‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 69 به سالن رفتم و پتو را رویش انداختم. به حرکاتم که مشغول تنظیم پتو رویش بودم خیره بود و لبخندی به لذت زمان نوازش یار، در صورتش نشسته بود. بی توجه به نگاه پر معنایش شب بخیر گفتم و داخل اتاق شدم. اتاقم نه پنجره ای داشت و نه دل باز بود. در را که بستم بدتر هم شد. بغ کرده به تختم پناه بردم، کم‌کم سرما به تنم رسوخ کرد؛ باید فردا حتماً برای خرید بخاری به بازار می رفتم یا کسی را برای تعمیر پکیج می‌آوردم. پاهایم را در شکمم جمع کردم بلکه از شدت سرما کم شود. خسته بودم؛ قرصی هم که به دور از چشم فرهاد خوردم کم کم اثر کرد و به خواب رفتم. با دیدن کابوس تکراری از خواب پریدم، نیم خیز شدم، نفسم را با غم فوت کردم، تشنه ام بود، برخواستم تا به آشپزخانه بروم. هنوز از اتاق خارج نشده بودم که نگاهم با فکر سرمای دیشب به سمت پتو کشیده شد. لبخند نقش صورتم شد. کار فرهاد بود که حواسش همه وقت بود ولی خیلی زود با احساس سرمای خانه از کارش خجالت زده شدم. سمت تخت برگشتم و پتو را برداشتم و به سالن رفتم. مدل خوابیدنش همیشه همین طور بود. طاق باز، ساق دستش را هم روی چشم هایش می گذاشت. پاورچین سمتش رفتم و آرام پتو را رویش انداختم. بطری آب روی میز بود، حتماً کار فرهاد بود. برداشتم و سر کشیدم. در این مورد وسواس داشتم ولی حس و حال رفتن به آشپزخانه و برداشتن لیوان را در خود ندیدم. احتمالاً دهان خورده ی فرهاد هم بود ولی ایرادی نداشت، فرهاد فرق می‌کرد. تکیه به پایه ی مبل نشستم و گوشه ی پتو را که از مبل آویزان بود روی پاهایم کشیدم. خواب از سرم پریده و به آینده فکر می کردم، به فرهاد، به حرف سرشبش... انگار تردید داشت برای گفتن، باید بار دیگر به قول خودش «مستفیضش» می کردم بلکه سر بحث را باز کند و اگر از چیزی خبر دار شده به زبان بیاورد. با تکان خوردن فرهاد از فکر بیرون آمدم و سویش سر چرخاندم، به پهلو شد و دستش را از روی صورتش پایین کشید. چشم هایش سرخ بی خوابی بود. -چرا نخوابیدی؟ -هر کار کردم خوابم نبرد. پتو زیادی بوی عطر تو رو می‌داد، اومدم اتاق ببینم پس خودت چی کشیدی روت که پتوی خودت رو دادی به من؟ نگاهم را دزدیدم و سرم را به حالت قبل چرخاندم و به رو به رو چشم دوختم. -همونجا پایین تخت می خوابیدی و نصف پتو رو روت می کشیدی. این جوری سرما میخوری. زمزمه اش کنار گوشم گرم شدن بدنم را هدف داشت! -اون جوری که دیگه اصلاً خوابم نمی برد، تو باشی و من دلم بیاد چشم ازت بگیرم و بخوابم! آب دهانم را فرو خوردم و بلند شدم. سریع دستم را گرفت. -متکات رو بیار همین پایین مبل بگیر بخواب وگرنه پتو رو بردارو برو. راه مخالفت را بست. با تردید نگاهش کردم. به شوخی زد تا از آن حال و هوا بیرون بیایم. -ولی الان دیگه گیج خوابم، می خوابم صبح پا میشم یه دل سیر نگاهت می کنم. لبخندی به شوخی به جایش زدم. تردید را کنار گذاشتم و به اتاق رفتم و با متکایم بازگشتم. کمی سخت بود برایم. متکا را از دستم کشید و روی زمین پایین مبل انداخت. -بگیر بخواب بذار بخوابم. سری تکان دادم و در حالی که قلبم از هیجان و شرم به تقلا افتاده بود و پر حرارت به قفسه سینه ام می کوبید روی زمین نشستم. فهمیده ترین مردی که می شناختم بود. باز هم طاق باز خوابید و دستش را روی چشم هایش حصار کرد. در دل فدایش شدم... با مکثی کوتاه دودلی را یک دل کردم و زیر نیمه ی آویزان پتو خزیدم. حضور نزدیک فرهاد گرچه در سکوت همراه بود ولی تمنا ها در بر داشت، تمنای داشتنش! نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد...... ╭─┅─═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═─┅─╮ ❤@dastanvpand ╰─┅─═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═─┅─╯