🌷نکته تفسیری صفحه ۱۲۵🌷 مراقب خودتان باشید!: هر یک از ما، چیزهای باارزشي نزد خود داریم؛ طلا و جواهر، پول و ثروت، اسناد و مدارک، اتومبیل و ... . روشن است که در میان این اشیا، از هر یک که باارزش تر باشد، بیشتر مراقبت می کنیم. ولی باارزش ترین چیز برای ما، «خود» ماست، و به همین سبب، ما حاضریم تمام چیزهای قیمتی مان را برای حفظ جانمان بدهیم. آفریدگار مهربان ما در این آیه توصیه کرده است که از خویشتن مراقبت کنیم. البته منظور از خویشتن در اینجا، جسم مادّی ما نیست؛ هرچند مراقبت از آن نیز لازم است؛ بلکه منظور، روح و جانمان است که پس از نابودی جسم باقی می ماند و حقیقت وجود ما نیز همان است. «مراقبت از نفس»، یکی از مهم ترین دستورهای دین برای سعادت و رستگاری است. البته برای این مراقبت لازم است که انسان خودش را بشناسد و ارزش گوهر وجود خود را درک کند و تمام تلاشش را برای مراقبت از آن به کار بندد. آری، بزرگ ترین مشکل انسان ها این است که خودشان را نمی شناسند و ارزش خود را درک نمی کنند و به همین سبب، سرمایه‏ ی عمر خویش را در ازای امور بی ارزش می فروشند و جان و روحشان را به تباهی می کشند. قرآن و پیشوایان دین، بارها به ما یادآوری کرده اند که انسان، مخلوق ویژه ای است که با سعی و تلاش می تواند به بالاترین حدّی که یک موجود می تواند برسد، نایل شود. از این رو با تأکید فراوانی به ما توصیه کرده اند که خودمان را بشناسیم، قدر خود را بدانیم و از آن مراقبت کنیم. امیر مؤمنان علی می‏فرماید: «عارف، کسی است که نَفس خود را بشناسد و آن را [از هوی و هوس] آزاد کند و از هر آنچه که او را [از خدا] دور می کند، پاک کند.» پس مهم ترین وظیفه‏ ی ما در زندگی، مراقبت از خویش و اصلاح خود است. با این نگاه، دیگر انسان در پی عیبجویی از دیگران نمی افتد؛ زیرا برطرف کردن عیوب خودش، زمانی برای عیب جویی از دیگران برایش باقی نمی گذارد. در روایتی از پیشوایان گرامی مان می خوانیم: «خودتان را اصلاح کنید و دنبال عیوب مردم نباشید و از آنان [و بدی هایشان] یاد نکنید؛ زیرا اگر شما صالح و درست کار باشید، گمراهی آنان به شما آسیبی نمی رساند.» @Boshra_pb