↙️ پایان مماشات 1⃣ اگر فتنه‌گری فتنه‌جویان به مرحله سلب امنیّت و آرامش برسد، خدای متعال امر به مقاتله و برخورد با آنها کرده است. 2⃣ علاّمه جعفری در این باره می‌نویسد: «گاهی فتنه به مرحله‌ای از فساد می‌رسد که هر گونه انحطاط و بدبختی‌ها را تحت‌الشّعاع قرار می‌دهد. در این مرحله نه تنها اصول و قوانین انسانی متزلزل می‌گردد و ارزش‌ها متلاشی و هدف و وسیله‌ها در هم می‌ریزد، بلکه حیات انسان‌ها در خطری که کرانه‌ای ندارد، غوطه‌ور می‌گردد. این نوع فتنه به هر وسیله‌ای است باید مرتفع گردد، اگر چه به وسیله کشتار بوده باشد!» 3⃣ بنابراین، خاموش کردن فتنه در این مرحله نه تنها وظیفه تمام افراد، بلکه اقدام نکردن بر ضدّ فتنه‌گران جایز نیست و مخالفت با فرمان خدای متعال می‌باشد. 4⃣ به همین سبب است که امیرالمؤمنین علی(ع) مقابله با فتنه‌گرانِ ناکثین، مارقین و قاسطین را که دست به شمشیر برده بودند و به جنگ مسلّحانه بر ضدّ حکومت حقّه اسلامی‌ پرداخته و افراد بسیاری را کشته بودند، وظیفه شرعی خود دانسته و تخلّف از آن را کفر تلقّی می‌کند. 5⃣ ایشان به هنگام شروع جنگ صفّین می‌فرمایند: «پس از بیعت عموم مردم مسأله جنگ با معاویه را ارزیابی کردم. همه جهات آن را سنجیدم تا آنکه مانع خواب من شد! دیدم چاره‌ای جز یکی از این دو راه ندارم؛ یا با آنان مبارزه کنم و یا آنچه را محمّد(ص) آورده انکار نمایم. پس بدین نتیجه رسیدم که تن به جنگ دادن آسانتر از تن به کفر پروردگار دادن است و از دست دادن دنیا آسانتر از رها کردن آخرت است» (نهج‌البلاغه/ خ 54). 6⃣ بنابراین، پس از آنکه نصایح و روشنگری نتوانست فتنه‌گران را از ادامه اعمال فتنه‌جویانه خود و بر هم زدن نظم عمومی‌جامعه اسلامی ‌بازدارد، همه افراد جامعه اسلامی ‌وظیفه دارند با رعایت قواعد و قوانین اسلامی‌ و پیروی از امام عادل در برابر اعمال فتنه‌گرانه و آشوب‌طلبانه بایستند و اجازه ندهند امنیّت و آسایش عمومی ‌امّت دچار خدشه شود. #محمد_ستوده