🔸برگی از دفتر خاطرات جانباز عباسعلی علیان نژادی  عباسعلی علیان نژادی، فرزند ابراهیم، متولد 1341 دامغان، پاسدار بازنشسته، جانباز55% ، باغدار * استاد حبیب با هفت خواهر و دو برادرم در خانواده ای پرجمعیت زندگی می کردیم. روستای ما علیان 34 کیلومتر با شهر فاصله داشت. آن زمان علیان فقط مدرسۀ ابتدایی داشت. برای ادامۀ تحصیل در دورۀ راهنمائی به دامغان آمدم و زندگی مستقل همراه با مشقت خود را شروع کردم. با دو سه نفر از دوستان خانه ای اجاره کرده و شب ها در آنجا بیتوته می کردیم. مجبور بودم در روزهای تعطیل و تابستان‌ها کارکنم. تا بتوانم قسمتی از مخارجم را تأمین کنم. همین باعث شد با استادکار مذهبی و انقلابی استاد حبیب الله ترابی آشنا شوم. فامیل بودیم و من را «عموجان» صدا می زد. سال 1357با شروع سال تحصیلی در هنرستان صنعتی دامغان ثبت‌نام کردم و جمعه ها همراه استاد حبیب سرکارِ بنائی می رفتم. از موقعی که شاگرد استاد حبیب شده بودم، او از اسلام، شهادت، امام حسین ( ع)، یزیدیان و مسائلی از این قبیل صحبت می کرد. به ما اطمینان می داد که نهضت پیروز خواهد شد. یک روز که در یک ساختمان دوطبقه در خیابان باغ جنت کار می کردیم به ما گفت آماده‌باشیم تا که صدای شعار و تظاهرات بلند شد، ما کار را تعطیل کرده و در تظاهرات شرکت می کنیم. * بازگشت در محلۀ خوریا خانه داشتم. بعد از پیروزی انقلاب عضو بسیج محله مان، سلمان شدم؛ ابوالفضل رجبی فرمانده و حمید عبداللهی جانشین گروه بودند. در آموزش‌ها و کلاس های بسیج شرکت می کردم. در نماز جماعت مغرب و عشا و صبح مسجد امام حسن مجتبی (ع) شرکت می کردم. امام جماعت این مسجد حجت الاسلام سیدمسیح شاهچراغی بود. سخت مشتاق شده بودم تا به جبهه بروم. اواخر تابستان 1359 رضایت خانواده را گرفتم و با خوشحالی برای اعزام به جبهه ثبت نام کردم. مراسم بدرقه و خداحافظی انجام شد. همراه تعداد قابل‌توجهی از برادران بسیجی اولین اعزام، با اتوبوس عازم تهران شدیم. در پادگان امام حسین (ع) لباس و تجهیزات به ما دادند. از شوق اینکه می خواهم به جبهه بروم حتی لباس‌های خاکی بسیج را بو کشیده و صلوات می فرستادم. حس و حال خوبی داشتم که قابل وصف نیست. آموزش‌های تاکتیک و تکنیک ما هرروز سخت و سخت تر می شد. از ما می خواستند مرد جنگ بسازند. روزهای آخر دوره بود. خوشحال بودم تا چند روز دیگر به خط خواهم رفت. یک روز صبح که کلاس تاکتیک داشتیم، برادر حسن رضا، مربی تاکتیک در حین آموزش به من گفت از یک ارتفاع سه متری به پایین بپرم. به او گفتم پایم درد می کند و امروز آمادگی اش را ندارم. هنوز جمله ام کامل نشده بود به من حمله کرد. از ترس خودم را به پایین پرتاب کردم. پایم سُر خورد و با کمر نقش زمین شدم. ضربه طوری بود که دیگر نتوانستم از جایم بلند شوم. چند نفر کمک کردند تا خودم را به آسایشگاه رساندم. یکی دو روز استراحت مشکلم را حل نکرد. قسمت این بود که به دامغان برگردم. * فرار سال 1361 به‌محض اینکه امتحانات نهائی خرداد هنرستان را پشت سر گذاشتم، با یک گروه پنجاه شصت نفره عازم جبهه شدم. سرپرست ما برادر پاسدار سید احمد شعنی (فاطمی نیای فعلی) بود. از دامغان مستقیم به پادگان 21 حمزه رفتیم تا دورۀ آموزش یک‌ماهه را طی کنیم. ماه رمضان بود. ما هنوز در حال آموزش بودیم، عملیات رمضان شروع شد. پس از آموزش به گیلان غرب اعزام شدیم. در گیلان غرب دو نفر از هم‌رزمان گروه شهید چمران مسئول ما بودند. روزها سنگر درست می کردیم و شب ها نگهبانی می دادیم. پس از مدتی به‌عنوان نیروی اطلاعات و عملیات انتخاب شدم. برادر پاسدار احمد فاطمی نیا در همان روزها بیمار شد و سرپرستی بچه های دامغان را به من واگذار کرد. بنا براین شرایط طوری شد که می بایست علاوه بر ایفای عضو گروه، نیروی اطلاعات و عملیات باشم. یک روز تیمی شش نفره به سرپرستی برادر علی اصغر شعبانی، بچۀ گرمسار برای شناسایی از یک‌راه فرعی به پشت دشمن نفوذ کردیم تا علاوه بر شناسایی از منطقۀ دشمن عکس برداری هم کنیم. دوساعتی راه رفتیم، به یک تنگه رسیدیم، یک‌باره برادر پاسدار حسن صادقچه گفت دشمن بالای سرمان است و ما را دیده. برادر شعبانی گفت: «بدون سروصدا باید بزنیم به چاک!» برگشتیم و با تمام نیرو شروع به دویدن کردیم. حدود نیم ساعت یک‌نفس دویدیم تا اینکه خیالمان از دشمن راحت شد. به چشمۀ آبی رسیدیم. آب خوردیم. روی زمین ولو شدیم تا حالمان جا آمد. * عباس‌جون در تاریخ 3 آذر 1361 رسماً به عضویت سپاه پاسداران درآمدم. چند روز بعد عازم جبهه شدم. به جنوب رفتیم و من را به‌عنوان پیک مهدی زین الدین ، فرماندۀ تیپ 17 علی بن ابی طالب (ع) انتخاب کردند. خوشحال بودم پیک فرماندۀ تیپ شده ام. این تیپ یکی دو ماه بعد تبدیل به لشکر شد.