حکمرانی فرهنگی
🔮 چرا ابزاری جهت ارزیابی اسناد ملی برای اقامه عدالت نداریم؟ 💫 عدالتِ سندی، عدالتِ شاخصی 📝 منتشرشده در روزنامه فرهیختگان 🔹 توجه به برای ارتقای کیفیت و اسناد ملّی به‌منظور بهبود عدالت اجتماعی در این موقعیت، نه یک امر لوکس و دهن‌پُرکن، بلکه اولویتی واجب و راهبردی است. 🔸سابقه در کشور ما به حدود ۲۰ سال گذشته باز می‌گردد. زمانی که اولین ۲۰ ساله جمهوری اسلامی ایران که افق و دورنمای تا سال ۱۴۰۴ را ترسیم می‌کرد، با تلاش و از طریق پیشنهاد مجمع تشخیص مصلحت نظام به رهبری انقلاب ارائه و پس از اصلاحاتی توسط ایشان ابلاغ شد. پس از آن نیز حجم زیادی از اسناد ملّی در زمینه‌های مختلف – سیاست‌های کلان، نقشه جامع علمی کشور، نقشه مهندسی فرهنگی، سند الگوی پایه پیشرفت و… – از سوی نهادها، شوراهای عالی و مسئولان مختلف تصویب و ابلاغ شد. فارغ از هرگونه محتوایی پیرامون اجزا و واژگان استفاده شده در آن‌ها، این نوشتار به سه وجه بارز و نقص فاحش در این فرآیند و خروجی‌های متأثر از آن اشاره می‌کند: 🔹 شروع طوفانی، غروب غم‌انگیز نوشتن اسناد در هر کشوری بیش از آنکه یک فعالیت تلقی شود، ناشی از یک و با بهره‌گیری از خاصی انجام گرفته است. اگرچه که تولد و تکامل این فناوری یک‌شبه نبوده اما تلاش کرده است تا در هر دوره زمانی نقایص و ضعف‌های خود را برطرف کند. اساساً این فناوری با بهره‌گیری صرف از خوب، زیبا، ارزشمند و ارزشی چون عدالت، آزادی، حقوق عامه، پیشرفت و…. متفاوت بوده و مبتنی بر حرکت تدریجی به سمت اهداف مطلوب همراه با ارزیابی‌های دوره‌ای منظم شکل گرفته است. اجازه بدهید قبل از آنکه این فناوری را کمی تبیین کنیم، دو سندنویسی گفته‌شده را در قالب دو شکل به گونه دیگری بیان کنیم: 🔸 در شکل ملّی، به‌طور معمول و با برجسته شدن موضوعی خاص در دستگاه سیاست‌گذاری-اجرایی، سریعاً متخصصان آن حوزه گرد هم جمع شده و مجموعه اهداف مطلوب و بسیار خوبی را برای مجریان و نهادهای مسئول به‌عنوان وظیفه و مشخص می‌کنند که اتفاقاً بسیار مطلوب و لازم نیز هست. سپس برخی از این اسناد تبدیل به یا الزامی قانون می‌شوند. مسئولان هر حوزه نیز به‌طور نسبتاً منظمی از کلیدواژه‌های اسناد مذکور به‌وفور استفاده کرده و برنامه‌ریزی‌های کوتاه و بلندمدت خود را مبتنی بر آن‌ها می‌دانند. پس از مدتی نیز فرد یا نهاد خاصی نیز پیگیری جدی درباره اهداف تعیین نشده نکرده و وضعیت تولیدشده به‌عنوان بستر مشاجرات و قضاوت‌های صحیح و غلط قرار می‌گیرد که اوج آن را می‌توان در رقابت‌های انتخاباتی و تعریف‌ها یا مذمت‌های آتشین هر کاندیدا نسبت به اهداف و آرمان‌های مختلف در کشور- سبک زندگی، معنویت، فساد ستیزی، خودکفایی، استقلال ملّی و….- مشاهده کرد... 🔹 ادامه مطلب را در اینجا مطالعه نمائید. ✍ سید علیرضا سجادیه 🆔@cultural_governance
1.3هزار مشاهده