#داستان_بلند #فقط_به_خاطر_تو #قسمت_سی_ام 🔹سحر، کنترل تلویزیون 75 اینچی اش را برداشت. بی هدف، کانالی را گرفت و خیره به تلویزیون، غرق افکارش شد. به روزهایی که با ضحی گذرانده بود فکر کرد و حرص خورد. همه به او توجه می کردند. بعد هم که رفت پزشکی خواند؛ باز هم کانون توجه همه، او بود. خانم سهندی فلان. خانم سهندی بهمان. رتبه خانم سهندی فلان. دیدی تشخیص خانم سهندی زد روی دست همه دکترها. حالش از این خانم سهندی شنیدن ها به هم می خورد. دلش می خواست ضحی را سر به نیست کند اما هیچوقت نتوانست ضربه ای کاری به او بزند. هر دفعه که نقشه کشیده بود به او ضربه بزند، باز هم به نفع خانم سهندی تمام می شد. دوست داشت ضحی بدبخت شود و او به بدبختی اش بخندد. 🔸نبودنش در بیمارستان هم خودش شده بود عامل توجه همه به سهندی. اگر برمی گشت بهتر می توانست با حرفهایش او را اذیت کند. حساسیت هایش را فهمیده بود. هر روز تیکه ای روی ولایت به او می انداخت. مدام سرکوفت چادری بودنش را می شنید. نباید می گذاشت آب خوش از گلویش پایین رود. عامل همه عقب ماندگی های سحر، ضحی بود. هیچوقت نگذاشت سحر تشویقی بگیرد یا رتبه دار شود. همیشه او جلوتر از همه بود. 🔻سحر، عصبانی از به یاد اوردن مراسم اعطا جوایز، کنترل را روی کاناپه کوباند. پاهایش را درون شکمش جمع کرد و سر بر زانو گذاشت. فکر کرد حتما باید او را مجدد به بیمارستان برگرداند. به بودن در کنار ضحی احساس نیاز می کرد. دو روزی بود با پرهام صحبت می کرد. با اینکه پرهام دوست پدرش بود اما زیر بار برگرداندن ضحی نمی رفت. نمی خواست از پدرش کمک بگیرد و سرکوفت دومی بودن را مجدد بشنود. به ساعت نگاهی انداخت. از جا برخاست تا خود را برای قرار ملاقاتش آماده کند. 🔺زنگ در به صدا در آمد. بطری شراب را روی میز گذاشت و به سمت اف اف رفت. صورت پرهام را که از صفحه نمایشگر دید، دکمه باز شدن در را زد. خودش را در آینه قدی با قاب طلایی نزدیک در، نگاه کرد. در را باز کرد و به پیشواز پرهام رفت. از حیاط و درختانش گذشت و نزدیک آلاچیق، با پرهام روبرو شد. - چقدر جگر شدی. خیلی وقت بود اینجا نیومده بودم. - خیلی خوش اومدی. آلاچیق راحت تری یا داخل بریم؟ - هر جور شما بپسندی 🔸نگاه موزیانه پرهام را سحر فهمید اما به روی خود نیاورد. می خواست این چند ساعتی که مستخدم را مرخص کرده بود و تا آمدن پدر، فرصت داشت؛ دل پرهام را به دست بیاورد تا ضحی را برگرداند. جلوتر از پرهام به سمت خانه راه افتاد. کفش پاشنه بلند بنددار قرمز رنگش، روی سنگ های فرش شده حیاط، تلق تلق صدا می داد. با هر قدم که برمی داشت، به کمرش حرکتی می داد تا پرهام که پشت سر او می آید را تحریک کند و سرفرصت بتواند خواسته اش را از او بگیرد. صدایش را نازک تر کرده بود و برای پرهام، شیرین زبانی کرد. در خانه را باز کرد و بفرما گفت. هنگام رد شدن از کنار سحر، نیش باز شده پرهام کمی بسته تر شد. چشمانش برق می زد و مشخص بود دلی از عزا در آورده است. سحر از این موفقیت اولیه، راضی بود. در را باز نگه داشت تا پرهام داخل برود 🔹🔸🔸🔹 🔹بوی خوش کوکو سبزی، در خانه پیچیده بود. ضحی متعجب به مادر نگاه کرد. تعجبش وقتی بیشتر شد که سفره ای بزرگ را وسط سالن پذیرایی دید. در آشپزخانه هیچکس نبود. به اتاق حسنا رفت. آنجا هم هیچکس نبود. صدای پدر هم نمی آمد. مادر نگاهی به اتاق انداخت. آنجا هم کسی نبود. هر دو متعجب به همدیگر نگاه کردند. ضحی گوشی تلفن را برداشت و شماره پدر را گرفت. گوشی را دست مادر داد و برای تعویض لباس، به اتاقش رفت. 🔻 چادرش را مثل همیشه تا کرد. روسری اش را به جالباسی آویزان کرد و با مانتو شلوار سرمه ای رنگش، روی تخت دراز کشید. سکوت و گرمای اتاق، حالی خوش، به بدن خسته اش برگرداند. به قاب عکس روبرویش خیره شد. چشمانش را روی هم گذاشت و خوابش برد. صدای خنده حسنا و تق تقی که به اتاقش خورد، او را از خواب پراند. بفرمایید گفت و لبه تخت نشست. حسنا لیوان شربت به دست داخل شد: - ئه. خوابیده بودی! ببخشید متوجه نشدم. دایی اینا اومدن. بفرما شربت. - دایی که تازه اینجا اومده بودن. - آره. معمولا زود به زود می یان. شربت تو می ذارم روی میز. من رفتم. عجله دارم. شما هم زود بیا. 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله eitaa.com/salamfereshte sapp.ir/salamfereshte ble.ir/salamfereshte #داستان_بلند #رمان #فقط_به_خاطر_تو #تولیدی #سیاه_مشق 🆔https://eitaa.com/Mhdiyar114