَاتٌ لِّلْمُوقِنِينَ * وَفِي أَنفُسِكُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ» «و در زمین برای اهل یقین نشانه‌هایی است * و در خود شما؛ پس مگر نمی‌بینید؟» این آیه را همچون آینه‌ای درخشان ببینید که در پیش چشم ما قرار گرفته است، نشان‌دهنده‌ی این است که جهان و انسان‌ها هر دو، آیاتی روشن از حکمت و قدرت بیکران خداوند هستند. زمین با تمامی شگفتی‌هایش، گویی پرده‌ای از اسرار الهی را بر دوش می‌کشد؛ از کوه‌های سر به فلک کشیده تا دریاهای و سرزمین‌های وسیع، هر ذرّه‌ای از آن، نماد جلال و جبروت خالق است. اما این تنها آغاز ماجراست، زیرا درون خود ما نیز جهانی نهفته است که اگر بدان بنگریم، نشانه‌های خداوند را خواهیم یافت. دل‌های ما همچون آسمانی بی‌کران، پر از ستاره‌های ایمان و معرفت است. آری، انسان که خود نیز مخلوقی از مخلوقات الهی است، همانند کتابی باز شده، که هر صفحه‌اش ما را به تأمل واداشته و به یادمان می‌آورد که آفریدگار، این همه شگفتی‌ها را در درون ما نهاده است. ایمان حقیقی آن است که بتوانیم در هر لحظه، نشانه‌های الهی را درون و برون خویش مشاهده کنیم. انسان با تمام ظرفیت‌های عقلی و روحی‌اش، باید چشم دل بگشاید و این نشانه‌ها را درک کند. آیا می‌توانیم به درختی بنگریم که در بهار شکوفا می‌شود و در پاییز برگ‌هایش فرو می‌ریزد، بی‌آنکه عظمت و قدرت خداوند را در آن ببینیم؟ یا می‌توانیم به قلب خود بنگریم که عشق و ایمان را در خود جای می‌دهد و از این همه شگفتی به شگفت نیاییم؟ ای دوست، هر گامی که در این زمین برمی‌داری و هر نفسی که می‌کشی، همه یادآور قدرت و حکمت بی‌پایان پروردگار است. بیا تا از این نشانه‌ها بهره گیریم و چشم‌های دل را به روی آیات بی‌پایان الهی بگشاییم. بیاییم تا به یاد داشته باشیم که در درون و بیرون ما، جهانی از نشانه‌های روشن خداوند وجود دارد که ما را به سوی او راهنمایی می‌کند. ✍ سیامک معظمی گودرزی @SiamakMoazzami