در فلسفه خلقت، زن مبتنی بر احساس و مرد مبتنی بر عقل، پای به جهانی گذاشتند که بر اساس همین دو شالوده البته بنا به تلفیق آگاهانه، زندگی کنند و به قله‌های سعادت سلام دهند.
تربیت فرزندان نیز باید منطبق بر انتقال درست قدرت احساس و عاطفه و ادراک صحیح عاقلانه باشد و جالب آنکه عبور از مرز احساس می‌تواند فرزند را شکننده بار آورد و گذشتن از حوالی عقل، موجب سرسختی و لجاجت فرزند شود لذا تربیت بر خلاف دیدگاه عامه فقط از سوی مادر نیست البته مسئولیت تلفیق احساس مادرانه و درایت عاقلانه پدر باز هم بر شانه‌های مادر است ولی پدر نمی‌تواند از دایره تربیت فرزند خارج شود.
عقل در حکم اسکلت و احساس به مثابه گوشت و پوست است و این دو لازم و ملزوم هم خواهند بود تا هیأت آدمی بدون نقصان باشد و بر همین باور است که؛
الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاءِ...
سیدرضا جزءمومنی
@Damghan_nama_ir