همه می‌دانند که انتهای خط دنیا این‌جاست؛ جای زیادی نیست ولی انسان را با تمام ابهت و غرور دربرمی‌گیرد.
قبر واژه غریب و عجیبی است که همواره در مقابل چشم است و هیچ وقت دیده نمی‌شود!
و آدمی ذاتا فراموش می‌کند که روزی خواهد رفت و سائل فاتحه و یاسین دیگران خواهد شد لذا بی هیچ احساسی از مرگ که سراسیمه به سوی انسان می‌آید؛ نشسته‌ایم و خیالی آسوده داریم تا اینکه به اندکی درد به یاد سلامت و مکافات بیماری می‌افتیم و آنگاه مرگ در مخیله می‌نشیند اما بسیار موقت!
کاش بیشتر به یاد او باشیم تا ضریب سلامت جامعه رو به بهبود، تغییر کند و همگان بدانند که تمام آنچه را سخت در پی آنیم فقط تا ابتدای قبر جذاب است و عاقل باید در پی جذابیت روحانی پس از مرگ باشد.
ارواح مطهر رفتگان خویش را به ذکر صلواتی شاد کنید.
سیدرضا جزءمومنی